drabble: luhan/sehun, pg-13
fragrance
เป็นที่รู้กันว่าลู่หานไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับเตียง เรื่องนี้แม้แต่แฟนคลับก็รู้แล้วเพราะเจ้าตัวโดนแฉไปขนาดนั้น
แต่ที่รู้กันแค่สมาชิกในวงโดยเฉพาะเอ็กโซเอ็มก็คือ มีคนๆเดียวที่เป็นกรณียกเว้น ...นั่นคือโอเซฮุน
“นายมันไม่ยุติธรรม”
“สองมาตรฐาน”
“แบ่งชั้นวรรณะ”
“โชตะค่อน...”
“เฮ้ย! โชตะเกี่ยวอะไรวะ” ลู่หานเงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่พอใจ เขากำลังจัดเตียงใหม่หลังจากเพิ่งเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเป็นลายโทนี่ช็อปเปอร์ที่สะอาดเอี่ยมอ่องหอมฟุ้ง
“ทีกับเซฮุนนายยังให้นอนบนเตียงได้เลย! ไอ้บ้าชอบเด็ก” อี้ชิงขึ้นเสียงใส่แบบเฟคๆ แกล้งทำเป็นงอนไปอย่างนั้นแหละ
“เด็กตรงไหน? เซฮุนโตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว ฉันไม่ได้เป็นคนแบบนั้นสักหน่อย...” ลู่หานบ่นอุบอิบก่อนตบหมอนให้ฟูสองสามที
“ก็เมื่อสามปีก่อนเซฮุนยังตัวนิดเดียวอยู่เลย”
“สามปีก่อนฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับน้องสักหน่อย” ลู่หานกระโดดใส่เตียงที่มีผ้าปูนุ่มฟูรองรับอยู่ ท่าทางสุขสบายเอามากๆ “...ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้น จนถึงตอนนี้ก็ไม่ได้คิดโว้ย แค่เอ็นดูเหมือนน้องนุ่ง”
อี้ชิงหัวเราะจนเกือบหงายหลัง เขาหัวเราะอยู่นานเป็นนาทีก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ล้นออกมาทางหางตา “ล้อเล่นน่ะ ฉันแค่สงสัยว่าทำไมคนอื่นแตะเตียงนายไม่ได้ แต่ทีกับเซฮุนได้อ่ะ”
“ก็เซฮุนน่ารักนี่นา ตัวก็ห๊อมหอม เวลามานอนด้วยแล้วอยากจะเอาผ้าห่มพันตัวไว้ กลิ่นจะได้ติดผ้าห่มฉันเอาไว้ดมแก้คิดถึง
“...........”
...โรคจิตที่สุด
หลายวันต่อมาหลังจากนั้น ลู่หานก็ต้องเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่อีกเพราะโดนจื่อเทาแกล้งดีดน้ำหวานหยดใส่ ไอ้แพนด้าสารเลว ลู่หานกัดฟันกรอดก่อนจะหย่อนผ้าปูลงเครื่องอีกครั้ง คราวนี้จะเปลี่ยนเป็นลายอะไรดีล่ะ? ลายแมนยูดีกว่า
“ฮยองซักผ้าอยู่เหรอ?” เสียงเรียบๆของเซฮุนดังขึ้นมาด้านหลังแบบไม่ตั้งตัว จนลู่หานสะดุ้งตกใจ
“เซฮุนนี่ มาหาฮยองเหรอออออออ” ลู่หานยิ้มปากฉีกแล้วกระโดดกอดคนเป็นน้องอย่างคิดถึงสุดชีวิต ทั้งๆ ที่เพิ่งเจอกันเมื่อวานแท้ๆ
“เปล่าครับ ผมมาหาพี่อี้ชิง” แป่ว...แต่ถึงอย่างนั้นลู่หานก็ไม่สนใจหรอก
“เซฮุนเปลี่ยนน้ำหอมเหรอ หอมจัง” ลู่หานทำจมูกฟุดฟิด แล้วยื่นหน้าเข้าไปดมใกล้ๆ ที่ซอกคอของเซฮุน
“ใช่ครับ...คิกๆ ฮยองอย่ามาใกล้สิ จั๊กกะจี้นะ” เซฮุนหัวเราะแล้วพยายามดันหน้าลู่หานออกไป
“ก็มันหอมนี่นา แต่กลิ่นนี้มันคุ้นๆนะ...”
“คุ้นยังไงเหรอครับ?”
“...ช่างเถอะ วันนี้เซฮุนมานอนกับพี่นะๆๆๆ” ลู่หานเขย่าแขนเซฮุนขึ้นๆลงๆ อยู่อย่างนั้นจนเซฮุนต้องตอบตกลง
วันนี้เตียงของเขาต้องหอมแน่ๆ ลู่หานคิดอย่างกระหยิ่มใจ แม้กลิ่นน้ำหอมของเซฮุนจะไปสะกิดเรื่องบางอย่างในใจเขาก็ตาม
“อี้ฟาน ขอยืมน้ำหอมหน่อยดิ” ลู่หานพรวดพราดเข้ามาในห้องนอนของอี้ฟาน ในขณะที่เจ้าของห้องกำลังก้มหน้าก้มตาตั้งใจอ่านหนังสืออยู่
“อืม ไปเลือกเอาสิ” อี้ฟานพยักเพยิดไปทางโต๊ะแต่งตัวที่มีขวดน้ำหอมวางเรียงกันตามตัวอักษรอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยจำนวนมาก ลู่หานขมวดคิ้ว เยอะขนาดนี้จะหาเจอมั้ยนะ? เขาสุ่มหยิบน้ำหอมขวดหนึ่งขึ้นมาดม ...ไม่ใช่แฮะ ขวดนั้นก็ไม่ใช่
จนก่อนที่ลู่หานจะรู้สึกเมาน้ำหอมไปกว่านี้ เขาตัดสินใจหยิบน้ำหอมขวดเดียวที่ยังเก็บอยู่ในกล่องขึ้นมา ทั้งๆ ที่กล่องยังดูใหม่มาก แต่น้ำหอมภายในขวดกลับพร่องลงไปแล้วเกือบครึ่ง แสดงว่าอี้ฟานฉีดบ่อยน่าดู ลู่หานตัดสินใจลองยกขวดนี้ขึ้นมาดม
...ใช่เลย
“หึหึ ไอ้บ้านี่...”
“...ว่าไงนะ?”
“เปล่า ฉันยืมขวดนี้ได้ป่ะ” ลู่หานชูน้ำหอมขวดนั้นขึ้นให้
อี้ฟานดู แต่เจ้าของมันกลับปิดหนังสือดังฉับแล้วกระโดดมาแย่งขวดน้ำหอมคืนจากลู่หาน
“ขวดนี้ไม่ให้ เอาขวดอื่นไป๊”
“งกว่ะ” ลู่หานแกล้งยอมแต่โดยดี เขาสุ่มหยิบน้ำหอมออกจากห้องไปขวดหนึ่ง
ประตูห้องนอนของอี้ฟานปิดลงดังคลิ๊ก ก่อนที่ร่างของลู่หานจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับมาที่ห้องตัวเอง ใบหน้าเรียบเฉยแต่แววตาที่ดูโกรธเกรี้ยวนั้นทำให้อี้ชิงที่ถูกลู่หานเดินชนก่อนจะเข้าห้องรู้สึกสงสัย
“เป็นอะไรของเขาน่ะ? หน้าตายังกับจะไปฆ่าใคร”
ถ้าอี้ชิงรู้ว่าลู่หานหยิบอะไรกลับมาที่ห้องนอกจากน้ำหอมหนึ่งขวด เขาคงจะไม่เดินออกจากห้องไปหาอะไรกิน แล้วทิ้งให้
ลู่หานอยู่คนเดียวแบบนี้แน่...