drabble: zitao/sehun, pg-13
heartbreak
แต่นั่นก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้อู๋อี้ฟานหลงรักเด็กคนนี้ ถึงเจ้าตัวจะทำตัวเป็นเด็กน้อยเอาแต่ใจ แต่ตั้งแต่รู้จักกันมาเขาไม่เคยเห็นเซฮุนขัดใจหรือทำให้ใครเสียใจมาก่อน
ยกเว้นครั้งนี้แหละ
“จื่อเทาอ่า เราซื้อโดนัทมาฝากด้วยนะ กินด้วยกันเถอะ”
“....................”
“รสนี้มันที่จื่อเทาชอบด้วยนี่นา โอ้โห น่ากินสุดๆเลย กินกันนะ”
“เราไม่อยากกิน” จื่อเทาตอบเสียงเย็นชา แต่ก็ไม่ได้ทำให้เซฮุนละความพยายาม
“แต่ว่า...”
“โอเซฮุน”
ทุกคนในห้องซ้อมที่แอบฟังบทสนทนานี้อยู่พร้อมใจกันสะดุ้ง เพราะจื่อเทาไม่เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้กับเซฮุนมาก่อน
“เราไม่อยากเห็นหน้านาย อย่าเข้าใกล้เราอีกนะ”
โหดร้ายที่สุด! แพคฮยอนแทบอยากจะพุ่งตัวไปเสยหน้าจื่อเทาถ้าไม่โดนชานยอลล็อคตัวไว้ซะก่อน
“เกินไปหน่อยมั้งจื่อเทา” ลู่หานที่ทนฟังไม่ได้พูดขึ้นบ้าง เขาไม่เคยเห็นเซฮุนง้อใครมากขนาดนี้มาก่อนเพราะส่วนใหญ่จะยกโทษให้ตั้งแต่ได้ยินเสียงอ้อนๆนั้นแล้ว
“ลู่หานเกออย่ายุ่ง” พูดจบเจ้าแพนด้าพยศก็รีบหนีออกจากห้องซ้อมทันทีลู่หานอ้าปากค้างที่โดนตอกกลับ แต่ยังไม่เท่าอี้ฟานที่อ้าปากค้างกว้างกว่านั้นได้อีก
เซฮุนยังคงยืนยิ้มค้างถือกล่องใส่โดนัทอยู่อย่างนั้น จนอี้ฟานโอบไหล่ที่สั่นน้อยๆนั้นออกไปจากห้องบ้าง
“จื่อเทามันเฮิร์ทมากน่ะ...”
“ผมรู้ครับ”
“เซฮุนเองก็พยายามมากขนาดนี้แล้วแท้ๆ พี่ว่า...”
“ผมต้องทำให้จื่อเทายกโทษให้ได้ครับ” เซฮุนตอบด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น
“ความจริงเซฮุนไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ คนอื่นๆ ก็เข้าใจกันหมดแล้วด้วย”
เซฮุนไม่ตอบอะไรอีก อี้ฟานลูบหัวเซฮุนช้าๆ เพื่อปลอบใจ
ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมทุกคนถึงรู้ความลับของเขากับเซฮุนได้ ยกเว้นอี้ชิงที่เขาบอกเอง กับลู่หานที่แอบขโมยไอพอดของเขาไปจนเจอรูปในนั้น ...ทุกคนช่างสังเกตและฉลาดกันจริงๆนะ
“แต่ถ้าจื่อเทาเกลียดผมไปทั้งชีวิตล่ะครับ”
“เป็นไปไม่ได้หรอกเซฮุนนี่” อี้ฟานตอบอย่างมั่นใจ ...จริงๆนะ
จื่อเทาล้วงควานหาเหรียญในกระเป๋ากางเกงอยู่นานแต่ก็ไม่เจอสักที เขาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะหันกลับไปที่ห้องซ้อมเพื่อขอยืมเหรียญจากพี่สักคน
“เทาจะกินน้ำอะไร เดี๋ยวเรากดให้” เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง ทั้งที่เมื่อก่อนเสียงนี้เป็นเสียงที่เขาอยากได้ยินไปตลอดชีวิตแท้ๆ แต่ทำไมตอนนี้เขารู้สึกปวดแปลบหัวใจชอบกล
จื่อเทาหันกลับไปตามเสียงนั้น เซฮุนกำเหรียญในมือแน่นพลางยิ้มน้อยๆ ให้กับตู้กดน้ำ
“ไม่ต้อง” เขาตั้งท่าจะเดินหนีแต่โดนมือบางๆ ของเซฮุนจับแขนไว้แน่น
“บอกมาเร็ว เรามีเหรียญตั้งเยอะดูสิ เทาชอบกินลาเต้ใช่ม้า” เซฮุนจับแขนข้างหนึ่งของจื่อเทาไว้ ส่วนอีกมือก็จัดการหยอดเหรียญและกดลาเต้ออกมาให้หนึ่งกระป๋อง
“ใครบอกว่าเราจะกินลาเต้”
“อ้าว แหะๆ งั้นจะกินอะไรล่ะ”
“ไม่กิน!”
“ตะ แต่เทาหิวน้ำไม่ใช่เหรอ ไหนๆก็ไหนๆ เอาลาเต้ไปกินเถอะนะ” เซฮุนยังพยายามยิ้ม และยัดเยียดกระป๋องลาเต้เย็นฉ่ำใส่มือของจื่อเทาให้ได้
“ก็บอกว่าไม่กิน อ๊ะ...” เขาพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ดูเหมือนจะรุนแรงเกินไปทำให้เจ้าของมือที่จับเขาไว้ถึงกับกระเด็นไปชนกับตู้กดน้ำ
“อูย...” เซฮุนเจ็บจนหน้านิ่ว กระป๋องลาเต้กระเด็นหลุดจากมือกลิ้งหล่นไปตามทาง
“เซฮุน...” “เซฮุนเป็นอะไรน่ะ!”
อี้ฟานกับจงแด (ที่ความจริงแอบดูอยู่สักพัก) รีบเข้ามาประคองเซฮุนที่ดูท่าทางจะเจ็บหลังไม่น้อย อี้ฟานหันกลับมาด้วยใบหน้าโกรธจัด
“หวงจื่อเทา นายทำเกินไปแล้วจริงๆ”
“ไม่คิดบ้างเหรอว่าทำไมเซฮุนถึงต้องเสียเวลามาง้อนายถ้าเขาไม่แคร์นายมากอ่ะ”
“นอกจากต้องฝืนยิ้มกล้ำกลืนความเจ็บปวดในใจแล้ว ยังต้องมาเจ็บตัวอีก”
“เซฮุนเขาแคร์นายมากนะ นายเป็นเพื่อนคนสำคัญสำหรับเขามาก ไม่รู้ตัวบ้างหรือไง”
“เก็บเอาไปคิดให้ดีๆล่ะ”
อี้ฟานพูดอยู่ฝ่ายเดียวโดยไม่เว้นช่องว่างให้จื่อเทาแก้ตัวเลยสักนิด น้องเล็กของเอ็กโซเอ็มก้มลงซ่อนใบหน้าของตัวเองเอาไว้บนฝ่ามือทั้งสองข้าง
“พี่อี้ฟานอย่าทำเสียงดุสิ” ถึงเซฮุนจะฟังไม่รู้เรื่องแต่ก็รู้ว่าอี้ฟานกำลังต่อว่าจื่อเทาอยู่ ซึ่งเขาไม่ชอบเลย
อี้ฟานปล่อยให้น้องเล็กสองคนปรับความเข้าใจกันตามลำพัง ทันทีประตูปิดลง จื่อเทาก็เอ่ยถามด้วยเสียงห่วงใย
“เจ็บหลังมากมั้ย”
“ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะ” เซฮุนหันมายิ้มให้บางๆ
“ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไร เราทำตัวน่ารำคาญเอง”
“ไม่หรอกเซฮุน แต่เราขอเวลานะ ยิ่งเซฮุนทำดีกับเรา เรายิ่งเจ็บ” จื่อเทาก้มหน้าลงอีกครั้ง เขาไม่กล้ามองหน้าเซฮุน ไม่กล้ารับรอยยิ้มที่แสนจริงใจของเซฮุน
“ขอโทษนะเทา...”
“เซฮุนไม่ผิดหรอก หยุดขอโทษได้แล้ว”
เราต่างหากที่ผิด ที่ไปหลงรักเซฮุนข้างเดียวตลอดมา