very short one shot: kris/sehun, pg-13
stay with me
“พอแล้ว! ก็ได้ฟะ เห็นว่าเป็นวันเกิดหรอกนะ”
“ขอบใจมากอี้ชิง ฉันจะไม่ลืมพระคุณเลย!” ...ให้มันจริงเถอะ
อี้ฟานยกยิ้มอย่างถูกใจเมื่อแผนการณ์สำเร็จไปหนึ่ง เพียงอี้ชิงเอ่ยปากว่าจะช่วยก็ถือว่าเยี่ยมแล้ว
เซฮุนจ๋า รอพี่ก่อนนะ ><
“ว้าววว น่ารักจัง^^”
เซฮุนกอดตุ๊กตานุ่มนิ่มสีขาวที่คริสยื่นให้อย่างดีใจ เจ้าตุ๊กตาตัวกลมตาแป๋วจ้องตอบเซฮุนที่ยิ้มให้มันจนตาโค้ง จนอี้ฟานอดไม่ได้ที่จะอิจฉาเจ้าตัวขาวนี่นิดๆ
“แฟนคลับให้พี่มา รู้มั้ยว่าแว้บแรกที่เห็นพี่ว่ามันเหมือนเซฮุนมากเลย” อี้ฟานเนียนกอดเอวคนเป็นน้องจากด้านหลัง
“เห? เหมือนผมเนี่ยนะ”
“ก็น่ารัก ตัวขาว แถมยังนิ่มๆ น่ากอดเหมือนกันเลย” เซฮุนเริ่มรู้สึกตัวว่าโดนลวนลาม เขาค่อยๆ เบี่ยงตัวออกจากวงแขนของอี้ฟานแล้ววางเจ้าตุ๊กตาอัลปาก้าไว้บนโซฟา
“แต่กอดตัวจริงดีกว่าตั้งเยอะ”
“พี่อี้ฟานอย่าเพิ่งเพี้ยนสิ”
“...นี่ก็ใกล้จะถึงวันเกิดพี่แล้วเนอะ” อี้ฟานพูดลอยๆ และยังไม่ละความพยายามที่จะดึงเซฮุนลงมานั่งบนตักให้ได้
“นั่นน่ะสิครับ ปีนี้อยากได้อะไรเป็นของขวัญดีล่ะครับ” สุดท้ายเซฮุนก็จำยอมเป็นตุ๊กตาให้อี้ฟานกอดจนได้ เขาขยับตัวหาจุดที่นั่งสบายที่สุดบนตักแข็งๆ ของอี้ฟาน ...นี่เห็นว่าใกล้จะวันเกิดหรอกนะ
“อยากได้เซฮุน... เอ๊ย! อยากได้อะไรก็ได้ที่เซฮุนจะให้นั่นแหละ” เขากระแอมเล็กน้อย ก่อนจะวางคางบนไหล่ของเซฮุน
“ความจริงพี่อยากได้เวลา... เวลาของเซฮุน”
คำพูดของอี้ฟานวนเวียนไปมาอยู่ในหัวของเซฮุนจนแทบจิตตก ปกติเซฮุนไม่ค่อยรู้สึกว่าอี้ฟานจะขี้เหงาสักเท่าไหร่ แต่ช่วงหลังๆมานี้เขาดูจะอ่อนไหวเป็นพิเศษ...
“เซฮุนนี่เหนื่อยมั้ย ไปหาชานมไข่มุกกินกันดีกว่า” เซฮุนเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียกของพี่ชายใจดีอย่างลู่หานแล้วส่งยิ้มให้
“ไปสิครับ กำลังอยากกินเลย”
“เฮ้! อี้ฟานไปกินชานมไข่มุกกันป่ะ” ลู่หานหันไปถามคริสที่เดินสวนมาพอดี เซฮุนตวัดสายตาไปมองด้วยความแปลกใจ ปีชาติลู่หานไม่เคยจะเอ่ยชวนลีดเดอร์ของเอ็กโซเอ็มไปกินชานมไข่มุกด้วยกันเลยสักครั้ง
“ไม่ล่ะ ว่าจะซ้อมต่ออีกหน่อย” แววตาของอี้ฟาน ...ถ้าเซฮุนอ่านไม่ผิด มันฉายความน้อยใจออกมาเบาๆ หรือจะงอนที่เขาออกไปกับพี่ลู่หานเหรอ?
เพราะมัวแต่สังเกตคริส เซฮุนจึงไม่ทันสังเกตว่าคนที่ชวนเขาไปกินชานมไข่มุกนั้น กำลังจ้องเขาสลับกับคริสอย่างเอาเป็นเอาตาย แถมยังมีรอยยิ้มแปลกๆ ผุดขึ้นที่มุมปากด้วย
“ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร... เออ ว่าแต่ลูกชายนาย...น้องตุ๊กตาอัลปาก้าอ่ะ นายเอาไปไว้ที่ไหนอ่า ฉันหาทั่วหอแล้วไม่เจอเลยพอดีอยากเอามาเล่น”
“เอ่อ... ก็อยู่บนเตียงนั่นแหละ จะหายไปไหนได้ไง” อี้ฟานเหงื่อตก เผลอหันมาสบตากับเซฮุนที่ยืนเม้มปากอยู่ข้างๆ ...จะให้บอกได้ยังไงว่าตอนนี้มันไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงเซฮุนแทนแล้ว
“จริงดิ งั้นต้องกลับไปหาใหม่... ไปกันเถอะเซฮุนนี่... ไปก่อนนะตุ้ยจ่าง”
...เห็นที่ต้องเอามาคืนซะแล้วมั้งตัวนี้ เซฮุนคิดในใจ
“วีดิโอบนจอ LED”
“รูปข้างรถบัส”
“โฆษณาในหนังสือพิมพ์”
“นี่มันวันเกิดนักร้องไอดอลหรือประธานาธิบดีกันแน่ฟะ ฮึ่ย!” ลู่หานบ่นงึมงำด้วยความหมั่นไส้ เพราะตลอดทางที่เดินมายังร้านชานมพวกเขาเจอรถบัสที่มีรูปอู๋อี้ฟานแปะอยู่ข้างๆ แถมแฟนๆ ยังยื่นหนังสือพิมพ์หน้าที่มีรูปอู๋อี้ฟานเด่นหรามาให้เขาอีก
“ก็พี่อี้ฟานนี่ครับ” เซฮุนก้มลงดูดชานมไข่มุกของตัวเองอย่างสุขใจ อา...คุณไข่มุกวิ่งขึ้นมาตามหลอดให้เซฮุนเคี้ยวซะดีๆ
“ว่าแต่พี่ลู่หานมีของขวัญวันเกิดให้พี่อี้ฟานรึยังครับ”
“ยังไม่มีเลย! นี่แหละพี่ถึงชวนเซฮุนออกมา ไปช่วยพี่เลือกของขวัญที่ห้างหน่อยดิ นะนะนะ”
“ผมก็ยังไม่มีเหมือนกันครับ งั้นไปซื้อด้วยกันเลยเนอะ”
สองศรีพี่น้องที่ได้ชื่อว่าเป็นคัพเพิ้ลที่น่ารักและหน้าเหมือนกันเข้าไปทุกวันๆ เดินจูงมือกันไปเลือกของอย่างสำราญใจ ...สำราญอยู่คนเดียวเพราะดูเหมือนคนอายุน้อยกว่าจะหน้านิ่วคิ้วขมวดมาก
“พี่เอาเสื้อตัวนี้ล่ะกัน พอใส่ไปวัดไปวาได้อยู่”
“จริงเหรอครับ...ดีจัง ผมยังเลือกไม่ได้เลย” เซฮุนเริ่มถอดใจ การเลือกซื้อของให้พี่อี้ฟานมันยากซะยิ่งกว่าเต้นเพลงมาม่าติดกันสิบรอบซะอีก
ปีที่แล้วเซฮุนซื้อต่างหูให้อี้ฟาน (ก็เห็นว่าเจาะหู) แต่ไม่เคยเห็นเขาใส่เลยสักครั้ง เซฮุนจึงไม่คิดจะซื้อเครื่องประดับอะไรให้อีก ปีก่อนหน้านั้นเขาซื้อผ้าพันคอให้ (อากาศหนาวต้องดูแลสุขภาพ) แต่ก็ไม่เคยเห็นเอาออกมาใช้เหมือนกันเพราะอี้ฟานบอกว่ากลัวจะเลอะ ...การเลือกของขวัญให้อู๋อี้ฟานจึงเป็นอะไรที่กดดันมาก
“เห็นช่วงนี้มันดูชอบเล่นกับตุ๊กตามาก ลองซื้อบาร์บี้ไปสักตัวไหมล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ” ลู่หานพูดเหมือนจะตลก แต่เซฮุนขี้เกียจขำด้วย
“เอาอะไรดีน้า...” T T ยากจัง โอเซฮุนอยากร้องไห้ ไม่ซื้อเลยได้ไหม
“ถ้าคิดไม่ออกว่าจะเอาอะไร ก็เอาของที่เซฮุนชอบสิ”
คืนวันนั้นสมาชิกเอ็กโซเคเลือกจัดปาร์ตี้ให้คริสก่อน เพราะวันเกิดจริงนั้นมีงานแฟนปาร์ตี้ ของขวัญจากสมาชิกวางไว้บนโต๊ะกินข้าวซึ่งเขานับได้สิบกล่องถ้วน
“สิบกล่อง... เหมือนจะหายไปคนนึง...”
“เฮ้!!! พี่อี้ฟานมาเล่นเกมกันเถอะ มามามา” แพคฮยอนที่หน้าตาดูปกติมากแต่ความจริงเมาแล้ว ลากอี้ฟานกลับไปหน้าทีวีด้วยกัน สมาชิกเกือบทุกคนกำลังเชียร์คนเล่นเกมราวกับเชียร์มวย ยกเว้นคยองซูและเซฮุนที่อยู่ในครัว
“พี่ขอตัวไปหาอะไรกินดีกว่า” เขาเดินหลบหลีกเมมเบอร์ที่นั่งระเกะระกะตามพื้น เพื่อมาหาเซฮุนในครัว เซฮุนกับคยองซูกำลังปรึกษาอะไรบางอย่างกันหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ทำอะไรกันน่ะ”
คยองซูสะดุ้งอย่างแรง หันมาทำตาโตแต่ปากกลับบอกว่าไม่มีอะไร
“คือ... ผมกำลังช่วยพี่คยองซูชิมพายแอปเปิ้ลน่ะครับ” เซฮุนชี้ไปยังถาดพายที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ หน้าตาออกจะไหม้เกรียมนิดๆ
อี้ฟานหรี่ตามองอย่างจับผิดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขากระแอมเล็กน้อยก่อนจะเรียก “เซฮุน เดี๋ยวออกไปกับพี่หน่อยสิ”
เซฮุนพยักหน้าอย่างว่าง่าย ก่อนจะปล่อยมือคยองซูที่กุมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่นั่นทำให้อี้ฟานเพิ่งสังเกตเห็น ...เชอะ กุมมือกันด้วย คืออะไร T T
“คุยอะไรกับคยองซู”
“...ไม่มีอะไรสำคัญหรอกครับ”
“จริงนะ?”
“ฮื่อ”
“ว่าแต่ทำไมเซฮุนยังไม่ได้ให้ของขวัญพี่”
อี้ฟานเปลี่ยนเรื่องกระทันหันจนเซฮุนตามเกือบไม่ทัน
“รอก่อนนะครับ...เดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์”
“หะ หา...”
“อ๊ะ...ใกล้เวลาแล้ว พี่อี้ฟานรีบออกไปเร็ว จะเป่าเค้กแล้วนะ”
เซฮุนรีบดันหลังเขาออกไปทันที พบว่าตอนนี้ห้องนั่งเล่นมืดสนิทมีเพียงแสงเทียนจากเค้กก้อนเล็กๆ สมาชิกทุกคนยืนยิ้มกันอยู่อย่างพร้อมเพรียง
“เป่าเค้กเลยพี่ อย่าลืมอธิษฐานก่อนด้วยนะ”
ทุกคนแย่งกันพูดเสียงดังน่ารำคาญมาก แต่อี้ฟานก็หลับตาขอพรตามที่ทุกคนบอก แต่ดูเหมือนจะขอนานไปหน่อย
“เทียนจะหมดเล่มแล้ว เร็วๆดิ” ลู่หานสะกิด
อี้ฟานเป่าเทียนดับหมดภายในครั้งเดียว (ก็มีอยู่แค่สี่เล่มเอง) หลังจากนั้นทุกคนก็แย่งกันตัดเค้กมากินกันไม่สนใจเจ้าของวันเกิดอีกต่อไป
หลังจากกินเค้กเสร็จ ทุกคนก็มาล้อมวงทำกิจกรรมอย่างที่ทำประจำทุกครั้งที่มีปาร์ตี้นั่นคือ...เล่นป็อกเด้งนั่นเอง
“สับไพ่!!!” เจ้ามือคนแรกคือคิมจงแดที่บอกว่า ช่วงนี้เขารู้สึกโชคดีเหลือเกินเล่นงวดนี้จะต้องรวยเละแน่แต่ดูจากตาแรกแล้วท่าทางจะตรงกันข้ามนะ...
เซฮุนกับอี้ฟานปลีกตัวออกมาเหมือนอย่างเคยซึ่งดูเหมือนทุกคนจะชินแล้ว ...เพราะทุกคนเข้าใจเหตุผลนั้นกันดีแล้วน่ะสิ แต่เซฮุนกับอี้ฟานไม่รู้ตัวหรอก
“ความจริงพี่คยองซูทำเค้กเองด้วยครับ แต่มันผิดสูตรไปหน่อย เลยเกือบจะไม่ทันวันเกิดแล้ว โชคดีที่พี่จุนมยอนไปหาเค้กมาได้”
“ที่คุยกันตะกี้คือเรื่องนี้เองเหรอ”
“ฮื่อ พี่คยองซูเสียใจมากเลยนะ บอกว่าคราวหน้าจะทำให้ดีกว่านี้” วันเกิดคราวหน้าก็ของชานยอลน่ะสิ...โชคดีนะ
เขามองหาอี้ชิงที่วงไพ่ไม่เจอ สุดท้ายก็พบว่ากำลังคุยอยู่กับลู่หานอยู่ในครัว
“เหล้าจีนสูตรพิเศษของบ้านเกิดฉันที่ฉางซา นี่แอบจิ๊กแม่เอามากินด้วย สนป่ะ?” อี้ชิงหยิบขวดเหล้าที่ซ่อนอยู่ด้านในสุดของตู้กับข้าวออกมาอย่างระมัดระวัง ดวงตาของลู่หานเป็นประกายขึ้นมาทันที
“จริงดิ...ไหนดมหน่อย อูย หอม~”
อี้ชิงแอบหันมายกนิ้วโป้งให้อี้ฟานระหว่างที่ลู่หานกำลังจิบเหล้าดีกรีแรงขนาดล้มวัวด้วยท่าทางเปี่ยมสุข แผนการกำจัดรูมเมทของเขาเสร็จสิ้นไปด้วยดีแล้วสินะ หึหึ
“พี่ลู่หานดื่มอะไรอ่ะ เอามาแบ่งกันเลยนะ!” ชานยอลที่สายตาดีมากหลังไปทำเลสิกมาแล้ว ชี้มือไปยังสองคนที่แอบดื่มอยู่ในครัว
“จะดีเหรอ เหล้านี้มันแรงสุดๆเลยนะ”
“เอามาจิบๆนิดๆ คงไม่เป็นไรมั้งพี่” จื่อเทาแย้งขึ้นมา ...ไอ้แพนด้าขี้เมา
ลู่หานเดินกอดขวดเข้ามากลางวงพร้อมแก้วสามสี่ใบ โดยอี้ชิงใจดีช่วยลู่หานที่เริ่มจะรินไม่ตรงแก้ว รินเหล้าให้ทุกคนแบ่งๆ กันจิบแบบที่จื่อเทาว่า
...อา ดูเหมือนนอกจะกำจัดรูมเมทได้แล้ว ยังกำจัดคนอื่นได้ด้วยแฮะ
“พี่อี้ฟานยิ้มอะไรเหรอ?” เซฮุนถามเบาๆ เมื่อเห็นหน้าตาประหลาดของอี้ฟาน
“ไม่มีอะไรหรอก หึหึ”
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปวงไพ่ผสมวงเหล้าก็แตกสลาย เหล่าสมาชิกเอ็กโซเคโดนลากตัวกลับหอในสภาพเมาหลับสนิท มีแค่จุนมยอนกับคยองซูเท่านั้นที่ดื่มอย่างมีสติพอที่จะพาคนอื่นกลับได้ ยกเว้นเซฮุนที่ขอนอนค้างกับลู่หาน
ส่วนเอ็กโซเอ็มก็ไม่ต่างกัน โชคดีที่ห้องนอนอยู่ใกล้แค่ไม่กี่ก้าว แต่บางคนกลับไปไม่ถึงดวงดาว นอนหมดสภาพอยู่หน้าห้องนั่นแหละ
“อนาถมาก...”
“สุดๆ อ่ะ บอกแล้วไม่เชื่อว่าของเค้าแรงจริง”
“แล้วพี่ลู่หานล่ะครับ?” เซฮุนเงยหน้าขึ้นถาม ลู่หานในตอนนี้หลับสนิทชนิดที่ต่อให้โดนจับไปนอนแก้ผ้ากลางสี่แยกก็ไม่ตื่นขึ้นมา เขานอนหนุนตักเซฮุนท่าทางมีความสุขทีเดียว มือจับชายเสื้อของเซฮุนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ให้นอนข้างนอกนี่แหละ... เฮ้ย ปล่อยได้แล้ว” อี้ฟานดึงมือที่กำชายเสื้อของเซฮุนออก แถมยังลากให้ลงมานอนกับพื้นด้วย ตักของเซฮุนจึงเป็นอิสระสักที
“ง่ะ... อย่างน้อยให้นอนบนโซฟาก็ยังดีนะครับ”
“จงแดยังนอนหน้าห้องได้เลย”
“นั่นก็เหมือนกัน ช่วยกันลากไปเก็บในห้องเถอะครับ เดี๋ยวก็หนาวตายกันพอดี”
เซฮุนผู้มีจิตใจงดงามช่วยพาทุกคนไปนอนโดยสวัสดิภาพ ยกเว้นลู่หาน ที่เซฮุนช่วยได้แค่เอาผ้าห่มมาคลุมให้เท่านั้น เพราะว่า
“เซฮุนวันนี้นอนกับพี่นะ”
เซฮุนหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ผมซื้อให้พี่ต้องใส่นะครับ”
เซฮุนจัดหมวกให้เข้าที่เข้าทาง เวลาที่คริสใส่หมวกใบนี้แล้วดูหล่อมากอย่างที่เซฮุนคิดไว้จริงๆ ตอนเลือกของขวัญเขาใช้เวลาเลือกหมวกนานมากกว่าจะพบใบที่ถูกใจ
“พี่กลัวมันจะเลอะอ่ะ” อี้ฟานถอดหมวกออกมาชื่นชมก่อนจะเอื้อมไปวางไว้ข้างเตียง
“งั้นต่อไปจะไม่ให้อะไรแล้วนะ...” เซฮุนชักจะอารมณ์เสีย ซื้ออะไรให้แต่ไม่เคยใช้เลยมันน่าน้อยใจนะ! เขาเอื้อมมือไปหยิบเจ้าอัลปาก้าขึ้นมากอดเล่น แล้วจับบิดไปบิดมา นี่แน่ะ เจ้าของนายไม่น่ารักเอาซะเลย
“ก็ของคนสำคัญให้มา พี่กลัวจะเสียหาย อยากดูแลให้ดีๆ”
“แต่ไม่เอามาใช้เลยผมเสียใจกว่านะครับ”
เซฮุนทำปากยื่นอย่างงอนๆ เห็นแล้วน่าจับมาฟัดสักทีสองที คนอย่างอู๋อี้ฟานคิดอะไรแล้วก็ต้องทำ...เขากดจูบไปที่ริมฝีปากเรียวบางนั้นอย่างรักใคร่ ยิ่งเห็นเซฮุนเขินอายม้วนตัวไปในผ้าห่มยิ่งอยากทำมากกว่าจูบซะอีก แต่ก็ทำไม่ได้...
“ให้นอนจับมือเฉยๆ นะ”
“ขอนอนกอดได้มั้ย นะนะนะ”
“ฮื่อ” -////- ยอมให้เห็นว่าเป็นวันเกิดหรอกนะ
เขากับเซฮุนไม่ได้นอนด้วยกันมานานมาก ตั้งแต่ก่อนเดบิวท์ก่อนจะแยกหอกันไปนั่นแหละ นานขนาดไหนลองนับดูก็แล้วกัน แถมเวลามาที่หอของเอ็กโซเอ็มแต่ละที น้องกลับมานอนเตียงของ
ลู่หานซะนี่ T T
“พี่อี้ฟาน รู้ตัวมั้ยครับ?”
“หืม?” อี้ฟานยิ้มเขานอนจ้องขนตาของเซฮุนที่กระพริบขึ้นลงอย่างน่ารัก ท่าทางเซฮุนอยากจะพูดอะไรหวานๆ กับเขารึเปล่านะ หรือจะเป็นบอกรักกัน...
“ใต้ตาพี่คล้ำจังครับ!”
!!!!!!