drabble: kris/sehun, pg-13
hide
ช่วงนี้อู๋อี้ฟานรู้สึกเหมือนจะเป็นไมเกรน
ใครว่าสมาชิกเอ็กโซเอ็มเรียบร้อยว่าง่าย... เขาขอเถียงขาดใจ ที่บอกใครๆไปว่าทุกคนเรียบร้อยไม่กล้าหือกับเขา ก็เพื่อรักษาภาพพจน์อันน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาแฟนๆก็เท่านั้นแหละ
โดยเฉพาะลู่หานกวางน้อยผู้น่ารักของทุกคน
“เลิกดื่มได้แล้วลู่หาน” อี้ฟานพยายามแย่งแก้วแชมเปญจากมือของลู่หาน จนสุดท้ายมันกลับหกใส่เสื้อของเขาจนได้
“อย่ายุ่งน่า คิดว่าตัวเองเป็นลีดเดอร์แล้วจะสั่งฉันได้เหรอ คริสสสสสสสสส” ตัวสูงแค่คางเขาอย่ามาทำกร่างนะเฟ้ย...อี้ฟานพยายามสะกดหัวคิ้วที่มันเต้นตุบๆ เพราะความโกรธ เสื้อเชิ้ตอาร์มานี่ซื้อมาตั้งแพงเพิ่งใส่วันแรกด้วยนะ!
“ไม่เอาน่าลู่หาน... โอ๊ย!” มินซอกพยายามลากลู่หานที่ทำตัวป่วนออกไป แต่กลับโดนศอกใส่พุงนิ่มๆ จนจุก ...พอลู่หานเมาทีไรความน่ารักที่เคยเห็นกลับหายไปหมดสิ้น
วันนี้มีปาร์ตี้เล็กๆ ที่หอกันนิดหน่อย สมาชิกฝั่งเคจัดฉลองย้อนหลังวันเกิดให้ลู่หานที่ตอนนั้นไม่ได้อยู่เกาหลี หลังจากกินเค้กกันจนเกลี้ยงแล้ว ใครก็ไม่รู้เอาแชมเปญมาเปิดฉลองจนเจ้าของวันเกิดยิ้มแก้มปริ แต่ด้วยความคออ่อนไม่เหมือนที่โม้เอาไว้ ดื่มไปไม่เท่าไหร่ก็เมาเสียแล้ว
“มินซอกเอาเจ้ากวางพยศนี่ไปเก็บในห้องเลยนะ ไอ้บ้านี่ทำหกใส่มาได้” ประโยคสุดท้ายเขาบ่นเป็นภาษาจีนพลางเช็ดเสื้อที่เลอะไปด้วย
“เดี๋ยวสิ! เซฮุนนี่ของพี่อยู่ไหนอ่า~” ลู่หานยังยื้อไว้ไม่ยอมขยับ สายตาสอดส่องไปยังสมาชิกที่เหลือที่ล้อมวงเล่นป๊อกเด้งกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
เซฮุนได้ยินชื่อตัวเองก็ลุกออกมาจากวงอย่างว่าง่าย อันที่จริงเซฮุนโดนกินเรียบจนหมดตัวตั้งแต่ตาแรกๆ แล้ว
“ลู่หานฮยอง เมาเละเลยนะครับ” แค่เซฮุนเดินมาใกล้ๆ ก็โดนลู่หานโถมตัวเข้าไปกอด จนน้องเล็กเกือบจะทรงตัวไม่อยู่ถ้าไม่ได้มือของอี้ฟานมารับไว้
“เปล่าสักหน่อย ใครที่ไหนเค้าเมากัน” ยังจะเถียงหน้าตาเฉย เซฮุนหัวเราะคิกคักก่อนจะหลอกล่อลู่หานให้เดินไปที่ห้องนอนกับตนจนได้ ...มีแค่เซฮุนคนเดียวที่เอาลู่หานอยู่ในเวลาเมา
ยิ่งดึกวงป๊อกเด้งยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ จงอินที่เป็นเจ้ามือในเวลานี้กำลังมือขึ้นจนทุกคนโอดครวญ
“เสี่ยไค ขอกู้สักหมื่นวอนสิ ฉันหมดตัวแล้วอ่ะ” ชานยอลชูมือขึ้นหลังจากเสียอีกตา ถึงจะเป็นการเล่นสนุกๆ ตาละพันวอน แต่คนฝีมือห่วยยังไงก็ยังฝีมือห่วยอยู่วันยังค่ำ
“ขนมหมดแล้วอ่ะ... โคล่าก็หมดแล้วด้วย ใครก็ได้ออกไปซื้อทีสิ” แพคฮยอนโวยขึ้นมาทันทีที่ของกินหมด
“นั่นไง! สองคนนั้นที่ไม่ได้เล่นอ่ะ พี่อี้ฟานกับเซฮุนออกไปซื้อขนมมาเพิ่มให้หน่อยสิ” จงแดชี้มายังคนสองคนที่นั่งสังเกตการณ์อยู่วงนอก เซฮุนไม่อยากเล่นแล้วเพราะหมดตัว ส่วนอี้ฟานประกาศว่าเขาไม่สนับสนุนการพนันทุกรูปแบบ
...ดูมันสั่งสิ ฉันเป็นเบ๊หรือไง แต่สายตาทุกคนจ้องมองที่เขาอย่างทิ่มแทง ถ้าอี้ฟานปฏิเสธไม่ออกไปซื้อให้คงจะโดนรุมยำบาทาอยู่แถวนี้สินะ
“ทำไมเดินซะห่าง ไม่หนาวหรือไง”
“ไม่หนาวครับ”
“เซฮุน...” อี้ฟานถอนหายใจ ตั้งแต่กลับมาจากจีนคราวนี้เซฮุนยังไม่ยอมคุยกับเขาสักคำ ทั้งที่พยายามย้อนนึกว่าไปทำให้โกรธตอนไหนแต่ก็นึกไม่ออก
“รู้นะว่าคิดอะไรอยู่ ผมไม่ได้โกรธอะไรหรอกครับ”
“แล้วทำไมไม่คุยกับพี่ล่ะ โทรไปก็ตัดสาย” อี้ฟานพยายามเดินเข้ามาใกล้ อาศัยช่วงขาที่ยาวกว่าให้เป็นประโยชน์
“ผมกลัวว่าความลับจะแตกเอาน่ะ” เซฮุนหันไปมองข้างหลัง แต่ดึกแล้วคนเดินที่ถนนแทบจะไม่มี “เหมือนกับจะมีคนรู้แล้วด้วยนะ”
“เป็นไปไม่ได้น่า” เขาหัวเราะอย่างมั่นใจ พยายามยื่นมือออกไปหาแต่เซฮุนก็เบี่ยงตัวหลบ
“เซฮุนนี่ จะส่งมือมาดีๆหรือจะให้ใช้กำลัง” เหมือนจะไม่มีทางเลือกอื่น เซฮุนหันมาทำหน้าเหวี่ยงใส่อี้ฟานหนึ่งทีแต่ก็ยอมยื่นมือนิ่มๆ ไปให้จับ
ห่างกันไปตั้งนาน... คิดถึงแทบตายแต่ทำได้แค่จับมือ และถ้าเซฮุนยังดื้ออยู่แบบนี้ล่ะก็ อู๋อี้ฟานคงได้เป็นไมเกรนจริงๆ แน่
“พี่คริสเก็บความลับไม่ได้เรื่องเลยนะ ปล่อยให้นายรู้ได้ยังไง”
จงแดกระซิบบอกคนอีกคนในความมืดพลางเบี่ยงตัวออกจากซอกตึก ตอนเซฮุนหันมาเมื่อกี้นี้เขาสองคนหาที่ซ่อนกันแทบไม่ทัน
“ฉันตามไปแอบดูเองอ่ะ ตาแทบเป็นกุ้งยิง” แพคฮยอนตอบ ตาหรี่มองร่างสองร่างที่เดินจูงมือกันอยู่ห่างๆ ข้างหน้า “แล้วนายอ่ะรู้ได้ยังไง”
“พี่คริสเมาแล้วเล่าให้ฟังหมดเลย” จบข่าว เป็นคนหลุดปากเองแท้ๆ แล้วไปเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าจะเก็บความลับอยู่
“แล้วมันจะเป็นความลับไปได้อีกนานแค่ไหนกันเชียว~”
ก็นั่นน่ะสิ... อู๋อี้ฟานคิดผิดคิดใหม่เถอะนะ