drabble: zitao/sehun, pg-13
i’m sorry mr. panda
“ตุ๊กตาบนหัวเตียงของเซฮุนชักจะเพิ่มขึ้นทุกวันเลยนะ”
คยองซูเปรยกับจุนมยอนในเช้าวันหนึ่งหลังจากที่เขาเข้าไปปลุกเซฮุนในห้อง คนที่ได้ชื่อว่าเป็นคุณแม่ของวงถึงกับผงะกับจำนวนตุ๊กตาที่มากขึ้นจนกินพื้นที่ 1 ใน 3 ของเตียง ยังไม่นับรวมที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือและหลังตู้เสื้อผ้า
“ใช่ เยอะมาก เยอะจนไม่มีที่จะนอนแล้ว” จุนมยอนบ่นขึ้นมาบ้าง ทุกวันนี้กลายเป็นว่าเซฮุนนอนกอดตุ๊กตาแทนที่จะนอนกอดเขาเหมือนอย่างเคย มันน่าน้อยใจนะ...
“เท่าที่ผมแสกนดู ไม่ใช่ของจากแฟนคลับเซฮุนทั้งหมด ตุ๊กตาที่เกินมาพวกนั้นมาจากพี่ลู่หาน จื่อเทา แล้วก็...พี่อี้ฟาน” จุนมยอนเลิกคิ้วกับความช่างสังเกตและเอาใจใส่ที่เกินพอดีของคยองซู โดยเฉพาะกับเซฮุน
“อืม... เห็นอี้ฟานชอบเล่นตุ๊กตาจนแฟนๆ เขาฮือฮาไปหมดแล้ว ไม่นึกว่ามันจะยกให้เซฮุนนะ”
“มังกรสีแดงที่อยู่บนโต๊ะหนังสือของเซฮุนไง” ...จะว่าไปก็ยังมีสัตว์ประหลาดที่แฟนๆทำขึ้นจากรูปวาดของคริสด้วย
“อืมมมมม...” จุนมยอนทำเสียงลากยาวก่อนจะลุกเอาถ้วยกาแฟไปล้าง
“พี่จุนมยอน...รู้ใช่มั้ย” คยองซูพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบนิ่ง ซึ่งมันฟังดูโหดพอตัว
“รู้อะไร?”
“เรื่องแฟนของเซฮุน”
จุนมยอนหันมายิ้มแหยๆ ก่อนจะเอานิ้วชี้แตะปากแล้วพึมพำว่า ...ความลับนะ
“แต่ถ้าพูดถึงตุ๊กตา... รู้รึเปล่าว่าตัวโปรดของเซฮุนคือตัวไหน?”
.............................
เซฮุนเดินออกจากบริษัทเพื่อไปซื้อชานมไข่มุกกินตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติจนแฟนๆ ถึงกับอุทานเสียงดังก็คือ เซฮุนเดินออกมาคนเดียวสามวันติดกันแล้ว
“แปลกตรงไหนกันน้า?” เซฮุนเกาหัวอย่างไม่เข้าใจ ระหว่างที่เดินเคี้ยวไข่มุกเหนียวหนึบหนับ
เซฮุนถือโอกาสเดินเถลไถลก่อนจะกลับไปซ้อมต่อ แต่มาเจอแผ่นหลังอันคุ้นตาของบางคนเข้าเสียก่อน
“เทาเทา ออกมาซื้อกาแฟเหรอ?” เซฮุนร้องเรียกอย่างดีใจ ช่วงนี้เขาแทบไม่ได้คุยกับจื่อเทาเลย
หน้าตาจื่อเทาตอนที่หันมาดูตกใจมากแต่เซฮุนไม่ได้เอะใจอะไร
“...อืม”
“มาคนเดียวเหรอ เหมือนเราเลย”
“อืม”
“ช่วงนี้ยุ่งจนไม่ค่อยได้เจอกันเลยเนอะ นี่ๆ เลิกซ้อมแล้วไปกินข้าวด้วยกันดีมั้ย”
“......”
“เทาเทาไม่สบายรึเปล่า สีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
เซฮุนยกมือขึ้นไปอังหน้าผากของจื่อเทาแต่กลับถูกปัดออก จื่อเทาหันหน้าหนีเพราะไม่อยากเห็นสายตาอันห่วงใยที่เซฮุนส่งมาให้
“...เทา”
“เซฮุนหยุดเถอะ”
“เอ๋?”
“ถ้าให้ความรักไม่ได้ ก็อย่าทำให้เรามีความหวังเลยนะ” จื่อเทาพูดออกมาจากใจแม้จะเรียงประโยคชวนงงก็ตาม
...แต่เซฮุนกลับเข้าใจดี มือที่วางอยู่บนไหล่ของจื่อเทาเลื่อนหล่นลงมาที่เดิม ก่อนที่จื่อเทาจะพึมพำว่าขอตัวแล้วเดินจากไป
“เซฮุน ออกไปซื้อชานมแป๊บเดียวกลับมาเงียบไปเลยนะ” แพคฮยอนโบกมือไปมาตรงหน้าน้องเล็กของวง ที่นั่งเงียบกอดกระเป๋าเป้หลบอยู่มุมห้อง
“ถามก็ไม่ตอบด้วยแฮะ เซฮุนนี่เงยหน้ามาคุยกันก่อน” มือเรียวสวยของแพคฮยอนแตะที่แก้มของเซฮุน แต่กลับสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้น
“ซะ เซฮุน”
แพคฮยอนตาโตด้วยความตกใจ เขาแทบไม่เคยเห็นเซฮุนร้องไห้มาก่อนแม้ว่าจะเจอเรื่องหนักหนาสาหัสแค่ไหนก็ตาม เซฮุนปล่อยมือจากกระเป๋าแล้วโผเข้ากอดแพคฮยอนแทน ใบหน้าหวานซุกไปที่อกเสื้อของแพคฮยอนจนมันเปื้อนไปด้วยน้ำตา
“ขอโทษ ...ขอโทษ”
“เซฮุนขอโทษเรื่องอะไร” แพคฮยอนลูบกลุ่มผมนุ่มเพื่อปลอบโยน ตัวเขาเองยังจับต้นชนปลายไม่ถูก มองไปก็พบว่าลู่หานมายืนอยู่ข้างๆ และทำตาโตอย่างตกใจเช่นกัน
“จื่อเทา...เราขอโทษ”
เสียงของเซฮุนพึมพำขอโทษแผ่วเบาจนเริ่มนิ่ง ลู่หานถอนใจก่อนจะเอื้อมมือมาช่วยลูบหลังปลอบอีกคน
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เซฮุนนา” แพคฮยอนเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน
“จื่อเทาคงเกลียดผมแล้วล่ะครับ”
แพคฮยอนกับลู่หานมองหน้ากันแบบงงเข้าไปใหญ่ แต่เป็น
ลู่หานที่ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรๆ ได้ก่อน
“หือ?”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ...”
ลู่หานเช็ดน้ำตาให้เซฮุนอย่างเบามือ แววตาของลู่หานมันแสดงออกถึงความรักและเห็นใจ แต่ก็มีความเจ็บปวดซ่อนอยู่เช่นกัน
“พี่เข้าใจ เซฮุน แล้วพี่ก็รู้ด้วยว่าทำไมจื่อเทาถึงเป็นแบบนั้น” แพคฮยอนถอยออกมาอยู่วงนอก เขางงเป็นไก่ตาแตก แต่ประโยคถัดไปของลู่หานทำให้เขาถึงกับอุทานด้วยความตกใจ
“เพราะว่าจื่อเทาก็รู้เรื่องนั้นแล้วเหมือนกันน่ะสิ”
....
...........
“พี่รู้เหรอครับ”
“ก็เซฮุนนอนกอดเกือบทุกคืนเลย จะไม่รู้ได้ยังไงกันเล่า”
“แล้วมันคือตัวไหนอ่ะ?”
“ก็ตุ๊กตาแพนด้าที่จื่อเทาเคยให้เป็นของขวัญวันเกิดไงล่ะ”