drabble: leader(?)/sehun, pg-13
possessive leader
เขาไม่พอใจ
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมโอเซฮุนถึงเป็นจุดสนใจของทุกคนอยู่ตลอดเวลา
ทั้งๆ ที่แทบไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้เรียกร้องความสนใจด้วยซ้ำ แต่ทุกคนกลับพยายามเข้าหา พยายามชวนคุยหรือไม่ก็คอยแหย่คอยแกล้ง สมกับเป็นน้องเล็กที่ทุกคนรักนักหนา
เขารู้ดี... มันไม่ใช่ความผิดของเซฮุนเลยสักนิด แต่ความรู้สึกหน่วงๆ ในใจของเขามันก็ห้ามไม่ได้เสียด้วย
“เซฮุนนี่ ออกไปซื้อของเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ”
“เซฮุน! มาเล่นเกมส์นั้นต่อจากเมื่อวานกันเถอะ”
“เซฮุนนา~ ไปหาอะไรกินด้วยกันนะ”
ทุกๆ คนต่างก็ต้องการเวลาของเซฮุน
ฟังดูเหมือนกำลังอิจฉาใช่มั้ยล่ะ? แน่นอน...
เพราะเขาไม่ต้องการที่จะแบ่งปันเวลาของเซฮุนไปให้คนอื่น
เขาหวงโอเซฮุน
“อย่าทำหน้าแบบนี้สิ...” เขาเอ่ยเสียงต่ำ ยกมือขึ้นลูบแก้มเนียนของเซฮุนพลางพูดไปด้วย
“ทำหน้าเหมือนกลัวใครแบบนี้ มันทำให้ใครๆ ก็อยากเข้ามาปกป้องนายเข้าใจรึเปล่า?”
เซฮุนไม่ตอบ ได้แต่พยักหน้าช้าๆ ด้วยความประหม่าเลยเผลอแลบลิ้นมาเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง
“...นี่ก็ด้วย” เขาใช้นิ้วหัวแม่มือกดที่ริมฝีปาก จนเซฮุนเม้มปากแน่น
“ชอบแลบลิ้นเล่นอยู่เรื่อย รู้บ้างมั้ยว่าคนมองเขาคิดยังไง”
เขาลากนิ้วจากปากแดงเรื่อลงมาจนถึงต้นคอขาว ก่อนจะแทนที่ด้วยริมฝีปากของตัวเอง
เซฮุนสะดุ้งเมื่อปากเย็นเฉียบลากไล้ไปตามต้นคอจนถึงใบหู
“พี่...ครับ” เซฮุนกระตุกเสื้อของเขาเบาๆ แล้วเอ่ยเสียงสั่น
“หืม?”
“เดี๋ยวใครมาเห็นนะ ขะ...เข้าไปในห้องดีกว่า”
เขายิ้มกับผิวขาวเนียนตรงต้นคอของน้องเล็ก ก่อนจะฝังจมูกเพื่อสูดกลิ่นหอมนั้นอีกครั้งก่อนจะผละออก
“ไปสิ...”
เขาหวงโอเซฮุนมาก
เขานอนคิดพลางลูบผมหนานุ่มของเซฮุนที่นอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเขา
เพราะเซฮุนเป็นเด็กน่ารักแบบนี้สินะ ใครๆ ก็เลยอยากจะมาอยู่ใกล้ๆ จะให้ไม่หึงไม่หวงเลยมันเป็นไปไม่ได้หรอก
แต่ขอแค่เวลาแบบนี้ของเซฮุนเป็นของเขา
อืม... ถ้าจะแบ่งเวลาเล็กๆ น้อยๆ ให้คนอื่นบ้างก็คงจะไม่เป็นไร
คนเป็นลีดเดอร์ก็ต้องใจกว้างอยู่แล้วนี่...