drabble: all exo, pg-13
an unforgettable senseless horror event ii
“หลงทางแน่ๆ หลงทางแล้วแน่ๆ” เซฮุนบ่นงึมงำตลอดทาง หลังจากเลี้ยวซ้ายที่แยกนั้นเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วก็ยังไม่เจอใครอีกเลย
“ไม่หรอกน่า มากับพี่จะกลัวอะไร” อี้ฟานพูดแบบไม่กังวลเลยสักนิด ...มันน่าสงสัย
“พี่อี้ฟานจงใจ”
“หือ?”
“จงใจมาผิดทางใช่มั้ย” เซฮุนหยุดเดินแล้วดึงให้อีกฝ่ายหันมาเผชิญหน้ากับตนเอง
“เปล่านะ ทางนี้ไม่ผิดหรอกเชื่อสิ” ...เชื่อก็บ้าสิ อี้ฟานพูดเสียงสูงกว่าปกติแถมหลบตาด้วย โกหกไม่เนียนสุดๆ
“ถ้าอย่างนั้นก็หาทางออกไปไวๆ เถอะ ผมหนาวแล้วก็หิวด้วย” เซฮุนดึงไฟฉายจากมืออี้ฟานมาถือไว้เองอีกครั้ง ก่อนจะเดินจ้ำพรวดออกไปทันที
“เซฮุนนี่ รอด้วยสิ!”
“ออกไปตามหากันเถอะ”จื่อเทารู้สึกเป็นห่วงจนทนไม่ไหว
“ว่าแต่ทำไมอี้ฟานมันปิดเครื่องนะ หรือแบตหมด เซฮุนก็ด้วย” ลู่หานกดโทรศัพท์อย่างเอาเป็นเอาตายแต่กลับติดต่อไม่ได้ทั้งสองคน
“มืดจังเลยเนอะ”
“ทำไมมันมืดขนาดนี้นะ ประหลาดจริง” อี้ฟานเริ่มรู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ
“นั่นตึกหอเรานี่ครับ! ถ้าเราเดินตรงไปเรื่อยๆก็คงถึงหอจริงมั้ย?” เซฮุนเขย่าแขนอี้ฟานอย่างดีใจ
“จริงจ้ะๆ เซฮุนเก่งจัง” อี้ฟานถอนหายใจอย่างโล่งอก
ถึงแม้จะเดินตรงไป แต่ทางที่ซับซ้อนวกวนอย่างน่าประหลาดนั้นทำให้ตึกหอพักคลาดสายตาไปซะแล้ว เซฮุนเงยหน้ามองซ้ายมองขวา แต่ต้นไม้สูงใหญ่กลับบดบังทัศนีภาพจนหมด
“แปลกจัง สวนนี้มันวกวนซับซ้อนขนาดนี้เลยเหรอ?”
“นั่นสิ ตอนกลางวันไม่เห็นเหมือนแบบนี้เลย...” อี้ฟานกระชับเอวของเซฮุนเข้ามาใกล้ๆ เมื่อรู้สึกว่าคนตัวบางสั่นน้อยๆ
“โทรศัพท์ของผมไม่มีสัญญาณเลย” เซฮุนพูดเสียงสั่นน้ำตารื้นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ จนอี้ฟานต้องลูบผมเพื่อปลอบโยน
“เซฮุนไม่ต้องกลัวนะ พี่จะพานายออกไปจากที่นี่ให้ได้”
“เซฮุนนี่”
“อู๋อี้ฟาน”
“เซฮุนจ๋า”
“ไอ้คริสครับ”
ทุกคนต่างตะโกนชื่อทั้งสองคนแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เพราะไม่มีเสียงของคนที่ตามหาตอบกลับมาเลย
“หายไปไหนฟะ สวนก็เล็กๆแค่นี้เอง” ลู่หานเกาหัวอย่างไม่เข้าใจ
“หรือว่า...”
“หรือว่าอะไรพี่จุนมยอน?”
“...ผีลักซ่อน”
“เราเดินผ่านตรงนี้มาแล้วครั้งนึงนี่ครับ ผมจำเก้าอี้ตัวนั้นได้” เซฮุนชี้ไปยังเก้าอี้นั่งข้างทางที่ขาหักไปข้างหนึ่งจนเอียงล้มไปข้างหลังเซฮุนถอนหายใจเฮือกเมื่อพบว่าพวกเขาเดินวนกลับมาที่เดิมอีกแล้ว
“เซฮุน... เหมือนพี่ได้ยินเสียงคนเรียกเรานะ”
“เอ๊ะ?”
“พี่จุนมยอนอย่าพูดอะไรน่ากลัวดิ”
“ก็สองคนนั้นหายไปตั้งนาน เราตามหาแทบตายก็ไม่เจอทั้งที่น่าจะเจอได้แล้ว อี้ฟานมันตัวเล็กๆ ที่ไหนกันเล่า”
“มีเหตุผลๆ” จงแดสนับสนุนไปด้วยซะงั้น
“ทุกคน มีใครเห็นพี่มินซอกบ้างมั้ยครับ?” จื่อเทาถามขึ้นหลังจากที่หาตัวคู่ร่วมล่าท้าผีของเขาไม่เจอ
“หือ?”
“ชิบหาย หลงทางมาคนเดียวอีก”
มินซอกถูแขนตัวเองเพื่อลดความหนาว อยากจะร้องไห้จริงๆ แต่ลูกผู้ชายหน้ากลมอย่างเขาจะเสียน้ำตาง่ายๆไม่ได้เป็นอันขาด
“หือ? นั่นมันเสียงเซฮุนนี่นา” มินซอกเงี่ยหูฟังจนแน่ใจก่อนจะรีบเดินไปหาเสียงนั้นทันที เป็นเซฮุนกับอี้ฟานจริงๆ ด้วย แต่ก่อนที่เขาจะตะโกนเรียกทั้งสองคนนั้น มินซอกต้องหยุดชะงักตัวเองแล้วซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้แทน
อี้ฟานกำลังกอดปลอบเซฮุนอยู่ กอดแน่นมากเสียจนร่างบางๆ ของเซฮุนเหมือนจะจมหายไปกับอ้อมอกของคนอายุมากกว่า
“อย่าร้องนะอย่าร้อง พี่ก็อยู่กับเราตรงนี้ไง” เสียงของอี้ฟานอ่อนโยนมากจนมินซอกขนลุกซู่
สองคนนี้เขาสนิทกันมากขนาดนี้เลยเหรอ?
อี้ฟานถอดเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเองมาใส่ให้เซฮุนเพิ่มอีกชั้นหนึ่ง ดูเหมือนเซฮุนจะไม่ยอมแต่อี้ฟานก็จัดแจงใส่เสื้อให้จนได้
“แล้วไม่หนาวเหรอ...”
“สบายมาก เพื่อเซฮุนพี่ทนได้”
อุ๊ย...อี้ฟานโคดแมนอ่ะ หวานจังเลย
“พี่อี้ฟาน พี่มินซอก เซฮุนนี่~” เสียงของแพคฮยอนประสานกันมากับคยองซูใกล้เข้ามาทุกที มินซอกรู้สึกโล่งอก หันไปมองคู่ที่ยังตัวติดกันไม่ห่าง ดูเหมือนเซฮุนจะยิ้มออกแล้ว
“เราอยู่ทางนี้” เซฮุนเป็นฝ่ายปล่อยมืออี้ฟานออกมาก่อน จนอีกฝ่ายทำหน้าเซ็งอย่างเห็นได้ชัด มินซอกแกล้งทำเป็นเดินเข้ามาทีหลัง หลังจากทุกคนเจอกันพร้อมหน้าแล้ว
“พี่หายไปไหนมาเนี่ย นึกว่าโดนดูดไปอยู่มิติอื่นซะแล้ว”
จื่อเทาพูดขึ้นทันทีที่เห็นหน้าเขา
“ฮะๆๆ จะบ้าเหรอ” ...แต่ในใจมินซอกก็อดไม่ได้ที่จะคิดเหมือนกัน หรือเขาไปอยู่มิติอื่นมาจริงๆ...
แล้วยังท่าทีแปลกๆ ของคริสกับเซฮุนก่อนหน้านี้อีกล่ะ มันดูเหมือนกับว่าทั้งสองคนเป็น...แฟนกัน
เรื่องวุ่นวายในคืนวันฮัลโลวีนจบลงอย่างสนุกสนาน หลังกลับมาจากการทดสอบความกล้าก็เป็นปาร์ตี้กินดื่มแหลกลานอย่างแท้จริง เรื่องแปลกๆ ก่อนหน้านั้นก็ถูกลืมไปทันที มีเพียงมินซอกที่ยังคาใจ ทั้งเรื่องความแปลกประหลาดของสวนในตอนกลางคืน ...กับเรื่องของคริสและเซฮุน
“สวนนั้นน่ะเหรอ เค้าลือกันว่าพอตอนกลางคืนถ้าเดินผิดทางมันจะพาไปอีกมิติหนึ่งอ่ะ ไม่รู้จะเชื่อได้แค่ไหนนะ” รุ่นพี่ที่เขาไปถามตอบพลางยักไหล่แล้วยิ้มให้มินซอก
ซึ่งคงไม่แปลกหากมินซอกเชื่อเรื่องนี้สุดใจเลยทีเดียว