goldilocks
d/se (kyugsoo/sehun) : pg13
(1)
คยองซูยืนกอดอกมองหมอและพยาบาลพากันวัดโน่นวัดนี่ให้คนบนเตียง ดูเหมือนนอกจากอ่อนเพลียแล้วอาการของเด็กคนนั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก
นอกจากอาการแปลกๆ อย่างเช่นสะดุ้งทุกครั้งที่มีคนมาแตะต้องร่างกาย ตอนพยาบาลมาขอวัดความดันหรือเจาะเลือด เด็กคนนั้นก็กำมือซะแน่นแถมยังพยายามซุกมือเข้าไปในผ้าห่ม
...หรือจะกลัวเข็ม
"เจ้าหน้าที่โด อาการทางร่างกายเขาปกติดีทุกอย่างนะครับ หมอว่าด้านจิตใจน่าเป็นห่วงกว่า..." คุณหมอเจ้าของไข้กระซิบบอกเขา
"อ่า... อย่างนั้นเหรอครับ"
"เขาค่อนข้างปิดตัวเองแล้วก็ไม่ชอบการสัมผัสนะครับ เมื่อครู่กว่าจะยอมบอกชื่อได้ก็ตั้งนาน จนหมอนึกว่าเขาพูดไม่ได้ซะอีก"
คยองซูเหลือบมองที่หัวกระดาษโน้ตในมือคุณหมอ
ชื่อ โอเซฮุน อายุ 19 ปี
"วันนี้ตอนเย็นๆ ก็กลับไปพักผ่อนได้แล้วล่ะครับ ลองคุยกับหัวหน้าคิมดูนะว่าจะพาเขาไปที่ไหน" คุณหมอยิ้มใจดีให้เขา หันไปบอกลาเด็กบนเตียงแล้วออกจากห้องไป
ห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง มีเพียงเสียงจากเครื่องปรับอากาศและเสียงกระดิ่งอันเล็กที่ใครก็ไม่รู้มาแขวนไว้ตรงระเบียง
"เอ่อ..."
ตั้งแต่ทำงานมา เจ้าหน้าที่โดคยองซูไม่เคยต้องจัดการกับพยานบุคคลแบบนี้มาก่อน (เคยแต่ข่มขู่เค้นข้อมูล) พอได้มองหน้าเด็กคนนี้ตอนลืมตาก็ยิ่งกระอักกระอ่วนเข้าไปใหญ่
โอเซฮุนกำผ้าห่มจนแน่นกว่าเดิม ดวงตาใสลอบมองคนอีกคนที่อยู่ในห้องอย่างไม่ไว้ใจนัก
"เธอชื่อโอเซฮุนใช่มั้ย" ยิ่งคยองซูเดินเข้าไปใกล้ เด็กหนุ่มก็ยิ่งนั่งตัวเกร็ง
"ผมถามคำถามกับเธอได้ใช่มั้ย เอาอย่างนี้นะ แค่พยักหน้าหรือส่ายหน้าก็ได้"
เซฮุนดูลังเลเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้า
คยองซูลากเก้าอี้เข้ามาจนชิดกับขอบเตียง เด็กผมสีแปลกถึงกับเขยิบตัวออกห่างจนถึงขอบเตียงอีกฝั่ง
"ไม่ต้องกลัวผมหรอกนะ คืองี้...ผมเป็นตำรวจ แต่อยู่ฝ่ายวิเคราะห์ข้อมูลน่ะ ไม่ใช่พวกควงปืนออกไปจับโจรอะไรแบบนั้น" คยองซูเปิดบัตรตำรวจให้อีกฝ่ายดู
"ผมขอถามอะไรที่เกี่ยวกับเซฮุนก่อนก็แล้วกันนะ โอเซฮุนเป็นชื่อจริงๆใช่มั้ย"
เด็กหนุ่มพยักหน้า
"เธอรู้จักพรรคมังกรทองใช่มั้ย รู้ว่าห้องใต้ดินที่พวกเราเจอเธออยู่ในบ้านของหัวหน้าพรรคมังกรทอง"
เขาพยักหน้าอีกครั้ง
"เธอเป็นคนของพรรคใช่รึเปล่า"
คราวนี้เด็กหนุ่มส่ายหน้าจนผมปลิว
"ถูกจับมาเหรอ"
แววตาใสของเด็กคนนี้เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด มันหม่นแสงลงราวกับกำลังนึกถึงช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด
"ไม่เป็นไร ยังไม่ต้องตอบก็ได้นะ ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้ว" คยองซูเอื้อมมือหมายจะลูบผมสีเทาเงินเพื่อปลอบใจ แต่เซฮุนก็เบี่ยงตัวหลบแทบจะทันที จนเขายกมือขึ้นมาเก้อ
"คุณ...."
"หืม?" คยองซูยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีก เสียงแผ่วเบาของเซฮุนไม่ได้ดังกว่าเสียงกระซิบเท่าไหร่
"ผม...ปลอดภัยแล้วจริงๆ ใช่มั้ย"
คยองซูวางมือบนเรือนผมนุ่มอย่างแผ่วเบา คราวนี้เขาไม่โดนเบี่ยงหลบอีกรอบ ตำรวจหนุ่มโยกหัวของคนเด็กกว่าไปมา
"อยู่กับผมแล้วปลอดภัยแน่นอน ผมสัญญา"
"งั้นก็ตามนี้แหละ ไหนๆก็ไปสัญญากับเขาแล้วนี่"
...สถานการณ์มันพาไปต่างหาก เห็นตาสวยๆ นั้นเศร้าลงแล้วมันปวดใจ
"นานแค่ไหนกันล่ะครับ ต้องดูแลคนๆ นึงเชียวนะ หัวหน้าก็รู้ว่าผมต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ไหนจะ..."
"มีค่าเบี้ยเลี้ยงดูแลพยานอยู่หรอกน่า"
"ถ้าเบี้ยเลี้ยงไม่พอผมเบิกหัวหน้าได้นะ"
"นายนี่มันจริงๆเลย" ถึงจะบ่นแต่ก็ยังหยิบเครดิตการ์ดในกระเป๋าส่งให้
คยองซูก็ลีลาไปอย่างนั้น เขาเสนอตัวดูแลเด็กคนนั้นเองและหัวหน้าคิมก็เห็นด้วย แต่เพียงแค่เอ่ยปากเล่นๆ หัวหน้าดันยอมรับเป็นสปอนเซอร์ให้จริง นับว่าเด็กเซฮุนนี่โชคดีมากทีเดียว
"คงต้องหาเสื้อผ้าให้เขาใหม่ ระหว่างนี้ผมให้ชานยอลเอาของเขามาให้ยืมก่อน เพราะกับนายน่าจะคนละไซส์"
"หมายความว่ายังไงครับ"
"หมายถึงรองเท้าน่ะ ถ้าน้องเค้าหายดีเมื่อไหร่ก็พาออกไปซื้อของใช้ส่วนตัวซะ พรุ่งนี้วันเสาร์พอดี"
หัวหน้าทีม คิมจุนมยอนถูกปลุกขึ้นมาหลังจากนอนไปได้หกชั่วโมง ข่าวดีที่ได้รับคือพยานหรือผู้ต้องสงสัยของเขาฟื้นขึ้นมาแล้ว ส่วนเรื่องที่ใครจะเป็นคนดูแลเขาก็คิดไว้แล้วว่าเป็นโดคยองซูหนึ่งเดียวคนนี้ ถึงจะแปลกใจเล็กน้อยว่าคยองซูเสนอตัวเองก่อนที่เขาจะเอ่ยปากบอกเสียอีก
"เจ้าชานยอลมาพอดี"
ใบหน้าสะลึมสะลือของเจ้าหน้าที่ปาร์คชานยอลโผล่มาระหว่างช่องประตู ร่างสูงใหญ่แทรกตัวเข้ามาพลางสอดส่ายสายตาจนเจอกับเตียงนอน
"ได้ยินว่าเด็กคนนั้นฟื้นแล้วนี่ครับ"
"ใช่ แต่ตอนนี้หลับไปอีกรอบแล้ว คงจะยังเพลียอยู่"
"ว้า เสียดายจัง"
ชานยอลวางเป้สะพายหลังลงบนโซฟา เขาเองก็โดนปลุกขึ้นมาเตรียมของหลังจากเอาหัวปักหมอนไปได้ยังไม่ทันอิ่ม ถ้าไม่ใช่เพราะต้องเตรียมของให้เด็กคนนั้น เขาคงยังไม่ตื่น
"น้องเค้าน่าจะไซส์เล็กกว่าผมนะครับ ผมเลยเอารองเท้าแตะมาก่อนดีกว่าไม่มีใส่ แล้วก็เสื้อสองสามตัว กางเกงวอร์ม บ็อกเซอร์..."
พูดถึงตรงนี้จู่ๆ ชานยอลก็หูแดงขึ้นมา
"เดี๋ยวก่อน ทำอย่างกับเซฮุนไม่มีเสื้อผ้าติดตัวมาสักชิ้น" คยองซูโพล่งขึ้นมาอย่างสงสัย เขาเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่คิดว่าน่าจะมีของใช้ที่ติดตัวของเด็กหนุ่มอยู่ กลับพบเพียงแค่เดรสเชิ้ตตัวใหญ่ถึงเข่าเพียงตัวเดียว และถุงมือผ้าคอตต้อนเรียบๆสีขาว
"นั่นล่ะ ตอนพวกเราไปเจอน้องเค้าก็ใส่แค่เสื้อตัวนี้ตัวเดียว อ้อ! แล้วก็น่าแปลก เขาใส่ถุงมือด้วย"
คยองซูหยิบถุงมือออกมาพิจารณา ดูเหมือนว่าเนื้อผ้าและสีจะเป็นแบบเดียวกันกับเสื้อ น่าจะเป็นชุดที่ถูกตัดออกมาพร้อมกัน
เดี๋ยวนะ... ใครจะใส่แค่เสื้อกับถุงมือ ในหัวสมองของเขาเริ่มจินตนาการไปไกล
"นี่คิดอะไรไม่ดีอยู่ใช่มั้ย" หัวหน้าคิมเดินเข้ามาดูของในมือเขาก่อนจะฉวยไปสำรวจ
"เนื้อผ้าอย่างดี ตัดเย็บประณีตมากนะ ไม่ใช่ของโหลทั่วไป ...หอมด้วย"
"กลิ่นหอมเหมือนตัวน้องเค้าเลยนะครับ สงสัยจะใส่จนติดมือ" ชานยอลเข้ามายืนยันด้วย ...ว่าแต่นี่รู้ถึงขนาดว่าน้องเค้าตัวหอมเลยเรอะ "น้องเค้าขาขาวมากเลยล่ะครับ" ...เรื่องนั้นมันชักจะเกินไปแล้ว!
"นายเป็นคนเจอเซฮุนคนแรกใช่มั้ยชานยอล เล่าให้ฟังหน่อยสิ"
"ได้สิ ตอนที่พวกเราดับไฟในห้องทำงานของอู๋อี้ฝานหมดแล้ว แบคกี้ก็เจอประตูทางลงไปห้องใต้ดินน่ะ พูดถึงห้องใต้ดินที่บ้านนั้น ฉันยังแปลกใจไม่หาย นึกว่าอู๋อี้ฝานจะซ่อนทองเถื่อนไว้ซะอีก แต่พอลงไปแล้วเหมือนห้องนั่งเล่นกับห้องนอนสุดหรูซะมากกว่า น้องเซฮุนคนนั้นฉันเจอนอนสลบอยู่บนพรมก็เลยรีบช่วยออกมา"
เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสามนายหันไปมองร่างที่ยังนอนหลับไหลอยู่บนเตียงพร้อมคำถามมากมายในหัว
"ถึงเขาจะปฏิเสธว่าไม่ใช่คนของพรรคมังกรทอง แต่ผมว่าเขามีความสำคัญไม่น้อยเลยล่ะครับ"
ราวสี่โมงเย็น โอเซฮุนก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
คยองซูแนะนำหัวหน้าคิมและชานยอลให้เซฮุนรู้จัก โดยหัวหน้าคิมรับหน้าที่อธิบายสถานการณ์ให้เซฮุนเข้าใจ
"เพราะว่าเซฮุนอยู่ในบ้านนั้นตอนพวกเราเข้าจับกุม จึงเข้าข่ายเป็นผู้ต้องสงสัยว่าเกี่ยวข้องกับการค้าทองเถื่อนของอู๋อี้ฝานนะครับ น่าเสียดายว่าหลักฐานยังไม่เพียงพอ พวกลูกน้องของพรรคที่เราจับมาได้ก็รู้ข้อมูลจำกัด ถ้าหากเซฮุนบอกเล่าให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ เราจะกันคุณไว้เป็นพยาน"
เซฮุนก้มมองมือตัวเองที่ประสานกันอยู่บนตัก สีหน้าเป็นกังวลมากแต่เขายังไม่ยอมพูดอะไรออกมา
"แต่ถ้าไม่ พอออกจากโรงพยาบาลคงต้องไปอยู่ในคุกก่อนนะครับ และคงต้องอยู่รวมกับพวกลูกน้องของพรรคมังกรทอง หนึ่งในนั้นมีเส้าหลง มือซ้ายของอู๋อี้ฝานด้วย"
พอพูดชื่อนี้ขึ้นมาท่าทางของเซฮุนก็เปลี่ยนไปทันที
"ไม่เอานะ ไม่..." เซฮุนตัวสั่นเป็นลูกนก ดวงตาใสช้อนมองมาที่คยองซูอย่างขอความช่วยเหลือ
คยองซูสงสารจับใจ แต่เขาจะเข้าแทรกการทำงานของหัวหน้าคิมไม่ได้
"แต่ถ้าหากคุณยอมเล่า คุณไม่จำเป็นต้องเจอกับคนพวกนั้นอีก ผมจะให้เจ้าหน้าที่โดดูแลความปลอดภัยของคุณอย่างดีครับ"
เซฮุนเม้มปากแดงก่ำของตัวเองอย่างใช้ความคิดอีกครั้ง ดวงตาฉ่ำน้ำเป็นประกายคล้ายตัดสินใจได้
"ผมจะเล่า... เท่าที่ผมได้รู้" เซฮุนกระซิบบอกแผ่วเบา "แต่จะเชื่อรึเปล่าก็แล้วแต่พวกคุณ"
"ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่ตำรวจครับ" คิมจุนมยอนยิ้มปิดท้ายเมื่อเจรจาสำเร็จ
"แต่ว่า... คุณหัวหน้า"
"ครับผม"
นิ้วเรียวขาวชี้ไปยังของในมือหัวหน้าคิมที่ถืออยู่ตลอด
"ผมขอถุงมือคืนได้มั้ย"
บ้านของคยองซูอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรในย่านที่อยู่อาศัยระดับกลาง เป็นบ้านหลังเล็กๆ ขนาดสองชั้นครึ่ง ครึ่งชั้นที่ว่าเป็นที่จอดรถที่ถูกออกแบบมาอย่างกลมกลืนกับตัวบ้าน มีสวนขนาดเล็กอยู่ด้านหลัง คยองซูซื้อต่อมาและตกแต่งให้เป็นแบบที่เขาชอบ
"บ้านผมรกหน่อยนะ พอดีเมื่อเช้ารีบออกมายังไม่ได้จัดเลย"
เซฮุนพยักหน้าน้อยๆ สายตาสำรวจบ้านหลังเล็กน่ารักด้วยความชื่นชม
"บ้านน่ารักออกนะครับ"
คยองซูเดินนำพยานคนสำคัญเข้าไปข้างใน เขารีบเดินเก็บของที่ถูกทำทิ้งไว้ให้เข้าที่เข้าทาง เช่นเสื้อผ้าใช้แล้ว หนังสือที่อ่านค้างไว้กองจนเต็มโต๊ะ ถ้วยกาแฟและจานขนมปังมื้อเช้าก็ถูกโยนไปอยู่ในอ่างล้างจาน
"รกหน่อย แต่ไม่สกปรกหรอกนะ พอดีมีแม่บ้านมาทำให้อาทิตย์ละครั้งน่ะครับ"
เซฮุนนั่งลงบนโซฟาหนังนุ่มสีน้ำตาลที่มีผ้าฝ้ายคลุมไว้อีกที เขายังคงมองไปรอบๆ อย่างสนอกสนใจ
"อยู่คนเดียวเหรอ..."
"ใช่ ผมอยู่คนเดียว กับอีกหนึ่งตัว" คยองซูชี้ไปที่มุมห้อง มีกรงสุนัขขนาดย่อมพร้อมเบาะผ้าสีชมพูอยู่
"แล้วเขาอยู่ไหนเหรอครับ"
"พอดีไม่ค่อยสบาย ก็เลยต้องอยู่ที่โรงพยาบาลสัตว์น่ะครับ" เรื่องสำคัญที่คยองซูต้องกลับมาทำเมื่อคืนนี้คือมาเยี่ยมสุนัขตัวน้อยของเขาก่อนโรงพยาบาลจะปิดน่ะ
เซฮุนพยักหน้าเข้าใจ ระหว่างที่คยองซูไปเตรียมที่นอน มือบางในถุงมือผ้าก็หยิบหนังสือบนโต๊ะขึ้นมาเปิดดู
คยองซูมีหนังสือหลายประเภท ทั้งเรื่องยากๆเกี่ยวกับอาชญากร (ที่พอเซฮุนเปิดดูต้องรีบปิดทันที) หนังสือแต่งบ้าน รวมไปถึงนิทานปกแข็งที่หน้าปกสวยจนอดไม่ได้ที่จะหยิบขึ้นมา
"เล่มนี้ผมว่าจะซื้อให้หลานน่ะ แต่ยังไม่มีโอกาสเอาไปให้สักที" คยองซูนั่งลงข้างๆ เซฮุนที่กำลังอ่านหนังสือในมืออย่างตั้งใจ หนังสือรวมเทพนิยายเล่มนี้มีรวมไว้หลายเรื่อง เขาเลือกมาเพราะภาพประกอบสวยดี ส่วนมากจะเป็นเรื่องที่ใครๆก็รู้จักกันดีอย่าง ซินเดอเรลล่า หรือสโนไวท์ เรื่องละไม่ถึงสิบหน้าก็อ่านจบ
"เซฮุนอ่านอะไรอยู่น่ะ"
"...รัมเปลสติลสกิน" (Rumpelstiltskin)
"หืม? จะว่าไปผมก็ไม่ได้อ่านเรื่องนี้มานานแล้วนะ"
เซฮุนปล่อยหนังสือในมือให้หลุดไปอยู่ที่คยองซู เจ้าหน้าที่ตำรวจหนุ่มไล่สายตาอ่านอยู่สักพักก็หันมามองคนที่อยู่ข้างๆ
"เซฮุนชอบเรื่องนี้เหรอ"
"เปล่าครับ"
"ทำไมสีหน้าดูแปลกๆ เป็นอะไรรึเปล่า"
"...คุณเชื่อรึเปล่าว่าคนจะปั่นฟางออกมาเป็นทองได้จนเต็มห้อง"
"ว่าไงนะครับ?" เซฮุนพึมพำเสียงเบาเกินไปจนคยองซูต้องโน้มตัวไปใกล้ๆ
"...บางทีหญิงสาวในเรื่องอาจจะไม่อยากแต่งงานกับพระราชาจอมโลภมาก ถ้าเป็นไปได้เธอก็อยากหนีไปให้ไกลๆ ไกลจากคนที่บังคับให้เธอทำอะไรบ้าๆอย่างนั่งปั่นทองพรรค์นั้น"
".........."
"ผมเคยอ่านอีกแบบนึง ที่ตอนจบคนรักของหญิงสาวพาเธอหนีไปจากพระราชาผู้โลภมาก และคนแคระจอมเจ้าเล่ห์ พวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ผมชอบตอนจบแบบนี้มากกว่า ...ผมหวังว่ามันจะเป็นแบบนี้"
บางทีคยองซูก็อยากจะตบหัวตัวเอง เพราะเขาแทบไม่ได้ฟังเรื่องราวที่เซฮุนพูดสักเท่าไหร่ เขาได้ยินแต่เสียงนุ่มแผ่วเบาพูดเป็นทำนองเหมือนเครื่องดนตรีเท่านั้น
เซฮุนนั่งประสานมืออยู่บนตัก มือทั้งสองข้างอยู่ในถุงมือผ้าดูแปลกตาไปสักหน่อยสำหรับปลายหน้าร้อนแบบนี้
"อะ เอิ่ม... ผมเตรียมที่นอนเสร็จแล้ว เซฮุนนอนห้องนอนผมไปก่อนนะ ส่วนผมจะนอนในห้องทำงานเอง ถ้าจะอาบน้ำก็ใช้ผ้าเช็ดตัวใหม่ในตู้ได้เลย"
คยองซูพูดขึ้นหลังจากระลึกได้ว่า เขานั่งจ้องหน้าโอเซฮุนในระยะใกล้มานานเกินจนเริ่มกระอักกระอ่วนแล้ว
"ขอบคุณมากนะครับ"
รอยยิ้มบางถูกแต่งแต้มบนใบหน้าหวาน คยองซูเคยคิดว่าเด็กคนนี้มีใบหน้าที่สวยแม้ยามหลับหรือยามตื่น แต่พอเขายิ้มเท่านั้นแหละ...
"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวไปอาบน้ำเลยนะครับ"
"ดะ ได้สิ"
โดคยองซูจับชีพจรตัวเอง มันเต้นตุบๆ เหมือนจะระเบิดออกมา ก็แน่ล่ะ...หัวใจของเขาเต้นมันแรงมากเลยนี่ ถ้าเขาต้องอยู่กับโอเซฮุนไปเรื่อยๆ แบบนี้เขาคงจะเป็นโรคหัวใจอย่างไม่ต้องสงสัย
มันช่วยไม่ได้จริงๆ
...ก็โอเซฮุนตอนยิ้มน่ะ สวยจนแทบลืมหายใจ
tbc.
/พี่ต้องโดนน้องแอทแทคอีกเยอะข่ะ เลามั่นใจ
//แทบอยากติดแท็กฟิคแฟรี่เทลนะคะ แต่ไม่ใช่ค่ะ ฮ่าาาาาาา (ว่าแต่ชื่อเรื่องก็อย่างนึง ละกล่าวถึงเรื่องรัมเปลฯทำไม)