drabble: jongin/sehun, pg-13
just being friends with that special person is enough…
จงอินรู้สึกถึงมืออันอบอุ่นที่วางเบาๆบนไหล่ แต่ก็ยังแกล้งหลับตา ทำเป็นไม่รับรู้ไม่ได้ยินเสียงที่เรียกชื่อเขาอยู่
“จงอิน ถ้าไม่ตื่นจะทิ้งไว้นี่แล้วนะ” เสียงนั้นเริ่มเข้มขึ้น จงอินต้องบังคับตัวเองไม่ให้แอบยิ้ม เพราะหน้าตาคนพูดในตอนนี้คงจะตลกน่าดู
“ไม่ตื่นจริงอ่ะ...” เสียงที่พูดเริ่มแผ่วเบาลงเรื่อยๆ จนกระทั่งเกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ
สุดท้ายจงอินก็ลืมตาขึ้นมาเพราะกลัวจะโดนทิ้งไว้จริงๆ เจ้าของเสียงที่ปลุกก่อนหน้านี้นั่งจ้องหน้าเขาอยู่อย่างเหนื่อยหน่าย
“แกล้งหลับ”
“หลับจริงๆ” จงอินยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองกลบเกลื่อน
“กลับกันเถอะ ฉันหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว”
“งั้นไปกินข้าวกันก่อนแล้วค่อยกลับหอ โอเค?”
“นายเลี้ยง โอเค!”
จงอินมองเซฮุนเอาตะเกียบเขี่ยผักออกไปไว้ข้างชามอย่างขำๆ ถึงเซฮุนจะเขี่ยผักออกไปเท่าไหร่ จงอินก็คีบผักมาโปะไว้ที่ชามของเซฮุนใหม่อยู่ดี สุดท้ายเด็กเลือกกินก็ต้องกินผักอย่างช่วยไม่ได้
“ผักดีต่อสุขภาพออก”
“แต่เราไม่ชอบกินนี่นา... กินก็ได้แต่ไม่ต้องมากขนาดนี้” เซฮุนตอบเสียงอ่อยๆ ในใจนึกโทษว่าไม่น่าให้จงอินเป็นคนเลี้ยงข้าวเลย
“เลือกกินแบบนี้ไงถึงได้ผอมนัก”
เซฮุนทำหน้ายู่ แต่สุดท้ายก็ยอมกินผักทั้งหมดที่จงอินคีบมาให้นั่นแหละ ถึงเซฮุนจะบ่นงุ้งงิ้งไปบ้างตามประสาแต่เซฮุนไม่เคยขัดคำขอของจงอินเลยสักครั้งเดียว
“เดินกลับนะ”
“...ไกลออก นั่งรถไฟกลับเถอะ”
“ไม่เอาอ่ะ อยากเดิน”...จะได้ถึงหอช้าๆหน่อย
แล้วเซฮุนก็ตามใจจงอินอีกจนได้...
ถึงจะดึกมากแล้วแต่ระหว่างทางก็ดูไม่อันตรายมาก อาจเป็นเพราะจงอินชินแล้วก็ได้ เขามากินข้าวที่ร้านนี้แล้วเดินกลับหอเองคนเดียวอยู่บ่อยๆ พักหนึ่ง จะว่าไปต้นเหตุก็มาจากคนข้างๆ นี่แหละ ช่วงนั้นเซฮุนชอบหายตัวไปหลังซ้อมทุกวัน ถามชานยอลก็บอกว่านึกว่าอยู่กับจงอิน ถามพี่จุนมยอนก็บอกว่านึกว่าอยู่กับ
จงอิน แต่พอไปถามพี่อี้ฟาน... รายนั้นกลับคิดนานมากๆ ก่อนจะตอบ
'จะสงสัยไปทำไมกันเจ้าเด็กนี่’ อี้ฟานบ่นเป็นภาษาจีนลอยๆเหมือนพูดกับตัวเอง แต่จงอินที่อยู่ข้างๆ ได้ยินชัดเจน
‘ว่ายังไงนะครับ?’
‘…ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่จงอินจะหาเซฮุนทำไมล่ะ’ อี้ฟานโบกไม้โบกมือเป็นทำนองว่าให้หยุดถามได้แล้ว
‘ก็ไม่ได้สำคัญอะไรหรอกครับ แค่จะชวนไปกินข้าวเป็นเพื่อน’ จงอินเดินคอตกกลับไปกินข้าวร้านเดิมคนเดียวติดต่อกันถึงสิบวัน กว่าจะรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วหลังซ้อมเซฮุนหายตัวไปไหน...
“จงอินเดินหลับหรือไง” เซฮุนหันกลับมาถามหลังจากพบว่าตัวเองพูดคนเดียวบ่นคนเดียวอยู่ตั้งนาน แต่จงอินกลับเดินตามอยู่ข้างหลังเสียนี่
“เปล่า... แค่คิดถึงเรื่องสมัยก่อนน่ะ” จงอินยิ้มนิดๆ ก่อนที่ข้อมือของเขาจะโดนเซฮุนลากไปเดินข้างๆ กัน
“หือ? กำลังบ่นฉันในใจอยู่สิท่า”
“เปล๊า...นายไปทำอะไรให้ฉันบ่นหรือไง”
“ไม่มีทาง มีแต่นายต่างหากที่ยืมหมวกฉันไปแล้วก็หายไปเลยอ่ะ” เซฮุนยังบ่นเรื่องหมวกของตัวเองที่โดนจงอินยืมแล้วก็ไม่ได้คืนอีกเลยเป็นเวลาเกือบเดือนแล้ว
จงอินหัวเราะ ก่อนจะโอบไหล่เซฮุนที่เริ่มจะขืนตัวออกห่างให้เข้ามาใกล้ๆ เพราะจงอินเป็นเพื่อนสนิทของเซฮุนมาตั้งนาน เรื่องบางเรื่องก็ยอมให้กันได้ถึงแม้จะคาใจก็ตาม แต่เซฮุนคงไม่รู้ว่าที่จงอินขยันสร้างเรื่องให้เซฮุนบ่นบ้างงอนบ้าง ก็แค่อยากให้ตัวเองอยู่ในสายตาของอีกฝ่ายบ้างเท่านั้นเอง
ถึงจงอินจะรู้ดี ...ตั้งแต่วันนั้นที่เขาตามเซฮุนไปหลังซ้อม...ว่าเซฮุนรักใคร
แต่ในใจลึกๆแล้วเขาก็อดคิดไม่ได้ว่า รักฉันแทนไม่ได้เหรอ?