❉ multi-shot; pg
❉ jongin/sehun
1
Power on…
Starting up system…
“เป็นยังไงบ้าง ผู้ช่วยตัวใหม่ที่พ่อซื้อให้”
“กำลังลองเปิดดูอยู่”
Memories space: 99.90%/100%
Inventor: Luhan
Model: S0412
“เหมือนคนมากจริงๆนะ ด็อกเตอร์ลู่หานสร้างยังไงให้เหมือนได้ขนาดนี้”
“นั่นสิ ตอนลู่หานเอามาส่งผมนึกว่าเขาแบกคนมาด้วย”
“นายชอบมั้ยล่ะ?”
เสียงของใครกัน?
“ชอบสิ ชอบมาก”
เปิดเปลือกตาแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองสิ คนที่กำลังพูดอยู่คงจะเป็นเจ้านายของผม
“ลืมตาแล้ว...”
“สวัสดีเซฮุน ชื่อของเธอคือเซฮุนนะ
...ส่วนผมเป็นเจ้านายของเธอ ชื่อคิมจงอิน”
Owner’s name memorizing…
Completed
/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /
คิมจงอิน...
เจ้านายของเซฮุนชื่อว่าคิมจงอิน เขาเป็นลูกชายคนเล็กของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเทคโนโลยี อายุ 27 ปี ปัจจุบันทำงานอยู่ที่บริษัทเกี่ยวกับซอฟแวร์ เพิ่งได้เลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการฝ่ายธุรกิจระหว่างประเทศ จึงจำเป็นต้องมีผู้ช่วยที่คอยดูแลทั้งเรื่องส่วนตัวและเรื่องงาน
นั่นเป็นข้อมูลเบื้องต้นของเขาที่เซฮุนรู้
“แต่ว่าพี่ครับ ถ้าจะให้...เซฮุนไปทำงานกับผมด้วย ผมไม่ชินน่ะ”
“ถ้าเซฮุนไม่ไปแล้วใครจะช่วยนายล่ะ ให้เขาไปเรียนรู้งานของนายตั้งแต่เนิ่นๆล่ะดีแล้ว”
คนที่กำลังพูดอยู่นั่นคือพี่ชายคนโตของจงอิน ชื่อคิมจุนมยอน เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงในกระทรวงเทคโนโลยีเช่นเดียวกับคุณพ่อของพวกเขา
“เฮ้อ พรุ่งนี้ก็แล้วกันนะครับ”
จงอินถอนหายใจออกมาเมื่อพี่ชายของเขาเดินลับสายตาไปแล้ว ก่อนที่จงอินจะเบนสายตามาที่เซฮุน
“เซฮุนอยู่บ้านนะ”
“ครับ”
จงอินหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปบ้าง แม้ก่อนไปเขาจะเหลียวหันกลับมามองเซฮุนที่ยืนโบกมือลาอยู่เงียบๆก็ตาม สุดท้ายแล้วก็เหลือแค่เซฮุนเพียงลำพังที่บ้าน
บ้านของคิมจงอินใหญ่มาก เซฮุนเดินสำรวจจนจำเส้นทางได้ทั้งหมด ที่บ้านมีพ่อบ้านใหญ่หนึ่งคน พ่อครัวหนึ่งคน กับคนทำความสะอาดอีกสามคน พวกเขาจะไม่เข้ามาที่ตัวบ้านหลังเวลาทำงาน เซฮุนบันทึกข้อมูลของทุกคนเก็บใส่เมโมรี่ ก่อนที่จะมีสายเรียกเข้าจากใครบางคนเข้ามา
“สวัสดีครับลู่หาน”
ภาพสามมิติของลู่หานปรากฏขึ้นตรงหน้า รอยยิ้มอบอุ่นเหมือนในความทรงจำของเซฮุนถูกแต่งแต้มบนใบหน้าอ่อนเยาว์นั้น
[เซฮุนเป็นยังไงบ้างงงงงงง~ นี่ชินกับบ้านใหม่รึยัง แล้วเจ้านายของเธอไปอยู่ไหนซะล่ะ]
“เจ้านายไปทำงานครับ”
[อ้อเหรอ เด็กคนนั้นคงยังไม่ชินกับการมีหุ่นยนต์ผู้ช่วยอยู่ข้างๆตัวตลอดเวลาสินะ]
ลู่หานลูบคางพลางพยักหน้าไปด้วย
“ผมจะค่อยๆเรียนรู้เพื่อปรับตัวให้เข้ากับเจ้านายครับ”
ลู่หานยิ้ม ก่อนจะชี้นิ้วที่ปากให้เซฮุนยิ้มตามบ้าง
[ดีมาก เซฮุนของฉันฉลาดอยู่แล้ว ถ้ามีปัญหาอะไรก็คอลมาได้ตลอดเลยนะ]
“ได้ครับ”
ภาพของลู่หานค่อยๆเลือนหายไป เซฮุนโบกมือลาจนกระทั่งภาพนั้นดับหายไปอย่างสิ้นเชิง
เซฮุนใช้เวลาว่างทั้งวันนั้นสำรวจข้าวของเครื่องใช้ของจงอิน อ่านหนังสือที่อยู่ในห้องของจงอินจนครบทุกเล่ม รวมทั้งเอกสารที่จงอินทิ้งไว้บนโต๊ะ ถึงบางอย่างเซฮุนจะไม่เข้าใจแต่เขาก็บันทึกเก็บไว้ เมโมรี่ที่ว่างเปล่านอกจากเรื่องของลู่หานค่อยๆถูกเติมเต็มด้วยข้อมูลของจงอิน
จงอินกลับถึงบ้านเร็วกว่าปกติในวันนั้น อันที่จริงเขาแทบไม่มีสมาธิทำงานเลยเมื่อคิดว่ามีใครบางคนรอเขาอยู่ที่บ้าน อืม...ถึงแม้ใครที่ว่านั้นจะไม่ใช่คนก็ตาม
เซฮุนนั่งรออยู่ที่สวนด้านหลังของตัวบ้าน บนตักมีแมวสามสีตัวอ้วนของจงอินนั่งทับอยู่ด้วย
“เซฮุนทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ” จงอินถามหลังจากที่เดินหาเซฮุนเสียรอบบ้าน
“คือว่า ผมมาเล่นกับแคนดี้น่ะครับ ตอนนี้มันกำลังหลับ ถ้าผมขยับตัวมันจะตื่น”
เซฮุนมีสีหน้าลำบากใจจนจงอินเผลอหัวเราะ ก่อนที่ร่างสูงจะเอื้อมมือไปเกาคอของแคนดี้ให้ตื่นขึ้นมา
“ถ้าแคนดี้นอนทับขาผมแบบนี้บ้างรับรองว่าผมคงขาชาจนเดินไม่ได้แน่” เจ้าแมวอ้วนยอมขยับตัวอย่างเกียจคร้าน ก่อนจะกระโดดลงจากตักของเซฮุนแล้ววิ่งจากไป
“มันงอนรึเปล่าครับ” เซฮุนถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่หรอก มันก็นิสัยแบบนี้แหละ ความจริงมันไม่ค่อยยุ่งกับใครนอกจากผมหรอกนะ” ทั้งที่แคนดี้เป็นแมวที่นิสัยหยิ่งยะโสมาก แต่เจ้าแมวอ้วนกลับชอบมาคลอเคลียด้วยตั้งแต่วันแรกที่เซฮุนเข้ามาอยู่ในบ้าน ถึงจงอินจะเลี้ยงแมวแต่ก็ไม่เข้าใจระบบความคิดของแมวอยู่ดี โดยเฉพาะแมวที่เป็นตัวของตัวมากเป็นพิเศษแบบแคนดี้
จงอินรู้สึกแปลกๆเล็กน้อยที่ต้องนั่งทานข้าวร่วมกันเซฮุน อันที่จริงเซฮุนไม่ได้กินข้าวด้วยหรอก เพียงแค่นั่งร่วมโต๊ะแล้วก็นั่งจ้องเขาตอนกินก็เท่านั้น ดวงตาของเซฮุนคล้ายกำลังบันทึกทุกอย่างที่เขาเลือกกินเข้าไป ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ใช้เวลาในการเคี้ยวนานแค่ไหน จงอินรู้สึกว่าเซฮุนกำลังทำแบบนั้นอยู่จริงๆ
“ปกติคุณพ่อของคุณกับคุณจุนมยอนไม่กลับมาทานข้าวด้วยเหรอครับ”
“อืม งานที่กระทรวงยุ่งตลอดน่ะ กว่าพวกเค้าจะกลับกันก็สามสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว”
เซฮุนพยักหน้าเข้าใจ “ถ้าอย่างนั้นเจ้านายกินข้าวคนเดียวมาตลอดเลยสินะครับ”
จงอินเงยหน้าขึ้นจากจานของตัวเอง คำพูดของเซฮุนทำให้เขารู้สึกถึงความเหงาที่ซ่อนอยู่ในจิตใจแต่ไม่เคยแสดงตัวออกมา
“ใช่” จงอินเลือกตอบสั้นๆแล้วก้มลงหั่นชิ้นเนื้อในจานของตัวเองต่อ
“ถ้าอย่างนั้นผมจะมานั่งเป็นเพื่อนเจ้านายแบบนี้ทุกวันนะครับ”
เซฮุนนั่งดูโทรทัศน์ระหว่างที่รอจงอินอาบน้ำ แมวสามสีตัวอ้วนนอนยืดตัวอยู่แทบเท้าของเซฮุน
“หุ่นผู้ช่วยต้องนอนด้วยใช่มั้ย” จงอินถามระหว่างที่เดินเช็ดผมออกมา เพราะคืนก่อนเขาเห็นเซฮุนนั่งหลับพิงตัวไปกับโซฟาพร้อมกับชาร์จไฟไปด้วย
“จะนอนหรือไม่นอนก็ได้ครับ แต่ถ้านอนก็จะประหยัดแบตเตอรี่ไม่ต้องชาร์จบ่อย”
“อืม ถ้าอย่างนั้นก็นอนเถอะ”
เซฮุนพยักหน้าก่อนจะเอนตัวบนโซฟาตัวใหญ่ ที่ๆเขาเคยนอนเมื่อคืนก่อนหน้านี้ เปลือกตาบางค่อยๆหลับลงแล้วร่างทั้งร่างนั้นก็หยุดเคลื่อนไหว
จงอินค่อยๆเดินเข้าไปหาเซฮุนช้าๆคล้ายกลัวอีกฝ่ายจะตื่น ตาคมมองสำรวจพิจารณาผู้ช่วยของเขาอีกครั้ง ตั้งแต่เมื่อวานที่เซฮุนเข้ามาอยู่ในบ้าน จนถึงบัดนี้เขายังแทบไม่อยากเชื่อว่าเซฮุนเป็นเพียงแค่หุ่นยนต์ ถึงเขาจะเคยเห็นหุ่นผู้ช่วยของคนอื่นมามากมายหลายตัวแล้ว แต่เซฮุนเป็นตัวแรกที่ถูกทำให้เหมือนคนมากที่สุด
เขายังจำคำเตือนของลู่หานได้ดี ในวันที่ลู่หานมาสัมภาษณ์เพื่อเก็บข้อมูลไปสร้างหุ่นยนต์เมื่อสี่เดือนก่อน...
“ท่านรัฐมนตรีวานผมให้ช่วยสร้างหุ่นยนต์ผู้ช่วยให้คุณจงอินน่ะครับ อันที่จริงมันเป็นโปรเจ็ควิจัยในการสร้างหุ่นยนต์ขั้นสูงที่เหมือนมนุษย์มากที่สุด ขอรบกวนสัมภาษณ์ถึงลักษณะหน้าตาและนิสัยแบบที่คุณชอบหน่อยนะครับ”
“หมายถึงสเป็คของผมน่ะนะ” จงอินหัวเราะเบาๆให้นักวิทยาศาสตร์หน้าอ่อนที่ถือปากกาและสมุดในมือพร้อม
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ เพราะหุ่นยนต์ตัวนี้ต้องอยู่กับคุณตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้าคุณไม่ถูกใจก็จบเห่”
“อืม...เข้าใจแล้ว สเป็คของผมน่ะเหรอ...”
“ขาวๆหน่อย ตัวสูงเท่าผมก็ดี...”
“ตาไม่ต้องโตมาก ปากเล็กๆ หน้าเด็กๆ...”
“เป็นตัวของตัวเอง ไม่ถึงกับดื้อมาก แต่ก็ไม่อ่อนแอ ไม่ยอมคน...”
“รักแมว...”
ลู่หานจดบันทึกทุกอย่างอย่างตั้งใจ แม้ว่าจงอินจะไม่ค่อยแน่ใจนักว่าสิ่งที่เขาพูดมานั้นเป็นประโยชน์ต่อลู่หานมากน้อยแค่ไหน แต่ดูจากสีหน้าและรอยยิ้มของลู่หานที่เอาแต่พึมพำกับตัวเองระหว่างจดไปด้วยว่า ...ต้องน่ารักมากแน่ๆ ฉันนึกภาพออกเลย ลู่หานคงนึกภาพหุ่นยนต์ของเขาออกมาเป็นตัวเป็นตนได้แล้ว เขาแอบชะโงกดูลายมือยุกยิกของลู่หาน ก่อนที่อีกฝ่ายจะปิดสมุดดังฉับแล้วลุกขึ้นยืนยิ้มแฉ่ง
“ขอบคุณมากครับ ผมคิดว่าหุ่นยนต์ผู้ช่วยของคุณต้องออกมาสมบูรณ์แบบแน่ๆ”
“ต้องรบกวนด็อกเตอร์ด้วยนะครับ” จงอินโค้งเป็นการขอบคุณและลาไปในตัว
“ถ้าอย่างนั้นขอตัวก่อนนะครับ จะได้ไปเริ่มกันเลย”
ประกายตาของลู่หานดูมุ่งมั่นเอามากๆระหว่างที่เดินไปกระโดดไปตามทางเดินเหมือนเด็กๆ แต่ก่อนที่เขาจะก้าวพ้นประตูบ้านออกไป เขาหันมาพูดอะไรบางอย่างด้วยสีหน้าจริงจัง
“คุณจงอินรู้ใช่มั้ยครับ ว่าหุ่นยนต์ต่อให้สมบูรณ์แบบแค่ไหนก็ยังเป็นหุ่นยนต์...”
“ครับ?”
“...อย่าไปตกหลุมรักเป็นอันขาด”
T b c