drabble: zitao/sehun, pg-13
i’m just too far from where you are
วันหยุดที่กำลังจะมาถึง สมาชิกเอ็กโซเอ็มชาวจีนได้รับอนุญาตให้กลับไปเยี่ยมบ้าน
อี้ชิงกลับไปฉางชา ลู่หานกลับปักกิ่ง จื่อเทากลับชิงเต่า ส่วนตุ้ยจ่างคริส...
“เดี๋ยวแม่มา” ทุกคนหันมามองหน้ากัน... ความจริงแม่มาหาน่าจะดีใจ แต่ลีดเดอร์ของเขากลับทำหน้าเบื่อๆ
“พวกนายยังไม่รู้จักแม่ฉัน หึหึ” ดูเหมือนแม่ของท่านคริสจะไม่ธรรมดา ดูจากการที่ลูกเป็นแบบนี้(?) ดังนั้นทุกคนจึงไม่ถามอะไรต่อ ต่างแยกย้ายไปเก็บกระเป๋าข้าวของเตรียมเดินทางกลับบ้าน
เซฮุนไปกินข้าวเป็นเพื่อนกันหน่อยนะ
จื่อเทากดส่งข้อความออกไป ใจเต้นตึกตักว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับมาไหม...
ไปสิ เทาจะกินอะไรล่ะ
จื่อเทากระโดดตัวลอย รีบพิมพ์ชื่อร้านกดส่งให้แล้ววิ่งไปรอรับเซฮุนที่หน้าหอ ...นานแล้วที่เขาไม่ได้ออกไปไหนมาไหนกับเซฮุนสองคน
“ก่อนกลับบ้าน... ขอไปเดทกันสักทีก่อนเถอะ” จื่อเทายิ้มกับตัวเอง จึงไม่ทันสังเกตว่าเซฮุนออกมาแล้ว
“เดทกับใครเหรอเทา?”
“ก็เซ... อ้าวเซฮุนมาแล้วเหรอ” จื่อเทารีบทำหน้าตายกลบเกลื่อนก่อนจะเนียนจูงมือเซฮุนออกไปด้วยกัน
ร้านที่จื่อเทาเลือกอยู่ห่างจากหอของพวกเขาไปพอสมควร ทั้งสองคนขึ้นรถประจำทางใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงก็ถึงจุดหมายปลายทาง
“ร้านสวยจังเนอะ”
“อร่อยด้วยนะ เราเคยมากินกับพี่อี้ฟาน”
จื่อเทาเลือกโต๊ะมุมด้านในสุดที่มีวิวสวยเซฮุนดูประทับใจเอามากๆ ถึงกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปบรรยากาศในร้านเอาไว้
“เหมาะสำหรับมาเดทกับแฟนเลยเนอะ” เซฮุนพูดลอยๆ แต่ทำเอาจื่อเทาใจเต้นตึกตัก ก็นี่ไง กำลังมาเดทอยู่เนี่ยรู้ตัวรึเปล่า!
อาหารหน้าตาน่ารับประทานแถมยังรสชาติดีค่อยๆ ทยอยมาเสิร์ฟ ทั้งสองคนไม่รีรอให้เสียเวลารีบจัดการอาหารตรงหน้าอย่างรวดเร็ว อาหารอร่อยจนเซฮุนเอ่ยปากชมทุกจาน กินไปคุยไปเพลินๆ จื่อเทาจึงชักชวนสั่งของหวานมาทานต่อ แต่ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังตั้งอกตั้งใจเลือกเมนูอยู่นั้น...
“โอ๊ะโอ บังเอิญจังเลย มักเน่ของเราก็มากินร้านนี้เหมือนกันเหรอ?”
จื่อเทาสะดุ้งขนลุกเกรียว หันไปก็เจอกับรอยยิ้มไม่น่าไว้วางใจของแพคฮยอน หน้าง่วงๆของจงอิน หน้ายิ้มใจดีของจุนมยอน และสุดท้ายคือรอยยิ้มมุมปากแปลกๆ ของอู๋อี้ฟาน
“อ้าว...พวกพี่มาได้ยังไงกันครับ มานั่งด้วยกันมั้ย?” ...อย่านะเซฮุนนี่ “แต่พวกผมกินจะเสร็จแล้วอ่ะ รอสั่งของหวานอยู่”
“แหม ไม่เป็นไรหรอก นายนั่งดูพวกเรากินก็ได้” แพคฮยอนพาตัวเองไปนั่งข้างจื่อเทาทันที ทุกคนพร้อมใจกันขัดจังหวะการเดท(ข้างเดียว) ของจื่อเทาอย่างไม่รู้ตัว ทั้งๆที่อีกแค่นิดเดียวมันก็จะจบอย่างสมบูรณ์แบบแล้วแท้ๆ
อี้ฟานแทรกตัวไปนั่งข้างๆ เซฮุนอย่างแนบเนียน จนน้องเล็กของวงอดสงสัยไม่ได้ว่าการมาร้านเดียวกันนี้คงไม่ได้เป็นเรื่องบังเอิญแน่ๆ
ใครจะไปยอมปล่อยให้แฟนตัวเองไปเดทกับชายอื่นล่ะ ไม่มีทาง! อู๋อี้ฟานคิดในใจ
จื่อเทานั่งเท้าคางมองพี่ๆ สั่งอาหารอย่างเซ็งๆ แต่พอหันไปเห็นเซฮุนที่นั่งฝั่งตรงข้ามส่งยิ้มมาให้ จื่อเทาก็ยิ้มออก เอาน่า! โอกาสหน้ายังมี สู้ต่อไปหวงจื่อเทา
จื่อเทารู้สึกดีมากทุกครั้งที่ได้กลับบ้าน การได้ออกไปโลดแล่นตามความฝันทำให้เขาได้รับโอกาสมากมายแต่ก็ไม่มีที่ไหนจะอบอุ่นเท่าบ้านเกิดการได้กินข้าวกันพร้อมหน้า ได้กลับมาอยู่ห้องเดิมที่คุ้นเคย ทำให้จื่อเทารู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
เขาเดินลัดเลาะไปตามทางเดินริมทะเลที่คุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก สายลมเย็นตอนกลางคืนทำให้เขาคิดถึงใครบางคน คนแรกที่ทำให้จื่อเทาคิดว่า อยากให้มาอยู่ด้วยกันตรงนี้จังเลยนะ
“เซฮุนนา... ตอนนี้เราอยู่ริมทะเลล่ะ”
‘เอ๋? นี่ดึกแล้วนะ’
“อื้อ นั่นสิ ยิ่งดึกแถมยังเดินคนเดียวด้วยเหงาเป็นบ้าเลย คิดถึงนายจัง”
‘อะไรกัน พรุ่งนี้ก็กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ พอเทากลับมาเกาหลีก็บ่นคิดถึงบ้านอีกนั่นล่ะ ฮ่าๆๆ’
“จริงของนาย ถ้าอย่างนั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ...”
‘อื้อ รีบกลับบ้านล่ะเดี๋ยวจะเป็นหวัดนะ’
จื่อเทายิ้มให้โทรศัพท์ ที่ถึงจะวางสายไปแล้วแต่ใบหน้าของคนที่เพิ่งคุยด้วยยังยิ้มให้เขาจากในจอ เขาเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะกระชับเสื้อแจ็คเกตให้แน่นเข้า…
ถึงวันนี้จื่อเทาจะเดินเหงาๆคนเดียว แต่สักวัน...คนที่อยากให้มาเดินด้วยกัน เขาจะยอมมาด้วยไหมนะ?