drabble: kyungsoo/sehun, pg-13
spoiled rotten ii
การทะเลาะกันครั้งร้ายแรงที่สุดตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาของเซฮุนกับคยองซูเกิดขึ้นจากเรื่องล้างจาน
เนื่องจากพวกเขาต้องทำงานหนักติดๆ กันหลายวัน จานกองเป็นภูเขาในอ่างล้างจานจึงถูกทอดทิ้งไว้จนกระทั่งถึงวันหยุด คยองซูทนสภาพไม่ไหวจึงผูกผ้ากันเปื้อนเตรียมพร้อมรบ แต่แล้วเซฮุนกลับยื่นหน้ายิ้มๆ เข้ามาในครัวแล้วบอกว่าจะช่วย
คยองซูไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจเซฮุนหรอกนะ แต่เด็กคนนี้เคยทำงานบ้านที่ไหนกัน (มือถึงได้นิ่มแบบนั้น) เขาพยายามไล่ให้เซฮุนออกไปจากครัว ยื้อไปยื้อมาจนในที่สุดจานก็หล่นลงมาแตกเพล้ง
“ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องยุ่ง! น่ารำคาญจริง ดูสิแตกไปตั้งหลายใบ” คยองซูขึ้นเสียงจนน้องเล็กของวงสะดุ้ง
“ผมพยายามจะช่วยนะ ทำไมต้องโกรธผมด้วย” เซฮุนก้มหน้าซ่อนน้ำตาที่รื้นขึ้นมา คยองซูเห็นแล้วเริ่มใจกระตุก
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” จุนมยอนเดินเข้ามาหาอะไรกินแต่เจอฉากดราม่าพอดี เซฮุนเดินกระแทกเท้าปังๆ เข้าห้องนอนพร้อมทั้งปิดประตูเสียงดังสนั่น
หลังจากวันนั้นเซฮุนก็ไม่พูดกับคยองซูไปสามวัน ตอนแรกเขาก็งอนเซฮุนอยู่เหมือนกัน แต่ไปๆ มาๆ เป็นตัวเขาเองนี่แหละที่ทนคิดถึงน้องไม่ไหว
“เซฮุนยังโกรธพี่อยู่เหรอครับ” จงอินหันมาถามเขาในวันที่สี่ระหว่างที่กำลังจะปิดไฟนอน
“อือ... นี่ไม่ยอมพูดด้วยมาสี่วันแล้ว”
“พี่ก็ง้อเขาหน่อยแล้วกันนะครับ รายนั้นฟอร์มจัด แต่ง้อนิดนึงก็หายโกรธแล้ว” จงอินให้คำแนะนำในฐานะเพื่อนสนิทของเซฮุน คยองซูพยักหน้าหงึกหงัก
“แต่เอาๆ จริงนะพี่ ผมไม่เคยเห็นเซฮุนโกรธใครนานขนาดนี้เลยอ่ะ ผมว่าเซฮุนเกลียดพี่แล้วแหงๆ”
ไอ้เด็กบ้านี่! ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ
“เซฮุน...” คยองซูคว้าแขนของน้องเอาไว้ “คุยกับพี่ก่อน”
“ผมไม่ว่างครับ ต้องไปแต่งหน้า” เซฮุนพยายามแกะมือของคยองซูที่จับต้นแขนเขาแน่น แต่คยองซูไม่ยอมแพ้
“จงอินแต่งอยู่ ยังไม่ต้องรีบหรอก” เขาลากเซฮุนไปยังซอกทางเดินหนีไฟหลังเวที ถึงเซฮุนจะขัดขืนแต่คยองซูก็แรงเยอะกว่าอย่างไม่น่าเชื่อ
“เซฮุนเลิกโกรธพี่เถอะนะ” คยองซูเข้าประเด็นทันทีแบบไม่อ้อมค้อม คนอย่างเขาลูกผู้ชายแมนๆตรงไปตรงมา
เซฮุนก้มหน้านิ่ง ยังคงพยายามจะแกะมือที่จับแขนเขาล็อคไว้แน่นออกให้ได้ แต่คยองซูยิ่งจับแน่นกว่าเดิม
“ไม่ได้โกรธแต่น้อยใจต่างหาก...”
“หืม? ว่าไงนะ”เขาเอียงหูเข้าไปใกล้ๆ
“ผมกลัวพี่คยองซูจะรำคาญก็เลยอยู่ห่างๆไว้...”
คยองซูรู้สึกเจ็บหัวใจอย่างบอกไม่ถูก นึกไม่ถึงว่าเซฮุนจะเก็บเอาคำพูดที่พูดอย่างไม่คิดของเขามาคิดมากขนาดนี้ เขาดึงน้องเข้ามากอดแล้วลูบผมเบาๆ
“ใครจะไปรำคาญเซฮุนกันหืม? ลืมคำพูดของพี่วันนั้นไปซะนะ”
“ไม่รำคาญจริงเหรอ?” ถามเสียงเบาๆเหมือนไม่แน่ใจแต่มันติดจะอ้อนๆอยู่ในที ใครมันจะไปใจแข็งอยู่ได้นะ
“จริงสิ ต้องให้ทำยังไงถึงจะเชื่อกัน?”
“พี่ต้องทำอาหารเช้าให้ผมกินทั้งเดือน” เอายังนั้นเลยรึ...
สุดท้ายเขาก็ต้องยอมตามใจเด็กขี้งอนคนนี้อีกจนได้
“นายสองคนมาทำอะไรตรงนี้” เสียงเรียบจนน่าขนลุกตามด้วยเงาขนาดใหญ่ทาบทับลงมา คยองซูสะดุ้งก่อนจะเงยหน้าขึ้นเจอยักษ์ เอ๊ย! ไม่ใช่สิ ลีดเดอร์ของเอ็กโซเอ็มที่ตัวสูงอย่างกับเสาไฟฟ้าต่างหาก
“มาปรับความเข้าใจกันนิดหน่อยน่ะครับ” เขาปล่อยมือที่จับแขนน้องออก เพราะสายตาเหมือนมีกระแสไฟฟ้าของอี้ฟานจ้องมันซะแทบจะไหม้
อี้ฟานหรี่ตาแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ “คยองซูไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว ส่วนเซฮุนก็ไปแต่งหน้าได้แล้ว”
คยองซูพยักหน้ารัวๆ ก่อนจะเดินย้อนกลับไปยังห้องแต่งตัว แต่เมื่อถึงห้องแล้วเซฮุนกลับไม่ได้เดินตามมาด้วย
“อ้าว... หายไปไหนซะล่ะ”
คยองซูคงไม่รู้ตัวว่าเพิ่งทำให้คนขี้หวงอารมณ์เสียไปหยกๆ และอาจจะทำให้น้องเล็กเดือดร้อนไปด้วยก็ได้นะ