drabble: kris/sehun, pg-13
…time together is just never quite enough
“เซฮุนนี่...มาหาลู่หานเหรอ? มันไม่อยู่นา ออกไปซื้อของกับอี้ชิง” มินซอกเปิดประตูห้องให้เซฮุนที่หอบถุงของพะรุงพะรังเต็มสองมือ
“อ่า ไม่เป็นไรครับ พอดีคุณแม่ผมทำกิมจิมาให้เลยเอามาฝากเฉยๆ” มินซอกช่วยเซฮุนหิ้วถุงใส่กิมจิเข้ามาวางในครัว “ไม่มีใครอยู่เลยเหรอครับ?”
“มีจื่อเทางีบอยู่ข้างใน กับคริสกำลังอาบน้ำอยู่น่ะ...นี่เข้าไปครึ่งชั่วโมงแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงคงเสร็จ” เซฮุนพยักหน้าอย่างเข้าใจ ปกติอี้ฟานอาบน้ำใช้เวลาไม่ต่ำกว่าหนึ่งชั่วโมง แล้วยังต้องใช้เวลาบำรุงผิวต่ออีกครึ่งชั่วโมงหลังอาบ
“พี่อี้ฟานอาบน้ำนานจังเนอะ งั้นผมอยู่เล่นกับพี่มินซอกก่อนแป๊บนึงนะครับ” เซฮุนยิ้มจนตาโค้งแล้วถือโอกาสนั่งดูรายการวาไรตี้ที่มินซอกดูค้างอยู่ด้วยซะเลย
แต่ผิดคาดที่อู๋อี้ฟานปรากฎตัวออกมาจากห้องน้ำห้านาทีหลังจากเซฮุนมาถึง ในสภาพผมยังเปียกพร้อมกับผ้าขนหนูในมือ เขานั่งลงข้างๆ เซฮุนที่กำลังหัวเราะท้องแข็งกับมุขตลกในทีวี
อี้ฟานยัดผ้าขนหนูใส่มือเซฮุนที่ทำหน้างง เขาชี้ไปที่ผมที่ยังเปียกของตัวเอง แต่เซฮุนถลึงตาใส่แล้วพยักเพยิดไปยังมินซอกที่กำลังนั่งขำจนไปกองกับพื้น
“เช็ดซะดีๆ” อี้ฟานพูดลอดไรฟันออกมาจนเซฮุนต้องพยักหน้า...โดนบังคับอีกจนได้
เซฮุนเช็ดผมให้อี้ฟานอย่างตั้งอกตั้งใจจนอีกฝ่ายยิ้มหน้าบาน แต่ความสุขของอู๋อี้ฟานนั้นแสนสั้น พอรายการจบเซฮุนก็โยนผ้าขนหนูทิ้งทันทีแถมยังขยับตัวออกห่าง มินซอกหันมาเจออี้ฟานที่กำลังเอาผ้าขนหนูมาเช็ดผมเองแบบเซ็งๆ
“อ้าว อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ เร็วจัง” ...นี่ขนาดเร็วแล้วนะ
“อือ ว่าจะออกไปข้างนอกหน่อย”
“ไปไหนอ่ะ? ฝากซื้อต็อกโบกีกลับมาได้ป่ะ” อี้ฟานพยักหน้าแล้วลุกไปหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าเงิน สะบัดผมให้เข้าทรงสองสามทีก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ รายการจบพอดี แหะๆ” เซฮุนลุกแล้วหยิบเป้มาสะพายบ้าง
“อ้าว พอจบแล้วก็ทิ้งพี่เลยนะ” มินซอกขยี้ผมน้องอย่างเอ็นดู เซฮุนหัวเราะคิกก่อนจะโบกมือลาแล้วออกจากห้องตามอี้ฟานไปอีกคน
“ฮยอง... ใครมาเหรอ?” เสียงงัวเงียของจื่อเทาลอยมาก่อนที่เจ้าตัวจะทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตำแหน่งเดียวกับที่เซฮุนนั่งเมื่อสักครู่
“เซฮุนมา”
“อ๋อ... ห๊ะ! เซฮุนมา ทำไมฮยองไม่บอกผมอ่า”
“ก็นายหลับอยู่ใครจะกล้าไปปลุกฟะ บอกแล้วว่าอย่านอนลัดค่ำ”
“งอนเหรอ?”
“ใคร? ใครที่ไหนงอน ไม่มี๊” อี้ฟานทำเสียงสูง สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินจ้ำหนีเซฮุนที่ตามมาพันแข้งพันขาเขาอยู่ติดๆ
“โอเค งั้นผมไปล่ะ” เซฮุนหยุดเดินตามทันทีแล้วหันเท้ามุ่งหน้าไปอีกทาง
“เดี๋ยวสิ!” มือใหญ่คว้าข้อมือของเซฮุนไว้ ก่อนจะออกแรงลากไปตามทางที่เขากำลังจะไป
ความจริงแล้ววันนี้เซฮุนไม่ได้ตั้งใจจะมาหาใครทั้งนั้น เพราะคุณแม่ของเขาย้ำนักย้ำหนาว่าให้เอากิมจิที่ทำมาเยอะมาก มาฝากสมาชิกในวงให้ครบให้ได้ เซฮุนจึงต้องรีบเอามาให้แล้วโทรไปรายงานแม่ทันที แต่ไหนๆ ก็มาแล้วจึงอยู่นั่งดูทีวีกับมินซอกสักหน่อยก่อนกลับ
แต่อู๋อี้ฟานผู้มีหูอันดีเลิศ ได้ยินเสียงเซฮุนดังมาจากห้องรับแขก เขาจึงรีบอาบน้ำให้เร็วที่สุดอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนเพียงเพื่อจะได้รีบออกมาหาเซฮุน
อี้ฟานถอนหายใจเบาๆ เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันก็สั้นเหลือเกิน ยังต้องมาหลบๆ ซ่อนๆ ไม่ให้ใครรู้อีก เขาหันมามองคนตัวเล็กกว่าที่เอานิ้วก้อยเกี่ยวกันกับนิ้วก้อยของเขาแล้วเหวี่ยงไปมาเบาๆ
“หิวรึยัง วันนี้ไปกินพูแดชีเกกันมั้ย”
“ไปสิๆ อยากกินมาตั้งหลายวันแล้ว” เซฮุนหันมายิ้มให้อย่างน่ารัก แต่หมวกใบโปรดของเซฮุนทำให้อี้ฟานเห็นตายิ้มๆนั้นไม่ถนัดเอาซะเลย...
เขาดึงมือของเซฮุนให้หยุดเดินก่อนจะเอื้อมไปดึงหมวกของเซฮุนออกให้พ้นสายตา
“อะ...อ้าว”
เซฮุนคว้ามือจะแย่งหมวกคืน แต่อี้ฟานก็ไม่ยอมง่ายๆ สุดท้ายก็ยื้อแย่งกันอยู่พักหนึ่งจนกระทั่งอี้ฟานรวบเอวเซฮุนเข้ามาใกล้เซฮุนเผลอตัวเลียริมฝีปากตามความเคยชินทำเอาคนที่มองอยู่ใกล้ใจเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้
“บอกแล้วว่าอย่าทำแบบนี้บ่อย มันน่ารักเกินไปนะ”
...ริมฝีปากของเซฮุนนุ่มนิ่มและหวานเหมือนมาร์ชเมลโล่ ที่อี้ฟานไม่เคยเบื่อจะชิมเลยสักครั้ง
จนคนตัวเล็กกว่าดึงเสื้อเขาประท้วงนั่นแหละอี้ฟานถึงจะยอมถอนจูบออกมา หน้าเซฮุนตอนนี้แดงเรื่ออย่างน่าเอ็นดูเขาดึงเซฮุนเข้ามากอดอีกครั้งก่อนจะกระซิบข้างๆ หู
“อยากอยู่กับเซฮุนแบบนี้ทุกวันเลย จะเป็นไปได้มั้ยนะ?”