drabble: yixing and kris/sehun, pg-13
pillow and adviser
จางอี้ชิงควานหาโทรศัพท์ของตัวเองอย่างร้อนรน เพราะเสียงริงโทนสุดแสนเบสิคแต่แสบแก้วหูดังขึ้นมาเกินกว่าห้าครั้งแล้ว ...ด้วยกลัวว่าคนที่นอนหลับสบายจะตื่น ในที่สุดอี้ชิงก็เจอโทรศัพท์ตัวเองจนได้
“ว่าไงตุ้ยจ่าง”
‘อี้ชิง ทำไมรับช้าจัง’ ขี้บ่นไม่มีใครเกิน
“มีอะไรก็ว่ามาให้ไว” อี้ชิงลดเสียงเป็นกระซิบเมื่อคนๆ นั้นเริ่มขยับตัวยุกยิก
‘ทำไมต้องพูดเสียงเบาด้วยวะ เอาเถอะ... พอดีฉันออกมากินข้าวข้างนอกจะฝากซื้ออะไรมั้ย’
อี้ชิงเงยหน้านึกอยู่สักพักก่อนจะตอบ
“เอาชานมไข่มุกสองแก้ว แก้วนึงรสช็อคโกแลตนะ”
‘เอาทำไมตั้งสองแก้ว... ว่าแต่นายไม่ชอบกินรสช็อคโกแลตไม่ใช่เหรอ?’
“สั่งเผื่อเซฮุน วันนี้ฉันซ้อมท่าเต้นเพลงใหม่อยู่กับเซฮุนน่ะ”
อี้ฟานเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะงึมงำว่าโอเคก่อนจะวางหูไป
อี้ชิงวางสายแล้วก้มลงมองคนที่นอนหนุนตักเขาอยู่ เมื่อยี่สิบนาทีที่แล้วน้องเล็กสุดของวงง่วงจนทนไม่ไหว คงเพราะนอนน้อยและเหนื่อยจากการซ้อมหลายชั่วโมงติดๆกัน พี่อี้ชิงขอยืมตักหน่อยนะ...นะ... บอกตามตรงว่าเขาพ่ายแพ้การออดอ้อนของน้องเล็กที่สุดเลย
แต่ตอนนี้เขาเริ่มจะขาชาซะแล้วสิ
ในช่วงแรกที่อี้ชิงเข้ามาฝึกที่บริษัทนี้ใหม่ๆ เขาพูดเกาหลีไม่ค่อยจะได้ เขาแทบจะไม่มีเพื่อนเลยยกเว้นเด็กฝึกคนจีนด้วยกันอย่างอู๋อี้ฟาน ที่พึ่งพาได้พอสมควร อย่างเช่นเวลาไปกินข้าวด้วยกันก็จะสั่งอาหารให้ เวลาไปซื้อของถ้าเงินไม่พอก็ช่วยออกให้ก่อน นิสัยส่วนตัวเจ้านี่ก็ใช้ได้ ยกเว้นเรื่องความเจ้าชู้ที่ติดตัวมาพร้อมกับความหล่อตั้งแต่เกิดนั่นแหละ
ฉันไม่ได้เจ้าชู้นะ ก็แค่ไม่อยากให้ใครเสียน้ำใจ ...แน่ะ ดูพูดเข้า ยังกับพระเอก
ว่าแต่... หึงฉันเหรออี้ชิง
อี้ชิงยอมรับว่าเคยชอบเจ้านี่อยู่ช่วงหนึ่งจริงๆ ก็จากบ้านจากเมืองมาไกล เหงาก็เหงา แฟนก็ทิ้ง หันไปก็เจอแต่หน้ายาวๆ ฟันยื่นๆ ของอี้ฟาน เลยลองคบกันอยู่ไม่นานนัก ไม่นานจริงๆ สุดท้ายก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมดีกว่า
ส่วนกับเซฮุน... อี้ชิงกับเซฮุนสนิทกันแบบงงๆ ตอนนั้นเซฮุนเป็นเด็กเงียบๆ ตัวขาวจั๊วะที่ชอบนั่งฟังเพลงอยู่มุมห้องคนเดียว จนกระทั่งโดนปาร์คชานยอลลากออกมาเล่นด้วยกัน แต่เซฮุนเป็นพวกไม่ค่อยทันมุขตลกสุดแป้กของชานยอลเท่าไหร่ เขาหันหน้ามาเจอหน้าตางงพอๆ กันของอี้ชิงจึงเหมาเอาเองว่าอี้ชิงเป็นพวกเดียวกัน... ผมก็ไม่เข้าใจมุขของเขาเหมือนกันครับ พี่อี้ชิงไม่ต้องกังวลนะครับ
หลังจากนั้นอี้ชิงก็สนิทกับเซฮุน จนเหมือนเด็กขี้อ้อนคนนี้เป็นน้องชายของเขาคนหนึ่ง
‘อี้ชิง พวกนายซ้อมอยู่ห้องไหน ฉันกำลังจะกลับแล้ว’
อี้ชิงเลิกคิ้วพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู อี้ฟานใช้เวลากินข้าวเพียงแค่สิบนาทีเท่านั้นเองเหรอ?
“ทำไมเสร็จเร็วจัง”
‘เออน่า เรื่องของฉันเถอะ แล้ว... เซฮุนอยู่ด้วยรึเปล่า’ เสียงพูดตอนท้ายของอี้ฟานอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด จนอี้ชิงกลั้นหัวเราะ
“อ๋อ อยู่สิ... นี่นอนหนุนตักฉันอยู่ สงสัยจะซ้อมเหนื่อยมากหลับปุ๋ยเลย”
วันหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว หลังจากเลิกซ้อมอี้ฟานชวนเขาไปกินเนื้อย่างพร้อมกับบอกว่า ...มีเรื่องจะปรึกษา ด้วยใบหน้าจริงจัง
เขาพยักหน้าหงึกหงักเพราะไปกินเนื้อย่างกับอี้ฟานแปลว่าฟรีแน่นอน ระหว่างที่เขาสั่งเนื้อ อี้ฟานก็สั่งโซจูมาดื่ม
“มีอะไรจะปรึกษาเหรอ?”
“อา... นี่จางอี้ชิง ถ้าสมมติว่านายแอบชอบคนๆ หนึ่งมานาน แต่ไม่เคยกล้าคุยกับเขาเลย จนกระทั่งวันนี้นายไปสารภาพกับเขาแบบไม่ทันตั้งตัว นายว่าเขาจะตกใจมั้ยวะ?”
อี้ชิงทำเนื้อชิ้นโตหล่นจากตะเกียบใส่จานดังปุและเบิกตาโตด้วยความตกใจ
“เฮ้ย! อย่าบอกนะเป็นนาย”
“อะไร?” อี้ฟานขมวดคิ้วอย่างงงๆ
“ก็วันนี้เซฮุนมาปรึกษาฉัน... ฮยองฮะ จะทำยังไงดี จู่ๆ ก็มีคนน่ากลัวมาบอกว่าชอบล่ะ”
“..........”
“ฉันถามว่าใครแต่น้องก็ไม่ยอมตอบ ...ที่นายถามว่าเขาจะตกใจมั้ย ฉันขอตอบว่าตกใจสุดๆเลยล่ะ”
“...ทำยังไงดีล่ะ” อี้ฟานเอาสองมือกุมหัวอย่างหมดสภาพ เห็นเจ้านี่ระทมเพราะรักขนาดนี้ก็เห็นใจอยู่เหมือนกันนะ แต่อีกใจหนึ่งก็นึกขำ เขาไม่เคยเห็นอู๋อี้ฟานจอมเจ้าชู้จะคิดจริงจังกับใครมาก่อน แปลว่าเซฮุนเป็นคนที่เจ้านี่ชอบมากจริงๆ แต่เขาก็ยังอดเป็นห่วงเซฮุนไม่ได้ ถ้าอู๋อี้ฟานไม่เลิกเจ้าชู้ล่ะ...
ถึงจะดูไม่น่ามีความหวัง แต่ไปๆมาๆ ด้วยวิธีไหนก็ไม่รู้ หนึ่งเดือนถัดมาอู๋อี้ฟานก็มากระซิบบอกเขาด้วยสีหน้ามีความสุขที่สุดจนน่าหมั่นไส้ว่า
...เซฮุนยอมเป็นแฟนฉันแล้วล่ะ
‘ว่าไงนะ จางอี้ชิง...’
“เซฮุนนี่นอนหนุนตักฉันอยู่”
‘เอาตักของแกออกไปไกลๆ เซฮุนของฉันเลยนะ ไอ้คนฉวยโอกาส!’ ...มาเป็นชุดเลย
“ถ้าหวงนักก็รีบๆ กลับมาสิ ฮ่าๆๆ” อี้ชิงตัดสายไปก่อนจะก้มลงมองน้องเล็กของวงที่ยังนอนหลับพริ้ม มือเรียวของอี้ชิงเกลี่ยปอยผมที่ตกอยู่บนหน้าของเซฮุนออกอย่างเบามือ
“ไม่รู้เซฮุนนี่โดนเจ้าคริสทำเสน่ห์อะไรใส่กันแน่นะ ทั้งๆที่มีคนแอบชอบเราอยู่อีกตั้งหลายคน รู้ตัวบ้างมั้ยฮึ!”
เซฮุนคงไม่รู้ตัวหรอก... เจ้าตัวยังคงหลับสนิทต่อไป จนกระทั่งเสียงโวยวายของตุ้ยจ่างคริสดังขึ้น ร่างโปร่งบางถูกดึงขึ้นมาจากตักแสนสบายของอี้ชิงอย่างรวดเร็วจนหัวสั่นหัวคลอน ชานมไข่มุกรสโปรดถูกยัดใส่มือทั้งที่เจ้าตัวยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ
“โอเซฮุน ห้ามไปนอนหนุนตักคนอื่นอีกนะเข้าใจมั้ย!”