Closer - 12
marriage!au ; kris/sehun
ficlet series: pg13
"สวัสดีครับ พวกเราวงโซกึมเองครับ"
"เย้ๆ" *ทำเสียงปรบมือ*
"เนื่องในวันแต่งงานของเพื่อนรักอย่างเจ้าคริส พวกเรามีเพลงหวานๆขอมอบให้น้องเซฮุนผู้น่ารัก แสนสวย แสนดี สะอาดหมดจด..."
อี้ชิงที่อยู่ข้างๆกระแอมใส่จงแดเบาๆ
"...อ้อ มอบให้คริสด้วยครับ ให้ทั้งคู่เลย มาฟังกันครับ"
'you are my answer'
บรรยากาศแช่มชื่นแสนหวานของฟ้าหลังฝนตก อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้สดปนเปกับกลิ่นขนมที่เพิ่งอบออกมาจากเตาใหม่ๆ เคล้าคลอไปด้วยเสียงเพลงหวานๆจากนักร้องชื่อดัง แขกเหรื่อดูจะพออกพอใจกับความเรียบง่ายอบอุ่นของงานแต่งงานริมทะเลไม่น้อย ทำให้ฝ่ายเจ้าภาพของงานยิ้มแก้มปริไปตามๆกัน
เจ้าบ่าวเจ้าสาวกำลังเดินทักทายแขกตามโต๊ะต่างๆด้วยรอยยิ้ม มือของฝ่ายเจ้าสาวถูกคนเป็นเจ้าบ่าวจับไว้ไม่ปล่อย
"แขกโต๊ะเมื่อกี้ญาติพี่เหรอครับ"
"ไม่ใช่ญาติ แต่เป็นเพื่อนคุณพ่อน่ะ เอาจริงๆพี่ก็จำไม่ได้หรอกว่าใครเป็นใคร"
คริสเป่าลมออกจากปากเบื่อๆ แขกไม่มากแต่กว่าครึ่งก็เป็นแขกของพ่อกับแม่ของพวกเขา
"หิวรึเปล่า ผมเห็นพี่แอบมองซุ้มซูชิตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"
"หิวจริงๆนั่นแหละ แหมรู้ใจจัง"
เมื่อพักเบรคจากการเดินขอบคุณแขกทั้งงาน เซฮุนก็ค่อยๆดึงมือตัวเองออกจากการเกาะกุมเพื่อที่จะตักอาหารได้สะดวก มีแต่คริสคนเดียวที่รู้สึกว่าพอปล่อยมือแล้วเหมือนอะไรขาดหายไป
"ไข่ม้วนอร่อยจัง"
"เหรอ ไหนชิมมั่ง"
"อ้าว อย่าแย่งผมสิ" เซฮุนหน้าหงิกเมื่อถูกแย่งไข่ม้วนไปจากตะเกียบที่คีบอยู่หน้าตาเฉย
"อร่อยจริงๆด้วย"
"พี่ก็ตักเองสิ อ๊ะ! อโวคาโดนี่ผมไม่ให้เด็ดขาด นิสัยไม่ดี"
สงสัยเขาจะโดนเซฮุนดุจนชินไปแล้วถึงได้ไม่รู้สึกกลัวหน้าดุๆกับเสียงแง้วๆนั้นเลย ยิ่งไปกว่านั้น เขาดันชอบมองเสียอีก
"กินจานเดียวกันเขาจะได้ไม่ต้องล้างหลายใบไง"
"ตะ...แต่มันไม่อนามัย"
"พี่ไม่ได้เป็นโรคอะไรสักหน่อย สะอาดหมดจดตั้งแต่หัวจรดเท้า คุณหมอรับรองได้" ก่อนแต่งงานคริสกับเซฮุนไปตรวจร่างกายแบบละเอียดยิบมาแล้วเรียบร้อย เพื่อความสบายใจของทั้งสองฝ่าย (โดยเฉพาะเซฮุน)
"แต่ว่า..."
ไม่รู้จะไปแกล้งอะไรภรรยาหมาดๆนักหนา พอเห็นหน้ายุ่งเวลาเถียงไม่ออกของเซฮุนแล้ว มันยิ่งน่าแกล้งเข้าไปอีก
"ใช้ตะเกียบเดียวกันจะยิ่งประหยัดน้ำนะรู้มั้ย ขออีกคำ" ว่าแล้วก็แย่งงับซูชิที่เซฮุนคีบค้างไว้ไปอีกคำ มองจากภายนอกเหมือนเจ้าสาวกำลังป้อนเจ้าบ่าวด้วยความชื่นมื่น ใครที่มองเห็นต่างก็อิจฉาปนเอ็นดูกันทั้งนั้น ทั้งที่จริงแล้ว...
"หนอย อยากจะโดนจริงๆใช่มั้ย"
เซฮุนเริ่มจะโกรธจริงๆแล้วนะ คนอย่างเซฮุนไม่มีทางใช้จานและตะเกียบร่วมกับใครเด็ดขาด
"โอ๊ย!"
เสียงร้องของเจ้าบ่าวดังพอประมาณแบบที่ทำให้คนใกล้ๆนั้นหันมามอง คริสก้มลงลูบหน้าแข้งตัวเองด้วยความเจ็บ หน้าแข้งซ้ายที่ประจำที่เซฮุนชอบเตะเขาเวลาโมโห
"สม ทีหลังถ้าหิวก็ตักกินเอง"
แล้วเซฮุนก็เดินหายไปจากตรงนั้น ทิ้งให้คริสยินเด๋ออยู่คนเดียว เสียงกระซิบจากแขกรอบตัวทำเอาเขาต้องรีบเดินตามเซฮุนไป
"คู่นี้เขารักกันร้อนแรงจริงๆ"
"เซฮุนนา!"
เซฮุนกำลังจะหนีเข้ากระโจมตัวเอง แต่โดนเพื่อนคริสเรียกไว้เสียก่อน
"คุณจงแด คุณอี้ชิง ขอบคุณมากนะครับที่อุตส่าห์ร้องเพลงในงาน"
"เรื่องเล็กน้อยน่ะ พวกเราเต็มใจ" อี้ชิงยิ้มหวานให้จนเห็นรอยบุ๋มที่แก้ม
"ใช่ๆ แล้วไม่ต้องเรียกห่างเหินขนาดนั้น เรียกว่าพี่จงแด พี่อี้ชิงก็ได้" จงแดพูดจบก็หัวเราะ สมเป็นนักร้องอารมณ์ดี
"ก็ได้ครับ"
"ไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนพวกพี่หน่อยสิ นี่ยังไม่ได้หม่ำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย"
"จริงเหรอครับ เป็นนักร้องอย่าปล่อยให้หิวเดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะนะครับ" เซฮุนจึงต้องเดินนำทั้งสองคนกลับไปยังซุ้มอาหารที่เพิ่งเดินหนีมาอีกรอบ
โต๊ะเพื่อนเจ้าสาวเต็มไปด้วยของกินมากมาย เพราะคยองซูที่พอเดินไปตักใหม่ กลับมาอีกรอบอาหารที่เหลือในจานก็หายเกลี้ยง เป็นแบบนี้ถึงสองครั้ง สุดท้ายคยองซูจึงตักมาพูนจานเต็มสองมือชนิดที่กินสามคนยังไม่หมด
"คิมจงอินตัวแสบ แอบขโมยอาหารของฉันใช่มั้ย" คยองซูพูดลอดไรฟัน คราวนี้ต่อให้ถูกแอบตอดกินก็ไม่หมดง่ายๆ
"ไหน ใครแอบกิน หลักฐานล่ะ" จงอินพูดเอื่อยๆ ก็มันขี้เกียจเดินไปตักเองนี่นา
"หึ ไอ้หมีขี้เกียจ ไอ้อ้วนคางสองชั้น ไอ้คนตอแหลหน้าด้าน นั่งๆนอนๆไปเถอะ" คยองซูด่าเป็นชุดแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้สึกรู้สา สงสัยจะชินไปแล้ว
"นิสัยแบบนาย พี่ชานยอลเค้าไม่ชอบสุดๆเลยรู้ป่ะ"
"หือ? ว่าไงนะ"
จงอินเด้งตัวขึ้นมาจากท่านอนพิงเอกเขนกทันทีที่ได้ยินชื่อชานยอล
"พวกขี้เกียจสันหลังยาวแถมกากกรังไง คิดดูสิ น้องชายเขาคือเซฮุนเชียวนะ สะอาดขนาดห้องผ่าตัดยังต้องยอม แล้วพี่ชานยอลก็ชอบความเป็นระเบียบเรียบร้อยจะตาย"
คยองซูจ้วงกินไปพูดไปโดยไม่สนใจคนที่นั่งข้างตัว ปล่อยให้จงอินประมวลผลอะไรบางอย่างในสมองอย่างเคร่งเครียด
"เห็นทีจะต้องทำตัวใหม่ ช่อดอกไม้ที่ได้มาจะได้ไม่สูญเปล่า" จงอินพูดกับตัวเองเงียบๆคนเดียว
ฝ่ายโต๊ะเพื่อนเจ้าบ่าวก็กำลังคุยถึงความหลังกันใหญ่
พอคริสที่ตามเซฮุนไม่ทันเดินผ่านมาก็โดนเพื่อนเรียกให้มานั่งด้วย คนที่นั่งอยู่เป็นเพื่อนสมัยมัธยมทั้งหมด เพราะมินซอกกับลู่หานไปนั่งโต๊ะเพื่อนเจ้าสาวที่คนน้อยกว่า
"ไม่อยากจะเชื่อว่าสุดท้ายนายก็แต่งกับน้องเซฮุน" แทฮวานเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเปิดประเด็นที่สงสัยกันมานาน เรียกว่าตั้งแต่เห็นชื่อในการ์ดเชิญเขาก็แทบจะเอาหัวโขกกำแพงบ้านด้วยความสงสัย
"อืม เรื่องมันซับซ้อน แต่ก็จบด้วยดีนะ" คริสตอบแบบปลอดภัย ถึงเพื่อนกลุ่มนี้จะสนิทแต่ก็เคยทำเขาเจ็บแสบมาไม่น้อย
"นายก็รู้ว่าตอนม.ปลาย พวกเรากับเจ้าสาวนายไม่ถูกกันขนาดไหน นายก็ด้วยเถอะ ตอนมีเรื่องไม่เห็นจะห้ามอะไรสักคำ ถึงตอนนี้ใครจะไปคิดว่านายกับเขาจะแต่งงานกัน"
"ตอนนั้นเรื่องมันเกิดก็เพราะใครล่ะ" คริสตอบเสียงเย็น แถมบรรยากาศเริ่มเย็นชาจนเพื่อนคนอื่นมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
"มันเริ่มเพราะฉันก็จริง แต่นายก็ไม่คิดจะห้ามนี่ ทั้งที่น้องเซฮุนเป็นคนที่นายชอบแท้ๆ"
คริสกำมือแน่น จนเพื่อนอีกคนที่นั่งข้างๆต้องแตะไหล่
"นายอับอายที่คนที่นายชอบเป็นตัวประหลาดไม่ใช่หรือไง เอ๊ะ... ถึงตอนนี้ยังประหลาดอยู่ไหมนะ คนอะไรกลัวความสกปรกจนเหมือนเป็นบ้าขนาดนั้น" แทฮวานหัวเราะแต่ก็ต้องหยุดเพราะเพื่อนอีกคนตบที่ไหล่แบบไม่เบานัก
"ฮ่าๆๆ โทษที อย่าซีเรียสนะ ฉันมันปากเสียแบบนี้แต่ไหนแต่ไร"
"ฉันไม่น่าเชิญนายมางานเลย ไม่สิ ไม่น่าคบนายเป็นเพื่อนต่อด้วยซ้ำ เพราะที่นายเคยขอโทษหลังจากเกิดเรื่องนั้น ดูเหมือนจะไม่รู้สึกผิดสักนิด"
"เฮ้ยไอ้ฝาน จะหาเรื่องให้ได้อะไรวะ"
แทฮวานลุกขึ้นยืนอย่างเร็วจนเก้าอี้ล้มไปด้านหลัง คริสก็เช่นกัน
"มึงนั่นแหละ หุบปากแล้วกลับบ้านไปซะ ถ้าไม่ใช่เพราะมึงเคยแกล้งเขาแรงๆ เขาก็คงไม่เกลียดกูมากจนย้ายโรงเรียนหนีหรอก"
"อ้าว ไม่โทษตัวเองเลยนะเชี่ยฝาน"
ทั้งสองทุ่มเถียงกันโดนมีเพื่อนๆคอยปรามให้เบาเสียงบ้าง คอยจับไม่ให้พุ่งไปต่อยหน้ากันบ้าง จนชานยอลและมินซอกที่เพิ่งเดินมาเจอต้องเข้าไปแยกคริสออกมา
"เป็นบ้าอะไร จะพังงานแต่งตัวเองหรือไง" มินซอกตบหัวดาราในสังกัดตัวเองเพื่อเรียกสติ เขาไม่เคยเห็นคริสโกรธขนาดนี้มาก่อน
"ไอ้เวรนั่น ไม่นึกว่าจะยังนิสัยเสียไม่หาย"
"เรื่องตอนนั้นที่เซฮุนขอย้ายโรงเรียนใช่มั้ย นายนี่มันโง่ไม่เปลี่ยน แล้วเชิญเขามางานทำไม" ชานยอลถามเสียงนิ่ง เขาพอจะรู้สาเหตุอยู่นิดหน่อยแต่ไม่ละเอียดนัก
"ผมขอโทษ ผ่านมาตั้งหลายปีผมคิดว่าเรื่องจบไปแล้ว ไม่คิดว่ามันจะขุดขึ้นมาพูด"
"ถึงฉันจะยังไม่เข้าใจเรื่อง แต่ขอเสือกหน่อยเถอะ แล้วเรื่องที่เขาพูดมันจริงรึเปล่า?"
มินซอกสอดหน้าเข้ามาแบบอยากรู้อยากเห็นเต็มที่
"หือ... เรื่องไหน"
"ก็เรื่องที่นายชอบเซฮุนมาตั้งแต่ตอนนั้นไง"
คริสนิ่งไปเหมือนโดนมินซอกแช่แข็ง
"ว่าไงล่ะ ตอบสิ"
"เอิ่ม..."
"แมนๆดิ นี่แกแต่งกับเขาแล้วนะเว้ย"
"เรื่องจริงครับ"
พูดจบก็ก้มหน้ามองพื้น ได้ยินเสียงมินซอกร้องว้าวๆไม่หยุด กับเสียงบ่นพึมพำของชานยอล
"อี้ฝานๆ" แรงสะกิดที่หัวไหล่ทำให้คริสหันกลับไปมอง
"จงแด อี้ชิง" คริสหันมาเจอเพื่อนเจ้าบ่าวทั้งสองคน จงแดทำหน้าตกใจส่วนอี้ชิงดูมีสติมากกว่านิดหน่อยและพยายามจะบอกอะไรบางอย่าง ทั้งคู่เขี่ยกันไปมาสักพักถึงเริ่มเปิดปาก
"เอ่อ ที่นายทะเลาะเพื่อนเมื่อกี้อ่ะ เซฮุนได้ยินหมดแล้วล่ะ แขกทั้งงานเลยด้วย"
"เอ่อ แล้วพ่อนายกำลังปิดปากนักข่าวอยู่"
"เอ่อ แล้วเซฮุนก็ไปสักพักแล้วล่ะ น่าเสียดายที่ไม่ได้ยินที่นายพูดเมื่อกี้"
"เอ่อ แล้วเซฮุนก็ขึ้นสปีดโบ้ทกลับไปที่เชจูแล้วอ่ะ ฝากบอกนายว่าเก็บของให้ด้วย" อี้ชิงต่อให้จนจบ
ชิบ-หาย-แล้ว
คริสสบถอยู่ในใจ
TBC
โอ๊ะโอ เดากันถูกมั้ยว่าเกิดอะไรขึ้นสมัยม.ปลาย
พี่คริสรีบไปตามน้องเร็วๆล่ะ