drabble: joonmyun & kris/sehun, pg-13
sleeptalk
ตั้งแต่ช่วงก่อนเดบิวท์ พวกเขาทุกคนถูกจับให้มาอยู่หอเดียวกัน กินด้วยกัน ซ้อมด้วยกัน จุนมยอนไม่เคยรู้สึกเหงาหรือกลัวมาก่อน จนกระทั่งเพื่อนชาวเอ็กโซเอ็มต้องอพยพไปทำมาหากินที่จีน
พวกเขาถูกจับย้ายมาอยู่หอใหม่ที่ความปลอดภัยดีกว่า มีสามห้องนอนซึ่งต้องจับคู่กันอยู่ ยังไม่ทันได้แบ่งอะไรกัน เขาก็คว้าแขนน้องเล็กของวงไว้แล้วบอก
“เซฮุนอยู่ห้องเดียวกับพี่ก็แล้วกัน”
เสียงฝากฝังของใครบางคนบอกให้เขาต้องทำอย่างนั้น จุนมยอนเกาหัวแกรกๆ แบบไม่ค่อยเข้าใจว่าลีดเดอร์ของเอ็กโซเอ็มจะมายุ่งอะไรกับการแบ่งห้องนอนของพวกเขาราวกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย
แต่จุนมยอนก็เห็นด้วยในข้อที่ว่า น้องเล็กของวงควรจะอยู่ในสายตาของเขาจะได้ดูแลง่ายๆ หน่อย เผื่อเซฮุนจะแอบหนีไปหาอะไรกินตอนดึกๆ กับจงอินอีก
จุนมยอนไม่เคยบอกใครว่าเขากลัวผีขั้นหนัก ดังนั้นการอยู่ในห้องนอนกันแค่สองคนไม่ช่วยให้เขาหายกลัวเลย โชคดีที่เซฮุนอนุญาตให้เขาเปิดไฟนอนได้
“พี่ว่าเราเอาเตียงมาชนกันมั้ย จะได้ใกล้ๆ กัน” ...พี่กลัวผี จุนมยอนกัดปากเก็บคำสุดท้ายได้ทัน
“อ๋อ ได้สิครับ เตียงจะได้กว้างๆ เนอะ” เซฮุนตอบอย่างว่าง่ายสมเป็นน้องรัก
และคืนนั้นก็เป็นคืนแรกที่เขาได้รู้นิสัยการนอนของโอเซฮุน…
“ทำไมหน้าตาเหมือนนอนไม่ค่อยพอเลยล่ะจุนมยอน”
สมาชิกเอ็กโซเอ็มที่เพิ่งกลับมาเกาหลีหลังจากไปโปรโมตที่จีนอยู่พักใหญ่เอ่ยทัก
“ก็นะ... งานมันเยอะอ่ะ” จุนมยอนเอามือนวดคอพลางทำหน้าเบื่อๆ สายตาเหลือบไปเห็นเซฮุนกำลังโดนลู่หานจับหมุนไปหมุนมาดึงโน่นดึงนี่เพื่อสำรวจความเสียหาย
ใครจะไปเสียหาย... เขานี่สิที่นอนไม่พอมันทุกคืน!
“จุนมยอนเป็นไงบ้าง” มือใหญ่ตะปบเข้าที่ไหล่จนเขาแทบทรุด หันไปก็เจออี้ฟานยิ้มโชว์ฟันขาวอย่างมั่นใจ
“นอนไม่พอเลยอ่ะ นี่นายรู้มาก่อนรึเปล่าว่านอนกับเซฮุนมันจะเหนื่อยขนาดนี้”
อี้ฟานชะงักชักสีหน้ากับคำพูดทะแม่งๆของเขา แต่จุนมยอนทำไม่สนใจแล้วพูดต่อ
“เซฮุนชอบนอนละเมออ่ะ ละเมอมันทุกคืนเลย ฉันงี้นอนแทบไม่หลับ”
“อ้อ จริงอ่ะ” เหมือนจะได้ยินเสียงหายใจอย่างโล่งอกแต่จุนมยอนขี้เกียจเงยหน้าขึ้นไปมอง มันเมื่อยคอ
“ใช่สิ พอดีเราเอาเตียงมาติดกัน เซฮุนก็เลยชอบละเมอมากอดฉันทุกคืน นึกว่าฉันเป็นหมอนข้างสิท่า”
“ว่าไงนะ?”
“แถมเซฮุนยังตัวนิ่มๆอุ่นๆ แบบนั้น... อืม แล้วก็หอมด้วย... อ้าว! อี้ฟานจะไปไหนอ่ะ”
จุนมยอนเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าลีดเดอร์ของอีกฝั่งเดินล้วงกระเป๋าหนีไปแล้ว ก่อนหน้านั้นเหมือนจะได้ยินเจ้านั่นพึมพำอะไรเป็นภาษาจีนด้วยนะ แต่เขาฟังไม่ออก
...ถ้าจุนมยอนฟังออกคงจะรู้ว่าตะกี้อี้ฟานบอกว่า นายมันไว้ใจไม่ได้
จุนมยอนยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าอี้ฟานเดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับที่เซฮุนและลู่หานกำลังเล่นกันอยู่
สายตาของคนตัวสูงจ้องไปที่เซฮุนจนถ้ามันเป็นลูกปืนเซฮุนคงพรุนไปหมด
และจุนมยอนไม่ได้บอกอี้ฟานไปอย่างหนึ่ง
ว่าคำแรกที่เซฮุนละเมอพูดออกมาตอนนอนกอดเขาอยู่น่ะก็คือ
“พี่อี้ฟาน...”