goldilocks
d/se (kyugsoo/sehun) : pg13
(prologue)
เช้าวันศุกร์สิ้นเดือนที่เจ้าหน้าที่โดคยองซูคิดว่ามันต้องสดใสแต่มันกลับไม่สดใสเท่าใดนัก ฝนโปรยปรายลงมาตั้งแต่เช้ามืดจนบรรยากาศเป็นสีเทาหม่น เขาติดแหง็กอยู่บนท้องถนนตั้งแต่ตีห้าครึ่งเพราะถูกสายด่วนเรียกตัวมาที่โรงพยาบาลพิเศษให้ทันหกโมงเช้า
โรงพยาบาลพิเศษที่พวกเขาเรียกกันความจริงคือโรงพยาบาลสำหรับเจ้าหน้าที่ตำรวจและบุคคล 'พิเศษ' ที่ทางตำรวจอยากรักษาความเป็นส่วนตัว ในตอนแรกเขานึกว่าคนในทีมได้รับบาดเจ็บเพราะเมื่อวานเพิ่งจะออกไปปฎิบัติภารกิจกันมา แต่แท้จริงแล้วไม่ใช่
"มาแล้วเหรอเจ้าหน้าที่โด"
ใบหน้าอ่อนล้าของหัวหน้าทีมหันมาทางเขาเป็นภาพสโลโมชั่น ดูเหมือนจะไม่ได้นอนมามากกว่าสามสิบชั่วโมงแล้ว
"ครับ"
"มีเรื่องให้ช่วยดูต่อหน่อย ผมไม่ไว้ใจใครอื่นนอกจากคยองซู" ...พอมีเรื่องจะไหว้วานก็พูดแบบนี้ทุกที
"เรื่องอะไรครับ"
"เมื่อวานเรามีภารกิจบุกบ้านพักของหัวหน้าพรรคมังกรทอง จำได้ใช่มั้ย นายเป็นคนเขียนผังบ้านนั้นออกมาเอง"
"จำได้ครับ" เขาจำได้ว่างานนั้นไม่ใช่งานง่ายๆ กว่าจะเขียนเสร็จเขาต้องใช้เวลาเกือบเดือน โดรนตัวจิ๋วที่เขาส่งเข้าไปส่องสำรวจก็เกือบจะโดนยิงทิ้งอยู่หลายที
หน้าที่ของคยองซูไม่ใช่การออกบุกภาคสนาม แต่เป็นงานสืบและวิเคราะห์ข้อมูลเพื่อสนับสนุนทีม
"นายยืนยันว่าบ้านนั้นมีห้องใต้ดินเพราะเครื่องมือของนายสำรวจเจอใช่มั้ย ที่ตอนแรกพวกเราไม่เชื่อกันน่ะ ทีนี้..."
หัวหน้าทีมกระแอมสองสามที พลางเดินนำเขาไปตามระเบียงอันเงียบเชียบของชั้นสิบสอง
"ปรากฏว่าเจ้าพวกนั้นดันรู้ตัวก่อนพวกเราจะบุกเข้าไปสามนาทีก็เลยจุดไฟเผาทำลายหลักฐานทิ้ง ไฟไหม้แค่ห้องทำงานที่เก็บเอกสารของอู๋อี้ฝานเท่านั้น ทีนี้พอพรมไหม้ ประตูห้องใต้ดินก็เลยโผล่ออกมา"
พวกเขาหยุดอยู่ที่หน้าห้องหมายเลข 1204 ก่อนที่หัวหน้าจะหมุนลูกบิดเข้าไปอย่างแผ่วเบา
"เราเจอเขาสลบอยู่ในนั้น หมอบอกว่าโดนยาสลบเข้าไป"
ชายหนุ่มร่างผอมบางผิวขาวซีดที่มีเรือนผมสีแปลกนอนอยู่บนเตียง พอขยับเข้าไปดูใกล้ๆ ถึงได้เห็นใบหน้าอ่อนเยาว์ชัดเจน เดาว่าอายุคงยังไม่ถึงยี่สิบ
"ฝากด้วยนะ ผมจะไปนอน"
เสียงประตูปิดแผ่วเบาราวกับกลัวว่าจะรบกวนการนอนของคนบนเตียง
คยองซูนวดขมับตัวเองเบาๆ เขาอาจจะพลาดไปหน่อยตรงที่ไม่ได้อยู่ฟังข่าวกับทีมฝ่ายข้อมูลคนอื่นๆ ที่ออฟฟิศจนจบภารกิจ พอรู้ว่าหน่วยบุกทะลวงสามารถเข้าไปในบ้านและกลับออกมาอย่างปลอดภัยเขาก็ขอตัวกลับก่อนเพราะมีธุระสำคัญ
"ไม่คิดว่าห้องใต้ดินจะมีคนอยู่ คนเนี่ยนะ?" คิดว่าเป็นหลักฐานสำคัญที่จะจับกุมอู๋อี้ฝานได้เสียอีก
เขาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาแข็งๆ ที่อยู่ข้างเตียง สายตามองไปรอบห้องแต่สุดท้ายก็กลับมาจบที่คนบนเตียงอีกครั้ง
แม้จะหลับตาอยู่แต่คยองซูก็บอกได้ว่าคนๆ นี้หน้าตางดงามขนาดไหน (หืม งดงาม?) ผิวขาวนวลออกจะซีดเซียวไปสักหน่อยแต่เนียนละเอียดหมดจด จมูกโด่งรับกับริมฝีปากเล็กบางสีชมพูจางๆ ขนตายาวเป็นแพตัดสีกับผิวแก้ม ทั้งหมดรวมกับอยู่บนใบหน้าเรียวสวย เชื่อว่าทำให้ทุกคนใจเต้นได้ไม่ยาก
และดูเหมือนว่าโดคยองซูจะสำรวจใบหน้านั้นเพลินไปหน่อยจนไม่ทันสังเกตว่านิ้วมือเรียวที่วางอยู่บนผ้าห่มกำลังขยับ
...วินาทีที่สบตากันมันเหมือนโลกกำลังหยุดหมุนเลยล่ะ
tbc