drabble: jongdae & zitao/sehun, pg-13
secret admirer
“เทาเทา ยืมโทรศัพท์หน่อยสิ ของพี่หาไม่เจออ่ะ”
“อ๋อ ได้สิครับ”
จงแดรับโทรศัพท์ของจื่อเทามากดเบอร์ของตัวเองแล้วโทรออกเสียงเพลงติ๊ดชึ่งๆๆ ดังมาจากข้างหน้าต่าง จงแดส่ายหัวกับความขี้ลืมของตัวเอง ไปลืมไว้ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“อ่ะนี่... อ้าว เทาเทาไปไหนซะแล้ว”
ดูเหมือนว่าจื่อเทาจะปวดฉี่กระทันหัน จงแดถือโทรศัพท์ในมือเล่นอย่างสนอกสนใจ ปกติจื่อเทาแทบไม่ให้คนอื่นแตะโทรศัพท์ของเขาเลย
แหม่... ขอแอบดูสักนิดสักหน่อย น้องนุ่งคงไม่ว่าหรอก
“อุ่ย...” ดูเหมือนจงแดจะเจอของดีตั้งแต่เริ่มเปิดดูรูปที่เก็บในเครื่องเลย เพราะรูปแรกที่เจอเป็นรูปคู่ของจื่อเทากับเซฮุนไม่ใช่แค่รูปเดียวแต่มีเป็นสิบ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีรูปเหมือนจะแอบถ่ายด้วย
“ฮยองครับ ขอโทรศัพท์ผมคืนด้วย” จงแดสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมาก็เจอแพนด้าตาขวางแบมือขอของคืนอยู่ น่ากลัวน้อยซะที่ไหน
“คืนสิๆ” เขารีบยัดใส่มือจื่อเทาทันที แต่ด้วยความเป็นคนปากไวเลยถามสิ่งที่สงสัยออกมาตรงๆ
“รูปเซฮุนเต็มเครื่องเลยอ่ะ นายชอบเซฮุนเหรอ?”
จื่อเทาหน้าถอดสี ทำเป็นมองซ้ายทีขวาทีก่อนจะพูด “ว่าอะไรนะครับ ผมไม่ค่อยเข้าใจ”
“อย่ามาแอ๊บไม่เข้าใจน่า นาย ‘ชอบ’ เซฮุนใช่ป่ะ?” จงแดเน้นเสียงคำว่าชอบเสียดัง โชคดีว่าไม่มีใครหลงเหลืออยู่ในห้องซ้อมแล้ว
“...รู้แล้วอย่าไปบอกใครนะครับว่าผมแอบชอบเซฮุน”
จื่อเทาก้มหน้าตอบ หน้าแดงหูแดงไปหมด
จงแดเกาหัวแกรกๆแล้วพยักหน้า เอาอีกแล้ว...
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะที่เขาได้ยินคนบอกว่าชอบโอเซฮุน...
จงแดนอนดูแพคฮยอนกับชานยอลเล่นเกมส์กันแบบเอาเป็นเอาตายโซฟาเพื่อรอเปลี่ยนมือ แต่ก็ไม่นานนักเพราะสองคนนี้ฝีมือห่วยทั้งคู่เลยตายตั้งแต่ด่านง่ายๆ จงแดถกแขนเสื้อขึ้นรับจอยมาจากแพคฮยอนที่หัวเสียสุดๆ หึ... รอดูฝีมือคิมจงแดซะก่อน
“โห!!! จงแดแม่มเล่นโคตรเก่งอ่ะ” แพคฮยอนกระโดดขึ้นไปนั่งบนโซฟาแล้วเขย่าไหล่เขาจากข้างหลัง
“อย่าเขย่าแรง สมาธิเสียหมด... จงอินจัดการตัวขวานั่นหน่อย” เขาหันไปสั่งจงอินที่นั่งตาปรือแต่นิ้วรัวยิก
ระหว่างที่เล่นเกมส์กันอย่างเมามันจนผ่านด่านสุดหินไปแล้ว จงแดเพิ่งรู้ตัวว่าน้องเล็กทั้งสองคนของวงที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอก กำลังนั่งกินขนมดูพวกเขาเล่นเกมส์ลืมโลกกันอยู่ โดยมีชานยอลกับแพคฮยอนกระโดดไปแย่งขนมจากมือเซฮุนได้คนละชิ้น
“อยากกินบ้างอ่ะ” จงอินตะโกนบอกทั้งๆ ที่มือไม่ว่าง
เซฮุนมองจงอินทีกับขนมในมือที สุดท้ายเขาก็ถือถุงขนมเอามาป้อนใส่ปากจงอินถึงที่
“พี่จงแดกินด้วยสิ” เซฮุนถือขนมมาจ่อที่ปากของจงแดบ้าง เขาจึงต้องอ้าปากงับอย่างเสียไม่ได้ อืม...อร่อยดีนะ
...เซฮุนนี่น่ารักแถมยังใจดีด้วยเนอะ
“ป้อนเราบ้างสิ” จื่อเทาพูดเสียงงอนๆ ...จงแดสาบานได้ว่าตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาไม่เคยได้ยินเจ้าเทาพูดเสียงอ้อนขนาดนี้มาก่อน
“แต่เทามือว่างอยู่นี่นา”
จื่อเทาทำหน้ายู่ใส่จนเซฮุนหัวเราะ สุดท้ายน้องเล็กผู้แสนใจดีก็ป้อนขนมใส่ปากแพนด้าที่อ้าปากรออยู่ จื่อเทาหน้าตามีความสุขเป็นที่สุดจนจงแดรู้สึกได้ถึงออร่าสีชมพูที่แผ่ออกมา
“ดีนะที่ลีดเดอร์ไม่อยู่ไปเข้าประชุม” แพคฮยอนพึมพำเสียงเบา แต่จงแดที่นั่งอยู่ข้างหน้าติดๆกันได้ยินเต็มสองหู เขาหันหน้าช้าๆ ไปสบตากับแพคฮยอน จนอีกฝ่ายทำตาโตใส่ แค่มองตากันก็เข้าใจล่ะ...
“...อย่าบอกนะว่านายก็รู้”
อืม...ตามนั้นแหละ
พยอนแพคฮยอนไม่ใช่คนเดียวที่รู้ความลับของอู๋อี้ฟานนี่นา