drabble: kyungsoo/sehun, pg-13
I already knew…
“จะส่งข้อความมาทำไมนักหนาเนี่ยพี่ลู่หาน”
luhan: คยองซูอย่าลืมที่ฝากนะ
me: รู้แล้วน่า
...แต่ลู่หานคงไม่รู้ว่าเรื่องที่ฝากฝังมาให้จับตาดูน่ะ คยองซูรู้มาตั้งนานแล้วต่างหาก
หนึ่งสัปดาห์ก่อน…
“คยองซู ฉันไว้ใจนายนะ ในฐานะที่เราน่ะเข้ามารุ่นเดียวกัน”
“ครับ?”
“ช่วยจับตาดูเซฮุนให้หน่อยสิ”
“หะ หา?”
“เซฮุนมีแฟน!!!”
!!!
ดูเหมือนลู่หานจะสงสัยมานานแล้วแต่เพิ่งจะมาแน่ใจเมื่อไม่นานมานี้เองถึงลู่หานจะยังไม่บอกว่าแฟนเซฮุนเป็นใครแต่คยองซูเองก็พอจะเดาออกอยู่บ้าง
อันที่จริงตัวเขาก็เพิ่งแน่ใจเมื่อไม่นานมานี้เหมือนกัน...
“ผมออกไปข้างนอกแป๊บนะครับ”
“เซฮุนจะไปไหน!” คยองซูตะโกนถามอย่างลืมตัว
“เอ่อ จะไปซื้อสบู่น่ะครับ ของผมหมดแล้ว”
จงอินทำท่าลุกลี้ลุกลนแปลกๆ จนคยองซูปรายตาไปมองเอือมๆ ที่สบู่ของเซฮุนหมดเร็วเพราะมีคนแอบใช้น่ะสิ... เซฮุนต้องใช้สบู่เด็กสกัดจากสารธรรมชาติเท่านั้น ไม่อย่างนั้นจะแพ้ ผิวจะผื่นขึ้น
“พี่ไปด้วยนะ”
เซฮุนมองคยองซูแบบงงๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร “จะไปซื้อของกินเข้าหอเหรอครับ? จะว่าไป ซีเรียลผมหมดพอดีเลยครับ”
สองพี่น้องเดินไปซื้อของที่ซุปเปอร์ใกล้ๆ ตอนแรกคยองซูไม่ได้ตั้งใจว่าจะซื้ออะไรแต่เพียงแค่เดินก้าวเท้าเข้าไปในซุปเปอร์เท่านั้น วิญญาณพ่อบ้านก็เข้าสิงทันที
“น้ำยาล้างห้องน้ำหมด แปรงสีฟันของชานยอลก็บานแล้ว”
“อ๊ะ!!! นั่นเนื้อสันในลดราคา”
คยองซูเข็นรถเข็นไปมาจนเซฮุนตามไม่ทัน เซฮุนหยิบแค่สบู่สามขวด (เอาไปตุนไว้) กับซีเรียลสองกล่องเท่านั้น มีรสช็อคโกแลตออกใหม่ด้วยต้องซื้อไปลอง
ระหว่างกำลังเพลิดเพลินกับของลดราคา รถเข็นของคยองซูก็ไปชนคนบางคนเข้าโดยไม่ตั้งใจ
“โอ๊ะ ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไร... อ้าว คยองซู” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆเมื่อเห็นว่าใครเข็นรถมาชน คยองซูเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องทำตาโต
“อ้าว พี่อี้ฟาน มาซื้อของเหรอครับ” ...ดันมาเจอเสาไฟฟ้าเข้าจนได้
“อืม ข้าวสารหมดน่ะ แต่ไม่มีใครยอมออกมาเลยแม้แต่พี่เมเนเจอร์ ฉันเลยต้องมาคนเดียว”
“หนักเอาการนะครับ” คยองซูเอ่ยอย่างเห็นใจ แต่ดูเหมือนอี้ฟานจะไม่ได้ฟัง เพราะสายตาเขามองข้ามหัวคยองซูไปหาคนข้างหลังแล้ว
“เซฮุน...”
“อ้าว พี่อี้ฟานมาซื้อของเหรอครับ” ...ถามเหมือนกันเป๊ะเลย
“อืม” อี้ฟานทำเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด แถมหน้าตาอย่างดูสว่างสดใสขึ้นมาทันตาเห็น แตกต่างกับตอนเจอหน้าคยองซูลิบลับ
“บังเอิญจังเลยเนอะ”
คยองซูปล่อยให้สองคนคุยกันตามลำพัง ส่วนตัวเองก็เข็นรถมาอยู่อีกล็อคแต่ในมุมที่เห็นคนสองคนได้ชัดเจน ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ออกมาจิ้มอย่างบ้าคลั่ง
me : พี่! ผมเจอพี่อี้ฟานที่ซุปเปอร์
3 นาทีผ่านไป
luhan : อือ มันไปซื้อข้าว ข้าวหมด
me : ผมออกมากับเซฮุนนะ
luhan : ห๊ะ! แล้วสองคนนั้นเป็นยังไงบ้าง เล่าให้ละเอียดเลยนะ ...ถ่ายรูปมาให้ดูดีกว่า
me: sent a photo
luhan : โอ้ว ไอ้คริส...
me: ผมว่าไม่ธรรมดาแล้วล่ะ
luhan : หลักฐานครบแล้ว ดิ้นไม่หลุดแน่อู๋อี้ฟาน
me: พี่จะทำอะไรน่ะครับ
แล้วลู่หานก็ไม่ตอบกลับมาอีกเลย...
“ปกติเซฮุนใช้อีกกลิ่นไม่ใช่เหรอพี่จำได้” อี้ฟานหยิบสบู่เด็กในรถเข็นขึ้นมาเปิดดม
“ก็กลิ่นนี้ออกใหม่อยากลองเปลี่ยนบ้าง”
“หอมเนอะ กลิ่นน่ารักจัง พี่ซื้อไปใช้บ้างได้มั้ย”
“ฮื่อ”
คยองซูหูผึ่งฟังบทสนทนาที่ดูจะธรรมดาในความคิดของคนทั่วไป แต่สำหรับเขาแล้วมันมีความพิเศษและอ่อนโยนซุกซ่อนอยู่อย่างมาก แค่มองตาพี่อี้ฟานก็รู้แล้วว่าเขารักเซฮุนมากแค่ไหน
...คยองซูแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะเรื่องพี่อี้ฟานกับเซฮุน
แต่พี่ลู่หานนี่สิ คิดจะทำอะไรของเขากันนะ?