drabble: luhan/sehun, pg-13
seek
“พูดอีกทีสิ” เสียงของลู่หานนิ่งมาก จนจื่อเทาไม่อาจคาดเดาสีหน้าได้
“ฉันรักเซฮุน เราเป็นแฟนกัน”
“นานแค่ไหนแล้ว”
“เกือบสามปี”
“อู๋อี้ฟาน!!!” จู่ๆลู่หานก็ขึ้นเสียงด้วยความโกรธ ก่อนจะตามด้วยเสียงขลุกขลักต่อสู้กันในห้อง
“ขอโทษที่ไม่เคยบอก”
“นาย... ตั้งสามปีเชียวนะ ทำได้ยังไง พวกนายปิดบังเรื่องนี้ตั้งสามปีได้ยังไง”
“ขอโทษ...”
“ทำไมต้องปิดด้วย”
“เซฮุนไม่อยากให้มีปัญหา ก็เลยขอให้ฉันไม่บอกใคร”
“แม้แต่ฉันเนี่ยนะ?” เสียงของลู่หานฟังแล้วช่างเจ็บปวด เหมือนเขาไม่มีคุณค่าพอที่เซฮุนจะเชื่อใจ
“เสี่ยวลู่ ขอร้องล่ะอย่าโกรธน้องเลย ฉันผิดเอง”
จื่อเทาหลับตาลงหลังจากหลังจากได้ยินเรื่องทั้งหมด แม้เขาจะไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังตั้งแต่แรก แต่เรื่องราวที่พี่ชายทั้งสองกำลังพูดกันทำให้ขาของเขาขยับไปไหนไม่ได้
ลู่หานสบถเป็นภาษาจีนสองสามคำ ก่อนจะเปิดและปิดประตูห้องอย่างแรงด้วยอารมณ์โกรธ
แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อพบว่ามีใครยืนอยู่หน้าห้อง
“...จื่อเทา”
..................
“จื่อเทารู้ พี่ก็รู้”
เซฮุนไม่ยอมพูดอะไรออกมา เอาแต่ก้มหน้าลงต่ำ จ้องมองแก้วชาไข่มุกที่ลู่หานซื้อให้ราวกับว่ามันน่าสนใจนักหนา
“จะไม่พูดอะไรกับพี่หน่อยเหรอ?”
“ขอโทษครับ”
“ขอโทษเรื่องอะไร?”
“เรื่อง...” เซฮุนเงียบไปแล้วก้มหน้างุดยิ่งกว่าเดิม ลู่หานเอื้อมมือมากุมมือข้างที่ว่างของเซฮุนแล้วดึงให้เดินตามมา
“ตอนแรกพี่โกรธ โกรธมากจริงๆ... แต่ไปลงกับอี้ฟานหมดแล้ว” ลู่หานหัวเราะเบาๆเพื่อคลายความตึงเครียด แต่ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยได้ผล
“ผมผิดเองครับ ผมเป็นคนบอกให้พี่อี้ฟานปิดเป็นความลับเอง”
“เพราะผมกลัวจะมีปัญหา กลัวคนอื่นจะมองพี่อี้ฟานไม่ดี กลัว...” ลู่หานตัดบทด้วยการดึงร่างที่กำลังอ่อนไหวเข้ามากอดปลอบ
“ไม่เป็นไรเซฮุน พี่เข้าใจ”
“พี่แค่น้อยใจว่าทำไมเซฮุนถึงไม่ไว้ใจพี่ ไม่ยอมบอกพี่ก็เท่านั้น เรื่องที่เซฮุนรักอี้ฟานน่ะ... พี่ไม่ได้โกรธเลยนะ”
เขาตบหัวของคนเป็นน้องเบาๆ สองสามที หน้าตาอันเศร้าหมองของเซฮุนดูสดใสขึ้นมาระดับหนึ่ง
“จริงนะครับ”
“อื้อ”
“ขอโทษที่ไม่ยอมบอก ผมไม่รู้จะบอกยังไงจริงๆ ครับ”
“เอาเถอะ ถึงยังไงตอนนี้ใครๆ เขาก็รู้กันหมดแล้วนี่”
“เอ๋? ใครๆ?”
“ใช่ ใครๆก็คือ... ทุกคนเลยน่ะ”
“เซฮุนนนนนนน!!!”
“เซฮุนช็อคจนเป็นลมไปเลยง่ะ”
“ลู่หาน ถ้าเซฮุนเป็นอะไรไปฉันจะกระทืบแก!!!”
“ใครเอาผ้าชุบน้ำมาโปะหัวน้องเนี่ย บิดก็ไม่บิด”
“เอาเจลลดไข้แทนดีมั้ย”
“ผมมียาดมแบบสองรู”
เสียงเอะอะโหวกเหวกโวยวายจนเซฮุนได้สติ เปลือกตาบางกระพริบถี่ๆ เพราะแสงไฟที่จ้าเกินไป สุดท้ายเมื่อคุ้นชินแล้ว เซฮุนก็พบว่ามีใบหน้ามากมายที่ก้มลงมามองอย่างห่วงใย
“เอ่อ...”
“เซฮุนฟื้นแล้ว!” คยองซูที่นั่งอยู่ใกล้ที่สุดร้องขึ้นมาทันที
“เซฮุน...” เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นใกล้หูพร้อมกับมือเย็นๆ มาแตะที่แก้ม สัมผัสอ่อนโยนที่เซฮุนไม่เคยลืม สัมผัสของพี่อี้ฟาน
“เป็นยังไงบ้าง”
เซฮุนพยุงตัวเองขึ้นนั่งโดยมีอี้ฟานคอยช่วย ที่มุมปากของ
อี้ฟานมีรอยช้ำสีม่วงแปลกๆ เขามองไปรอบตัวก็พบว่าสมาชิกทุกคนกำลังมองมาที่เขา
“ผมไม่เป็นไรแล้วครับ”
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เฮ้อ~ เป็นห่วงแทบแย่แน่ะ” ชานยอลเอื้อมมือมาขยี้ผมน้องอย่างโล่งใจ พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างตามแบบฉบับชานยอล
ทุกคนสลายตัวด้วยความโล่งใจที่เซฮุนปลอดภัยดี จงอินเอื้อมมือมาตบหัวเซฮุนสองสามทีก่อนจะปลีกตัวไปซ้อมต่อ และ
จื่อเทาที่หลบสายตาทันทีเมื่อเซฮุนมองผ่าน
...เหลือก็แต่เซฮุน กับอี้ฟานที่ยังคงกุมมือของเซฮุนเอาไว้ไม่ปล่อย