drabble: baekhyun centric, pg-13
mr. curiosity
สิ่งที่ค้างคาใจอย่างเดียวของพยอนแพคฮยอนตอนนี้คือ ความลับของโอเซฮุน
อันที่จริงก็เป็นความลับเดียวกับอู๋อี้ฟานนั่นแหละ แต่ทำไมเซฮุนถึงไม่เคยหลุดแบบที่คริสหลุดมาก่อน น้องเล็กที่น่ารักจนแพคฮยอนอยากจะจับมาหอมแก้มสักวันละสามเวลาหลังอาหาร สามารถเก็บความลับนี้มาได้อย่างไรตั้งสามปีโดยที่คนรอบข้างไม่ระแคะระคาย?
“วันนี้แหละเราต้องหาหลักฐานให้ได้”
โชคเข้าข้างแพคฮยอนที่วันนี้จุนมยอนกับเซฮุนออกไปข้างนอกด้วยกัน คยองซูไปซื้อวัตถุดิบมาใส่ตู้เย็น เหลือแต่ชานยอลที่นอนฟังเพลงอยู่ไม่สนใจใคร กับจงอินที่...นอนอยู่เป็นปกติ
ห้องนอนของเซฮุนกับจุนมยอนอยู่ในสุดของทางเดิน แพคฮยอนค่อยๆ แง้มประตูแล้วแทรกตัวเข้าไปอย่างเงียบเชียบเหมือนในหนังนักสืบ ข้างในห้องสะอาดเป็นระเบียบมากเมื่อเทียบกับห้องเขาและชานยอล แพคฮยอนล้มตัวลงนอนบนเตียงเซฮุนทันที
“จะเริ่มจากอะไรดีล่ะ อืมมมม เตียงเซฮุนทำไมนิ่มจัง หมอนก็ห๊อมหอม แล้วนี้มันตัวอะไรกันเนี่ย?” แพคฮยอนคว้าตุ๊กตาตัวหนึ่งในบรรดากองทัพตุ๊กตาที่อยู่หัวเตียงของเซฮุนมาดูเล่น “หน้าตาน่าเกลียดชะมัด ใครให้มากันนะ” ...ตุ๊กตาที่คริสให้มาน่ะสิ
แพคฮยอนเด้งขึ้นมาทำตัวเป็นนักสืบต่อ เริ่มแรกคือโต๊ะหนังสือของเซฮุนที่มีหนังสือเรียนวางอย่างเป็นระเบียบ (จุนมยอนจัดให้) ตู้เสื้อผ้าที่ข้างในวางพับเป็นระเบียบเช่นกัน (จุนมยอนพับให้) แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติน่าสงสัยเลย
แต่ระหว่างที่กำลังค้นตู้เก็บของข้างเตียง จู่ๆ เสียงพูดคุยของเซฮุนกับจุนมยอนก็ใกล้เข้ามา...
“ซวยแล้วไง”
“รอแป๊บนึงนะพี่จุนมยอน” เซฮุนที่ออกไปข้างนอกเรียบร้อย จนเดินไปได้เกือบครึ่งทางนั่นแหละถึงรู้ตัวว่าลืมโทรศัพท์ไว้
เซฮุนเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วสอดส่ายสายตาหาโทรศัพท์ของตัวเอง เขาเดินวนไปวนมาเพราะจำไม่ได้ว่าไปลืมทิ้งไว้ที่ไหน
“หรือจะอยู่ในห้องน้ำ...” เสียงฝีเท้าของเซฮุนเดินออกไปนอกห้อง แพคฮยอนใจเต้นตึกตักอยู่ใต้เตียง ดูเหมือนเซฮุนจะลืมวางไว้ในห้องน้ำจริงๆ หลังเสียงตำหนิแบบไม่จริงจังนักของจุนมยอน ห้องก็เงียบอีกครั้ง
“โอย นึกว่าจะโดนจับได้ซะแล้ว...” แพคฮยอนคลานออกมาจากใต้เตียง แต่ดูเหมือนว่าการเข้าไปหลบครั้งนี้ทำให้เจออะไรดีๆจนได้ เขาลากเอากล่องเก็บของขนาดย่อมใบหนึ่งออกมาด้วย
แพคฮยอนเปิดกล่องดูด้วยความระมัดระวัง พื้นที่ข้างในเกินครึ่งกล่องเต็มไปด้วยซีดีเพลง ที่ทุกแผ่นมีกระดาษโน้ตแปะเอาไว้สั้นๆ เช่น ‘ลองฟังตอนฝนตกสิ’ ‘เนื้อเพลงนี้น่ารักมาก’ ‘for our 1st anniversary’
“โอ้มายก็อด หวานมาก” แพคฮยอนเผลอยิ้มกับตัวเอง เขาเรียงซีดีกลับไปเหมือนเดิมก่อนจะสุ่มหยิบกล่องของขวัญเล็กๆออกมากล่องหนึ่ง ข้างในเป็นตุ้มหูที่มีเพียงข้างเดียว “คุ้นๆแฮะ... นี่มันตุ้มหูที่พี่อี้ฟานชอบใส่นี่นา”
แพคฮยอนชักเริ่มจะทนความหวานไม่ไหว แต่สุดท้ายเขาก็หยิบอัลบั้มรูปอันหนึ่งออกมาจากในกล่อง
รูปข้างในเป็นเซฮุนถ่ายเดี่ยวๆ ตั้งแต่เมื่อสองสามปีก่อน เป็นรูปตั้งใจถ่ายบ้าง ทีเผลอบ้าง เซฮุนตอนเด็กน่ารักชะมัด... รอยยิ้มอายๆ ในรูปที่ส่งให้คนถ่ายทำเอาแพคฮยอนถึงกับอิจฉา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครถ่ายรูปพวกนี้
“ขโมยไปสักใบได้มั้ยเนี่ย รูปนี้ก็น่ารัก><”
“ไม่ดีมั้งครับพี่”
เสียงเรียบๆง่วงๆ ดังขึ้นข้างหลัง แพคฮยอนสะดุ้งสุดตัว เขากระโดดลุกขึ้นยืนแล้วหันกลับไปดูว่าใคร...
“จงอิน!”
จงอินดึงอัลบั้มรูปมาจากมือแพคฮยอนแล้วเก็บใส่กล่อง ปิดฝาแล้วเลื่อนกลับไปใต้เตียงเหมือนเดิม
“นายรู้มานานแค่ไหนแล้ว?”
“ก็ตั้งแต่แรกๆ นั่นแหละ พี่อี้ฟานเก็บอะไรพวกนี้ไม่ค่อยอยู่หรอก” ...รั่วมาจากคริสอีกตามเคย “แต่เซฮุนก็เหมือนกัน เราสองคนสนิทกันมากมีเหรอที่ผมจะไม่รู้อะไร ทำเอาผมอกหักรักคุดไปเลย”
“..........”
“เขาสองคนอยากให้เป็นความลับ ผมก็เลยแกล้งทำเป็นไม่รู้ต่อ พี่ก็เหมือนกันนะ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปเหอะ”
“ฉันก็ทำแบบนั้นมาเป็นปีแล้วล่ะ” แพคฮยอนถอนหายใจ อีกเรื่องที่เขาสงสัยก็คือทำไมถึงต้องเก็บเป็นความลับด้วยล่ะ? ไม่เห็นมันจะเสียหายตรงไหน
“ว่าแต่เรื่องนี้มีใครรู้อีกบ้างมั้ยครับ?”
“นอกจากฉันก็มีจงแดอีกคนอ่ะ” จงอินขมวดคิ้ว แต่แล้วก็พยักหน้า
“...หรือบางที อาจจะมีมากกว่านี้ก็ได้นะ”