drabble: jongin/sehun, pg-13
white and blue
ถ้าพูดถึงความประทับใจแรกที่มีต่อโอเซฮุน จงอินต้องขอบอกว่าไม่มีเลย
ตอนเจอเซฮุนครั้งแรก เด็กผู้ชายตัวผอมๆ หน้าขาวซีด ผมหน้าม้ายาวจนบังปิดตาไปหมด เข้ามาแนะนำตัวในคลาสเรียนร้องเพลงด้วยเสียงเบาๆ เหมือนกลัวคนได้ยิน หลังจากนั้นจงอินก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับเด็กคนนี้อีก
จนกระทั่งเซฮุนมาเรียนเต้นคลาสเดียวกับเขาในวันหนึ่ง จงอินเพิ่งรู้ว่าเซฮุนสนิทกับเด็กฝึกชาวจีนคนที่เต้นเก่งๆ แต่ไม่ค่อยพูดค่อยจาชื่อจางอี้ชิง และยังสนิทกับชานยอล (ที่สนิทกับใครเขาไปทั่ว) อีกด้วย
“ทำไมเจ้านั่นถึงสนิทกับพี่อี้ชิงล่ะ คุยกันรู้เรื่องเหรอ?” จงอินบ่นเปรยๆขึ้น แต่แทมินหูไวได้ยินพอดี
“เซฮุนอ่ะนะ เขาน่ารักออก”
“ว่าไงนะ นายเคยคุยเหรอ”
“เคยดิ ยังเคยไปกินหม้อไฟด้วยกันอยู่เลย เซฮุนรู้จักร้านอร่อยๆ แถวนี้เพียบเลยนะ”
จงอินทำเสียงจิ๊จ๊ะปากอย่างไม่ชอบใจ เดี๋ยวนะ... ทำไมคนรอบๆ ตัวเขาถึงสนิทกับโอเซฮุนหมดยกเว้นเขาล่ะ?
เช้าวันหนึ่งเขาตื่นขึ้นมาพร้อมซุปสาหร่ายที่แม่ทำไว้ให้ก่อนออกไปทำงาน จงอินถึงเพิ่งระลึกได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขา ของขวัญจากพ่อแม่และพี่สาววางอยู่บนโต๊ะรอให้เขาเปิดดู แต่จงอินเลือกที่จะทิ้งมันไว้แบบนั้น
วันนี้เป็นวันหยุดแต่ทุกคนก็ต้องออกไปทำงาน จงอินก็ต้องออกไปเรียนเต้นเช่นกัน อากาศหนาวยะเยือกจนเขาต้องห่อตัวเองอยู่ในเสื้อโค้ทสีดำตัวใหญ่ เขาขยับร่างกายไปตามจังหวะเพลงระหว่างเดินไปด้วยเผื่อจะช่วยให้คลายหนาวได้บ้าง
เขามัวแต่ก้มหน้าเลือกเพลงในไอพอดจนเดินชนกับใครบางคนเข้าให้
“อ๊ะ ขอโทษครับ” จงอินเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าคนที่เขาชนคือโอเซฮุน
“ขอโทษเหมือนกัน พอดีเราเดินไม่ระวังเอง” เซฮุนตอบเสียงเบาตามเคยจนจงอินนึกรำคาญ เขาผลักประตูเข้าบริษัทไปโดยที่ไม่เหลียวหลังมามองเซฮุนอีก
“รอก่อนสิ จงอิน”
เสียงเซฮุนวิ่งตามมาข้างหลัง จงอินหยุดชะงักก่อนจะหันกลับไปมอง เซฮุนหยิบถุงบางอย่างออกมาจากกระเป๋าใบใหญ่ของเขาก่อนจะยื่นมันให้จงอิน
“สุขสันต์วันเกิดนะจงอิน อันนี้เราให้”
จงอินรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นผิดไปจังหวะหนึ่งเมื่อเซฮุนส่งยิ้มจริงใจจนตาโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยวมาให้ ก่อนที่เซฮุนจะตบไหล่เขาสองทีแล้วเดินจากไป ทิ้งให้จงอินยืนค้างอยู่กลางทางเดินอยู่นาน จนจุนมยอนมาเจอเข้าพอดี
ในถุงใบนั้นมีเสื้อยืดสีน้ำเงินมีโลโก้เล็กๆ ตรงหน้าอก จงอินไม่รู้ว่าเขาควรจะดีใจหรือเสียใจดีเพราะเขาไม่เคยชอบสีน้ำเงินเลยสักนิด
“เซฮุน”
เพราะอะไรไม่รู้ที่ทำให้เขาเรียกเซฮุนตอนที่เดินผ่าน เซฮุนที่กำลังนั่งคุยกับอี้ชิงอยู่เงยหน้าขึ้นมามองเขา
“อ้าว จงอินมีอะไรเหรอ?”
อี้ชิงก็เงยหน้ามามองเขาเช่นกัน ดูเหมือนเขาจะเข้าใจสถานการณ์จึงขอตัวลุกออกไป
“ทำไมนายถึงรู้ว่าเมื่อวานเป็นวันเกิดฉัน”
เซฮุนกระพริบตาเหมือนไม่เข้าใจคำถาม แต่เขาก็ตอบจงอินด้วยเสียงเรียบๆ
“เรารู้วันเกิดเพื่อนทุกคนที่นี่แหละ ไม่เห็นจะแปลกเลย”
จงอินถึงกับอึ้งไป ขนาดแทมินที่ว่าสนิทกันยังเกือบลืมวันเกิดเขาเลย
“ว่าแต่จงอินชอบของขวัญเราป่ะ เราว่าสีน้ำเงินเหมาะกับจงอินมากเลยนะ นายใส่ต้องหล่อแน่เลย”
เซฮุนยิ้มน่ารักจนจงอินต้องยกมือขึ้นเกาจมูกแก้เขินพลางส่งเสียงรับคำในลำคอ
...บางทีสีน้ำเงินอาจจะเป็นสีที่ดีก็ได้
ปีนี้จงอินยังคิดไม่ออกว่าจะให้อะไรเป็นของขวัญกับเซฮุนดี เพราะมันพิเศษตรงที่เป็นวันเกิดปีแรกของการเดบิวท์
เป็นเพื่อนกันมาก็ตั้งหลายปี จงอินเรียนรู้อะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับเซฮุน ทั้งนิสัยแปลกๆ ของกินที่ชอบ จงอินรู้ว่าเซฮุนชอบสีขาว ชอบใส่เสื้อสีขาวทั้งๆ ที่ผิวตัวเองก็ขาวจะตายอยู่แล้ว ยิ่งใส่มันยิ่งซีดไปหมดทั้งตัว เขาเคยแซวเซฮุนเอาไว้ทั้งๆที่ความจริงแล้วเซฮุนจะใส่อะไรมันก็ดูดีไปหมด
“ฉันก็ไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรอกนะ เอาที่จงอินมีปัญญาซื้อก็พอ” จงอินสะดุ้งลุกขึ้นยืนจนสมุดเล่มเล็กที่วางอยู่บนตักหล่นกระเด็น
“เซฮุน! แบบนี้ก็ไม่เซอร์ไพรส์อ่ะดิ” เขาร้องออกมาอย่างหัวเสีย พลางก้มลงหยิบสมุดที่จดรายชื่อของขวัญที่เซฮุนน่าจะชอบเอาไว้
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันไม่ถือสา”เซฮุนพูดกลั้วหัวเราะ
“ว่าแต่นายอยากได้อะไรรึเปล่า ถามจริงๆ”
“...แม็คบุ๊คโปรรุ่นใหม่”
“..........”
“บอกแล้วว่าเอาที่จงอินมีปัญญาซื้อก็พอ”
สุดท้ายแล้วของขวัญวันเกิดที่จงอินซื้อให้เซฮุนในปีนี้ เป็นเสื้อยืดแขนยาวสีน้ำเงินมีโลโก้แบรนด์ปักอยู่ที่หน้าอก...เหมือนกับของขวัญชิ้นแรกที่เขาได้รับจากเซฮุน