Closer - 11
marriage!au ; kris/sehun
ficlet series: pg13
ฝนตกตั้งแต่เช้ามืดอย่างที่พยากรณ์อากาศว่า
"ถ้ายังไม่หยุดตกภายในสามชั่วโมงนะ แย่แน่" คยองซูเอาหน้าแนบกระจก มองฟ้าสีเทาหม่นด้านนอกแล้วถอนหายใจจนกระจกกลายเป็นไอ เซฮุนที่มองอยู่ข้างหลังทำหน้าเบ้ด้วยความขยะแขยง
"คยองซูทำอะไรสกปรก กระจกนั่นเขาเช็ดรึเปล่าก็ไม่รู้"
"ถ้ามันตกทั้งวันจริงๆ เราต้องย้ายที่จัดงานเข้ามาที่บอลรูมตามแผนสอง แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นงานแต่งในฝันของเซฮุนก็ล่มน่ะสิ"
คยองซูไม่สนใจแล้วพูดต่อ จี้ใจดำของเพื่อนรักจนหน้าหงอยลงทันที
"ก็ทำไงได้ แต่งๆแบบนี้ไปก่อน เดี๋ยวค่อยแต่งตามฝันใหม่ทีหลังก็แล้วกัน"
"จะ.บ้า.เหรอออออ"
"โอยหนวกหู" จงอินที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงคำรามใส่หมอน
"นายน่ะถ้าไม่ช่วยก็นอนๆไปเลย"
"เสียงดังแปดหลอดขนาดนี้จะนอนได้ยังไงเล่า"
"ไม่มีประโยชน์อะไรเลยจริงๆ"
"แล้วจะไปสั่งฝนให้หยุดได้ยังไงกันเจ้าเตี้ย"
นั่นสินะ ใครจะไปสั่งได้ ถ้าเซฮุนล่วงรู้สภาพอากาศล่วงหน้าได้ก็คงดี ตอนดูพยากรณ์อากาศเมื่อสัปดาห์ที่แล้ววันนี้ยังแจ่มใสอยู่เลย พระเจ้าไม่ยอมเข้าข้างเขา คงไม่เข้าข้างตั้งแต่โดนบังคับให้แต่งงานกับคริสแล้วล่ะ
เซฮุนกำตุ๊กตาไล่ฝนที่ได้มาเมื่อวานแล้วมองออกไปข้างนอก
ลองสักหน่อยคงไม่เสียหาย... เซฮุนผูกริบบิ้นที่เหลือจากการเตรียมงานเข้ากับเจ้าตุ๊กตาหน้ายิ้มสีขาว แล้วเปิดประตูระเบียงออกไปหาที่เหมาะๆเพื่อห้อยตุ๊กตาไล่ฝน
"เมฆฝนเคลื่อนไปทางอื่นแล้ว"
จื่อเทาน้องชายคนเดียวของคริสพูดเสียงดังอย่างตื่นเต้น มองดูแสงอาทิตย์ที่ค่อยๆสาดส่องเข้ามาบนระเบียงห้อง
เหลือเวลาอีกสองชั่วโมงก่อนจะถึงพิธีแต่งงาน
"บนหาดคงจะเฉอะแฉะน่าดู ฝากบอกทางเจ้าหน้าที่ให้ช่วยเช็ดน้ำตรงพื้นในซุ้มที ป่านนี้คงเปียกไปหมดเดี๋ยวแขกจะลื่น"
"ได้ครับพี่ชาย เดี๋ยวผมไปหาพี่สะใภ้ต่อเลยนะ" จื่อเทาขยิบตาแล้ววิ่งหายไปจากห้อง
ไม่รู้ว่าฝั่งเจ้าสาวเป็นยังไงบ้าง แต่ฝั่งเพื่อนๆของเขายังไม่มีใครเริ่มแต่งตัวสักคน ยกเว้นมินซอกที่รับหน้าที่ถือแหวนให้เจ้าบ่าว
"อาฝาน! ทำไมยังไม่แต่งตัวอีก" แม่ของคริสในชุดเต็มยศสีชมพูเปิดประตูเข้ามาในห้อง วันนี้ทางโรงแรมจัดห้องสำหรับเตรียมตัวให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวแยกกันอยู่คนละชั้น
"แม่ วันนี้สวยจัง"
"ยังจะมาปากหวาน นี่อาบน้ำรึยังจะได้แต่งหน้าเลย"
พอคริสพยักหน้าก็ถูกช่างแต่งหน้าสองคนจับให้นั่งลงตรงโต๊ะเครื่องแป้ง แสงไฟถูกเปิดเพิ่มเพื่อให้ความสว่างเพียงพอ
"จัดให้หล่อที่สุดในโลกเลยนะคะ"
พอเซฮุนแต่งหน้าทำผมเสร็จ ท้องฟ้าข้างนอกก็กลายเป็นสีฟ้าจัด ไม่มีวี่แววของเมฆฝนอีกต่อไป ราวกับเมื่อครู่นี้ไม่มีฝนตกมาก่อน
"ไม่น่าเชื่อเลย ได้ผลจริงๆด้วย"
"ว่าอะไรนะจ๊ะเซฮุนนา" คุณแม่ที่มานั่งกำกับช่างแต่งหน้าอยู่ข้างๆเอ่ยถาม
"มีคนให้ยืมตุ๊กตาไล่ฝนมาน่ะครับ ไม่คิดว่าฝนจะหยุดตกจริงๆ"
"ก็คงจะช่วยๆกันหลายทาง ได้ยินว่าอาม่าของพี่คริสเค้าทำพิธีไหว้เทพเจ้าแห่งฝนช่วยอีกแรงด้วยนะลูก"
"จริงเหรอครับ"
"จริงสิ ว่าแต่...นี่ก็ใกล้เวลาเต็มที ย้ายลงไปข้างล่างกันดีกว่าจ้ะ"
ที่ชายหาดตรงสถานที่จัดงานอากาศหลังฝนตกกำลังดีไม่ร้อนจนเกินไป ติดจะหนาวด้วยซ้ำเพราะเสื้อของเซฮุนค่อนข้างบาง เซฮุนเดินตามแม่ไปที่กระโจมชั่วคราวสำหรับเตรียมตัว พ่อและเพื่อนๆของเขานั่งคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่ข้างใน
"ตกลงที่ฝนหยุดตกเพราะคยองซูเป็นคนปักตะไคร้นี่เอง" พ่อของเซฮุนหัวเราะครื้นเครง
"แหม คงเพราะอย่างอื่นด้วยน่ะครับพ่อ"
"ใช่ครับ พายุไม่เข้ายิ่งกว่าเดิมก็ดีเท่าไหร่แล้วให้เจ้านี่มาปัก"
"พี่สะใภ้มาแล้ว!"
เซฮุนได้ยินเสียงรัวชัตเตอร์ตั้งแต่ก่อนจะเหยียบเข้าไปในนั้นเสียอีก
"พี่เทา... บอกแล้วว่าไม่ให้เรียกแบบนั้น"
จื่อเทายิ้มแป้นให้เซฮุนโดยไม่สนใจใบหน้ายุ่งๆของเขาสักนิด เอาแต่เดินไปมุมโน้นทีมุมนี้ทีเพื่อถ่ายรูปเขา
"พี่สะใภ้โค-ต-รจะสวยเลยวันนี้ เฮียผมโชคดีชะมัด พนันได้ว่าหน้าแท่นพิธีวันนี้เฮียต้องน้ำตาไหลนองแน่นอน"
"ก็บอกว่าอย่าเรียก แล้วอย่าชมว่าสวยสิ" เสียงเซฮุนกดต่ำลงเรื่อยๆ ได้ยินแบบนั้นจื่อเทาก็ย้ายไปถ่ายอย่างอื่นอย่างรวดเร็ว
"ไปถ่ายรูปข้างนอกกันเถอะครับ คุณลุงคุณป้า แล้วก็เพื่อนเจ้าสาวด้วย"
จื่อเทาเป็นช่างภาพสารคดีมืออาชีพ เขาอายุมากกว่าเซฮุนหนึ่งปี จำได้ว่าตอนเด็กๆเคยถูกคริสและจื่อเทาสองพี่น้องรวมหัวกันแกล้งทุกวัน แน่นอนว่าเซฮุนยอมไม่ได้ จึงเกลี้ยกล่อมให้จื่อเทากลายเป็นพวกแล้ววางแผนแกล้งคริสตลบหลัง
ถึงจะไม่ได้เจอกันนานแต่จื่อเทาก็ยังเป็นคนยิ้มแย้มอารมณ์ดีไม่เคยเปลี่ยน
เซฮุนยืนอยู่หน้ากระโจมอาหาร แขกเหรื่อเต็มงานไปหมด ทั้งที่คิดว่าจะมีแต่ญาติและเพื่อนสนิทแท้ๆ แต่แขกส่วนใหญ่ก็เป็นของพ่อกับแม่ทั้งสองฝ่ายเซฮุนที่ไม่รู้จัก และมีบางคนที่ไม่คาดคิดว่าจะมาอยู่ในงานได้
"หมอคิมอะไรนั่นก็มาด้วยเหรอ"
"ใครนะ?"
"จิตแพทย์ของฉันเอง"
"ลองชิมยำสาหร่ายนี่ดูสิ อร่อยชะมัด" จงอินเป็นคนป้อนเข้าปากให้เซฮุนที่กำลังหิวได้ที่ โดยมีคยองซูคอยเช็ดให้อย่างประคบประหงม
"อย่าให้เลอะๆ ดูสิลิปหลุดหมดแล้ว เดี๋ยวต้องเติมเพิ่มซะหน่อย"
"ใกล้จะได้เวลาแล้ว ยังไม่เห็นเจ้าบ่าวเลยแฮะ" ชานยอลมองไปทางกระโจมของเจ้าบ่าวที่อยู่ใต้ต้นไม้พลางส่ายหัว
"หรือจะไม่อยากแต่งเลยหนีไปแล้ว..." เซฮุนพูดทั้งที่มีสาหร่ายเต็มปาก
"ฮ่าๆๆ บ้าน่า ไม่หรอก"
"ถ้าไม่อยากแต่งก็น่าจะบอกแต่แรกนี่นา"
"เอ้า ไปกันใหญ่"
จื่อเทาเข้ามาช่วยไว้ได้ทันเวลาพอดี
"พี่ชายผมเพิ่งแต่งตัวเสร็จเองครับ นี่ก็มัวแต่ตื่นเต้นเลยไม่กล้าออกมา"
"หืม เจ้าบ่าวกำลังตื่นเต้นเหรอ" ชานยอลพูดกลั้วหัวเราะ
"เดี๋ยวคงออกมาครับ ใกล้เวลาแล้วนี่นา ว่าแต่ มาถ่ายรูปกันดีกว่าครับ!"
กว่าคริสจะออกมา ก็ถึงเวลาพอดี
"ขอโทษนะที่ปล่อยให้รับแขกอยู่คนเดียว"
"ผมไม่ได้รับแขกเท่าไหร่หรอกครับ พ่อกับแม่ต่างหาก"
คริสยิ้มให้เจ้าสาวของเขา รู้สึกเต็มตื้นหัวใจขึ้นมา
"วันนี้น่ารักมากเลยนะ"
"อืม มีคนบอกหลายคนแล้วล่ะ ว่าแต่พี่เถอะ เสื้อยับอีกแล้ว"
เซฮุนทำหน้าจริงจังแล้วดึงเสื้อของเขาให้เรียบ โดนตีแขนไปอีกทีโทษฐานที่หัวเราะใส่
"ตื่นเต้นรึเปล่า"
"ก็นิดหน่อย ได้ข่าวว่าพี่ตื่นเต้นแทนผมไปหมดแล้ว"
"นิดหน่อยซะที่ไหน ดูเราเถอะ มือเย็นขนาดนี้"
คริสกุมมือของเซฮุนเอาไว้แน่นตลอดเวลาจนถึงตอนเดินไปที่แท่นพิธี
ตอนนี้เซฮุนไม่สะดุ้งตอนที่เขาจับมืออีกแล้ว
เซฮุนอยากให้พิธีเรียบง่ายที่สุด ตอนวางแผนงานจึงขอให้ลดทอนส่วนที่ไม่จำเป็นออก พวกเขาทั้งสองคนเดินไปที่แท่นพิธีพร้อมกันโดยมีเพื่อนๆคอยโปรยดอกไม้ให้ มีหลวงพ่อเป็นผู้ทำพิธีและเจ้าบ่าวเจ้าสาวกล่าวคำสาบาน สวมแหวนให้กัน เพียงเท่านี้เป็นอันจบ
บรรยากาศในตอนนี้ช่างสวยงามเหมือนภาพฝัน ลมทะเลพัดเย็นและเสียงคลื่นเอื่อยๆ ซุ้มพิธีที่ประดับประดาไปด้วยดอกไม้หอมฟุ้งหลากสีสัน มือที่คริสกำลังกุมอยู่นั้นเย็นเฉียบ ไม่แน่ใจว่าเพราะเจ้าตัวกำลังหนาวอย่างที่บ่นเบาๆ หรือว่ากำลังตื่นเต้นมากเหมือนกับเขา
"จะใส่แหวนแล้วนะ"
"อะ อืม ก็ใส่สิ"
พอใส่แหวนให้กันและกันเรียบร้อย หลวงพ่อก็อนุญาตให้จูบเจ้าสาวได้
"จูบเลยๆๆ" เสียงผู้คนด้านหลังเชียร์กันสุดตัว ท่ามกลางเสียงเหล่านั้น คริสกลับเลือกที่จะคว้าตัวเจ้าสาวของเขามากอดแน่นๆแทน
เซฮุนยืนตัวแข็งอยู่ในอ้อมกอดของคริสที่ลูบหลังลูบแขนของเขาจนขนลุกไปทั้งตัว ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
"เห็นว่าหนาวแถมมือยังเย็นมากก็เลยกอด หายหนาวรึยัง?" คริสกระซิบอยู่ข้างหู เซฮุนยังคงตกใจค้างอยู่ก็เลยถือโอกาสกระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิม
นี่เขาไม่ได้กอดน้องมานานแค่ไหนแล้วนะ ครั้งล่าสุดคงเป็นเมื่อตอนที่เซฮุนจบการศึกษาชั้นม.ต้น ตอนนั้นพอกอดเสร็จก็โดนน้องเตะหน้าแข้งจนเขียวช้ำไปหลายวัน
พอมากอดเซฮุนอีกครั้งตอนนี้แล้วมันให้ความรู้สึกมากมายเหลือเกิน มากจนคริสต้องยอมปล่อยออกมา
"ตัวอุ่นขึ้นแล้ว งั้นเดี๋ยวจูบต่อเลยนะ"
"จะบ้าหรือไง!"
ดีที่เซฮุนหาเสียงตัวเองเจอทันเวลา คริสหัวเราะในลำคอ ก่อนที่จะก้มลงขโมยจูบแก้มของเจ้าสาวแทน
ถึงจะเน้นความเรียบง่าย แต่การโยนช่อดอกไม้ของเจ้าสาวเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ คยองซูว่าอย่างนั้น
"โยนมาเลยเซฮุนนี่ พี่อยากแต่งงาน"
แถวหน้าสุดของผู้ท้าชิงคือคิมมินซอก ถัดไปข้างๆคือคุณพีอาร์บยอนที่เคลื่อนตัวมาอยู่ข้างหน้าอย่างเหนียมอาย ด้านหลังถัดจากนั้นเป็นสาวๆที่เป็นเพื่อนและเครือญาติ ทุกคนดูตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนสวมแหวนเสียอีก
"เอาล่ะ จะโยนล่ะนะ"
เซฮุนยืนอยู่เคียงข้างคริส เขาหันหลังแล้วโยนช่อดอกไม้ออกไปอย่างแรง ได้ยินเสียงหวีดร้องแย่งชิงกันจนกระทั่งหันกลับไปมองอีกครั้ง
"ใครได้น่ะ?"
"หืม"
ช่อดอกไม้ตกอยู่ในมือของจงอินที่กำลังทำหน้าแหย
TBC
กว่าจะได้แต่งกัน ผ่านพ้นไปด้วยดี แต่งานเลี้ยงยังมีต่อนะฮะ